Ministerstwo Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu - Archiwum

List Wicepremiera, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Żegnamy dzisiaj Witolda Sobocińskiego, jednego z najwybitniejszych operatorów filmowych, wspaniałego pedagoga, człowieka ogromnej wiedzy i pasji, utalentowanego muzyka jazzowego.

Śp. Witold Sobociński był twórcą niebywale perfekcyjnym, który potrafił w sposób mistrzowski za pomocą ruchu kamery oddać nastrój filmu, jak też wykreować magiczną rzeczywistość. Świadczą o tym ekspresyjne i surowe w tonacji zdjęcia do filmu „Śmierć prezydenta” w reżyserii Jerzego Kawalerowicza czy też dyskretne i rzeczowe kadry w filmie „Życie rodzinne” Krzysztofa Zanussiego.

Wspominając tego utalentowanego artystę, nieocenionego pedagoga, szlachetnego człowieka i mistrza w profesji operatorskiej, nie sposób nie zwrócić uwagi na innowacyjność zdjęć, które tworzył, niejednokrotnie w trudnych technicznie warunkach, a przecież w sposób bezkonkurencyjny wykorzystując światło i barwę, by uzyskać głębię przestrzeni.

Liczne nagrody i wyróżnienia indywidualne oraz nagrody dla dzieł, których Witold Sobociński był współtwórcą – przyznawane zarówno na festiwalach w kraju, jak i za granicą są potwierdzeniem jego talentu i operatorskiego geniuszu.

Nie wątpię, że artystyczne dokonania Artysty stanowić będą trwały ślad w historii polskiej kinematografii.

W naszej pamięci śp. Witold Sobociński pozostanie twórcą, który zawsze z sercem podchodził do wykonywanej pracy.

Rodzinie, wszystkim bliskim i przyjaciołom zmarłego składam najserdeczniejsze wyrazy współczucia.

Cześć Jego pamięci!

Wicepremier, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego

prof. dr hab. Piotr Gliński

---

Witold Sobociński

Urodził się 15 października 1929 r. w Ozorkowie koło Łodzi. W 1955 r. ukończył studia na Wydziale Operatorskim łódzkiej "filmówki". W czasie studiów występował jako muzyk w zespole jazzowym Melomani, założonym przez Jerzego Matuszkiewicza - grał m.in. na perkusji i puzonie. W latach 1955-59 był realizatorem światła i operatorem kamery w ośrodku TVP w Łodzi, a następnie od 1959 do 1964 roku operatorem filmów dokumentalnych w WF „Czołówka”.

W roli operatora zadebiutował w 1967 r. na planie filmu Jerzego Skolimowskiego „Ręce do góry” (wraz z Andrzejem Kostenką). Rok później pracował jako operator na planie „Wszystkiego na sprzedaż” Andrzeja Wajdy, a w kolejnych latach także m.in. „Życia rodzinnego” Krzysztofa Zanussiego (1970), „Wesela” Andrzeja Wajdy (1972), „Ziemi obiecanej” (1974, wspólnie z Edwardem Kłosińskim i Wacławem Dybowskim), „Smugi cienia” Andrzeja Wajdy (1976), „Trzeciej części nocy” Andrzeja Żuławskiego (1971), „Sanatorium pod Klepsydrą” Wojciecha Jerzego Hasa (1973).

Pracował też przy „Śmierci prezydenta” Jerzego Kawalerowicza (1977), „Szpitalu Przemienienia” Edwarda Żebrowskiego (1978), „O-Bi, O-Ba. Koniec cywilizacji” Piotra Szulkina (1984), „Piratach” (1986) i „Frantic” (1988) Romana Polańskiego oraz, za który film był kilkukrotnie nagradzany, „Wrót Europy” w reż. Jerzego Wójcika (1999).

Od 1980 r. był wykładowcą w łódzkiej „filmówce”, kształcił studentów na Wydziale Operatorskim.

Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w uznaniu wybitnych osiągnięć w działalności artystycznej i za zasługi w pracy dydaktycznej (1998), Nagrodą Międzynarodową za całokształt twórczości przyznaną przez Amerykańskie Stowarzyszenie Operatorów Filmowych (2002), Polską Nagrodą Filmową „Orzeł” za Osiągnięcia Życia (2007), medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2008), Platynowymi Lwami za całokształt twórczości w Gdyni (2012), Nagrodą Specjalną Stowarzyszenia Autorów Zdjęć Filmowych PSC (2014) oraz Nagrodą Stowarzyszenia Filmowców Polskich za wybitne osiągnięcia artystyczne (2017).