Ministerstwo Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu - Archiwum

 „Ignacy Jan Paderewski. Służyć będę aż do śmierci” -  wystawa plenerowa

Wystawa opowiada o życiu artysty, wybitnego kompozytora i pianisty, ale także męża stanu, pierwszego premiera rządu RP w 1919 r. uznanego przez wszystkie państwa świata, delegata Polski na kongresie wersalskim, który wraz z Romanem Dmowskim podpisał w jej imieniu światowy pokój. Ekspozycja ukazuje także Paderewskiego jako człowieka miłosiernego, z sercem patrzącego na drugiego człowieka. Ignacy J. Paderewski potrafił wszystkie swoje talenty wykorzystywać dla sprawy polskiej. Nie wstydził się swej polskości, ale wszędzie podkreślał, że umiłował Ojczyznę i jej tylko chce służyć.

„Paderewski – podróż w czasie” – koncert online

Filmowo-muzyczna opowieść „Paderewski – podróż w czasie” prezentuje mało znane epizody z podróży kompozytora oraz jego utwory wykonane przez znakomitych artystów: Karola Radziwonowicza, Marka Brachę oraz Basię Pospieszalską – wokalistkę wydanej przez Instytut Dziedzictwa Myśli Narodowej „urodzinowej” płyty Paderewski Rock z aranżacjami Antoniego Wojnara.

Link do koncertu, którego premiera odbędzie się dziś o godz. 20.00 - http://idmn.pl/index.php/2020/11/17/premiera-online-koncertu-paderewski-podroz-w-czasie-w-srode-18-listopada-o-godz-20-00/

Ignacy Jan Paderewski

Postać Ignacego Paderewskiego jest wielowymiarowa. Był obywatelem świata, celebrytą i filantropem, mężem stanu i dyplomatą, wirtuozem i kompozytorem, a przede wszystkim wielkim patriotą i orędownikiem niepodległej Polski. Odwoływał się do pracy dla wspólnej sprawy, apelując „o zgodę i współpracę wszystkich wolnych Polaków”. Jako artysta-wirtuoz i niezwykła osobowość podbijał wielkie sceny i kameralne salony, wprowadzając publiczność – a szczególnie płeć piękną – w stany egzaltacji porównywane do euforii na koncertach największych gwiazd rocka. Kosmyk jego płomiennie rudych włosów był relikwią ówczesnej „popkultury”. Potrafił przy tym sprawić, że – znakomicie marketingowo przygotowana „moda na Paderewskiego” stała się zarazem modą na Polskę, od ponad wieku niewoloną przez germańskich i rosyjskich sąsiadów, a później, podczas wojny między nimi, szukającą dróg do swego odrodzenia.

Wykorzystywał tę „modę” zarówno na wielotysięcznych wiecach i koncertach, kwestując dla ofiar wojny i wspierając powstanie „Błękitnej Armii”, jak i w gabinetach najbardziej wpływowych na świecie polityków, którym prezentował racje poparcia silnej, niepodległej Rzeczypospolitej, z dostępem do morza i z polskim Gdańskiem. Nie zapominał nigdy, że jest Polakiem. Dzielił się z ojczyzną nie tylko sławą, ale i ogromnym majątkiem.  W 1910 r. ufundował w Krakowie pomnik grunwaldzki, którego odsłonięcie stało się wielką wszechpolską manifestacją.

W grudniu 1918 r., witany w kraju jak bohater, krótką wizytą w Poznaniu rzucił iskrę do wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Jako ponadpartyjny autorytet został premierem rządu RP. Jako delegat zwycięskiego państwa 28 czerwca 1919 r., razem z Romanem Dmowskim, złożył podpis pod kończącym I wojnę światową traktatem wersalskim. Krytykował zamach majowy, a dekadę później w swej szwajcarskiej posiadłości patronował utworzeniu antysanacyjnego Frontu Morges oraz chadeckiego Stronnictwa Pracy. Po klęsce wrześniowej 1939 r. stanął na czele Rady Narodowej – polskiego parlamentu na uchodźstwie.  Zmarł w Nowym Jorku, podczas kolejnej misji dla Polski.

Na swoim amerykańskim grobie kazał umieścić napis: „Jestem tutaj tylko tymczasowo. Zamierzam wrócić do Polski, kiedy znowu stanie się niepodległym krajem.” Życzenie kompozytora spełniło się w 1992 roku. Jego prochy zostały przewiezione do Polski i złożone w krypcie warszawskiej archikatedry św. Jana.