Generalna Dyrekcja
Ochrony Środowiska

Spartina anglica fot. Trueman Ian

 

Kategoria stopnia inwazyjności: mało inwazyjny gatunek obcy

Kategoria stopnia rozprzestrzenienia w Polsce: gatunek nie występuje w Polsce

 

Nazwa polska: Spartyna angielska

Nazwa łacińska: Spartina anglica C.E.Hubb

Nazwa angielska: Common cordgrass

 

Informacje o gatunku

Gatunek jest politopowym mieszańcem powstałym spontanicznie około 1870 r. na wybrzeżach Wielkiej Brytanii i nad Zatoką Biskajską. Jest obligatoryjnym halofitem. Jego rozpowszechnianie wzdłuż wybrzeży Morza Północnego (Francja, Belgia, Holandia, Niemcy, Dania, Szwecja) i w Cieśninach Duńskich nastąpiło głównie w okresie międzywojennym poprzez świadome przenoszenie przez człowieka (sadzenie całych roślin lub ich fragmentów) w celu umocnienia brzegów morskich. Gatunek poszerzył też i dalej poszerza swój areał spontanicznie, wbrew woli człowieka. Samorzutnej ekspansji sprzyja rozmnażanie wegetatywne (przez kłącza) i wytwarzanie ziarniaków. Głównym siedliskiem gatunku na wybrzeżach morskich są muliste wypłycenia (w strefie pływów), słone bagniska nadmorskie i ujścia rzek (estuaria). Tam, gdzie występuje masowo, może utrudniać przepływ wód, powodując  zamulenie i wypłycenie, wpływa na zubożenie gleb i zmianę warunków świetlnych. Ogranicza w ten sposób różnorodność biologiczną, wypiera halofilne gatunki roślin (które są wybitnie światłożądne), sprawia, że wycofują się niektóre gatunki ptaków nadmorskich. Diaspory są przenoszone przez prądy morskie i przez ptaki. Zasadniczą barierą, która ogranicza dalszą ekspansję na wschód (na obszar Morza Bałtyckiego) jest zbyt niskie zasolenie Bałtyku (2-7 ‰) w stosunku do Morza Północnego (34‰), a także, jak dotąd, malejący ku wschodowi wpływ klimatu oceanicznego. Gatunek nie występuje w środowisku przyrodniczym Polski, nie ma też danych, świadczących o celowym sadzeniu spartyny angielskiej na obszarze naszego kraju. Gdyby jednak tak się stało, to najbardziej zagrożone byłyby: szuwar subhalofilny i słone łąki nadmorskie, które podlegają ochronie. Natomiast dalsze rozprzestrzenianie się gatunku poza obszary nadmorskie, w głąb kraju jest mało prawdopodobne. Gatunek jest obligatoryjnym halofitem – słone podłoże wydaje się niezbędne.