Ministerstwo Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu - Archiwum

List wicepremiera, ministra kultury, dziedzictwa narodowego i sportu prof. Piotra Glińskiego

Wielce Szanowny Panie,

proszę przyjąć najserdeczniejsze życzenia z okazji osiemdziesiątej piątej rocznicy urodzin, a także wyrazy wdzięczności i szczerego uznania za dotychczasową działalność artystyczną i naukową.

Niezgłębioną tajemnicę teatralnej sztuki od lat odkrywa Pan jako reżyser, ceniony w kraju i za granicą profesor wyższych uczelni oraz pisarz. Liczne publikacje z zakresu historii teatru, rozważania o twórczości wielkich poetów oraz wybitne przestawienia teatralne stanowią imponujący dorobek, powstały na fundamencie pasji i ciężkiej pracy.

Wśród wielu znakomitych spektakli, które odnajdujemy w Pańskim dossier, szczególną uwagę chciałbym zwrócić na produkcje oparte na twórczości Cypriana Kamila Norwida. „Pierścień Wielkiej Damy”, „Kleopatra i Cezar” czy „Aktor” to tylko przykład Pana doskonałej umiejętności przenoszenia języka poezji na deski teatru, zaś widzów – w świat piękna wiązanej mowy i wyszukanych metafor. Artystyczny kunszt szeroka publiczność mogła również podziwiać dzięki współpracy z Tadeuszem Różewiczem. Niebanalne formy artystycznego wyrazu ucieleśniały się w takich przedstawieniach, jak: „Kartoteka”, „Białe małżeństwo”, „Stara kobieta wysiaduje”.

Wybitne inscenizacje prezentowane były chociażby na deskach scen w Warszawie, Gdańsku, Łodzi, Toruniu czy kierowanym przez Pana Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie. Jako dyrektor Wrocławskiego Teatru Współczesnego realizował Pan interesujący i odważny w interpretacjach repertuar, czego dowodem jest „Dżuma” według Alberta Camusa, będąca artystyczną odpowiedzią na ówczesny stan wojenny.

Osobny rozdział w Pańskim dossier zajmuje krzewienie polskiej kultury za granicą, szczególnie w Stanach Zjednoczonych, gdzie od lat kontynuuje Pan pracę teatralną, wydawniczą, a także naukową jako profesor Uniwersytetu Stanu Nowy Jork w Buffalo.

Ta wielowymiarowa aktywność jest świadectwem obywatelskiej i patriotycznej postawy oraz kierowania się uniwersalnymi wartościami.

Jest Pan wybitną indywidualnością, której praca i godna naśladowania postawa zostały uhonorowane licznymi nagrodami i odznaczeniami, m.in.: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej i Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

Chyląc czoła przed wybitnymi dokonaniami, pozwalam sobie złożyć życzenia zdrowia, radości z każdego nadchodzącego dnia oraz wszelkiej pomyślności w życiu osobistym i zawodowym.

Profesor Kazimierz Braun

Działalność prof. Kazimierza Brauna rozpięta jest między dwoma krajami: Polską, gdzie się urodził i gdzie w 1958 ukończył filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz reżyserię dramatu w Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie w 1962 roku i doktoryzował się na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Reżyserował w wielu polskich teatrach, a także był dyrektorem m.in. Teatru Juliusza Osterwy w Lublinie i Teatru Współczesnego we Wrocławiu.

Drugim krajem profesora Brauna są Stany Zjednoczone, gdzie mieszka od 1985 roku i wykłada na wielu uniwersytetach, m.in. na Uniwersytecie Nowojorskim z siedzibą w Buffalo, a także reżyseruje i pisze. Jest profesorem uniwersytetów we Wrocławiu, Santa Cruz, Nowym Jorku i Buffalo. W Stanach Zjednoczonych przygotował m.in. "Białe małżeństwo" w Port Jefferson w Nowym Jorku (1975) i "Kartotekę" w The University of Connecticut (1980), a później także w Notre Dame University (1982), oraz "Szewców" Stanisława Ignacego Witkiewicza w Teatrze Odyssey w Los Angeles (1986). Reżyserował również dzieła Słowackiego, Wyspiańskiego, Brechta i Shakespeare’a. 

Jest autorem 50 książek i ponad 500 artykułów, esejów, recenzji oraz dramatów m.in. „Dzieci Paderewskiego”, „Cela Ojca Maksymiliana” oraz sztuk poświęconych wybitnym Polkom – emigrantkom, w tym Helenie Modrzejewskiej, Marii Skłodowskiej – Curie, Poli Negri, Hance Ordonównie, Tamarze Łempickiej, które były wystawiane przez Marię Nowotarską i jej córkę Agatę Pilitowską w Salonie Poezji, Muzyki i Teatru w Toronto, z którym od lat współpracuje.