Ministerstwo Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu - Archiwum

Mieczysław Stachiewicz urodził się 21 maja 1917 r. w Warszawie. Był synem Juliana, generała Wojska Polskiego, bliskiego współpracownika Marszałka Józefa Piłsudskiego. Maturę uzyskał w Korpusie Kadetów nr 1 we Lwowie. W tym samym roku wstąpił do Wojska Polskiego. W 1938 r. był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie (Szkoły Orląt). Równolegle podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.

Wojnę obronną 1939 r. Mieczysław Stachiewicz odbył w składzie Bazy Lotniczej nr 4. 17 września, na wieść o sowieckiej agresji, przekroczył granicę polsko-rumuńską. W grudniu 1939 r. zbiegł z obozu dla internowanych żołnierzy polskich w Rumunii. Przez Jugosławię i Grecję dotarł w styczniu 1940 r. do Francji. Od marca 1940 r. szkolił się w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Foire. Nie doczekawszy przydziału bojowego, po upadku Francji w czerwcu 1940 r., został ewakuowany do Wielkiej Brytanii.

W latach 1941-1942 Mieczysław Stachiewicz odbył szkolenia w zakresie pilotażu bombowców. W październiku 1941 r. otrzymał promocję na stopień podporucznika. W kwietniu 1942 r. został wraz z załogą przydzielony do 301 Dywizjonu Bombowego „Ziemi Pomorskiej”. Odbył pełną turę lotów bojowych. W trakcie 33 misji uczestniczył w bombardowaniach celów w Niemczech i Włoszech, minowaniu wód przybrzeżnych okupowanej Francji, poszukiwaniach zestrzelonych lotników alianckich. Za swoje czyny w trakcie wojny por. Mieczysław Stachiewicz został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie), Medalem Lotniczym, a także pamiątkowymi odznaczeniami brytyjskimi.

W listopadzie 1942 r. Mieczysław Stachiewicz otrzymał skierowanie na studia w Polskiej Szkole Architektury przy University of Liverpool oraz bezpłatny urlop z Polskich Sił Powietrznych. Tytuł inżyniera architekta uzyskał w 1946 r. Po ukończeniu studiów podjął z powodzeniem pracę w zawodzie architekta.

Po przejściu na emeryturę Mieczysław Stachiewicz z energią zaangażował się w pracę społeczną w organizacjach emigracyjnych. Działał w Związku Lwowskich Kadetów Marszałka Józefa Piłsudskiego (przez pewien czas jako członek zarządu) i Stowarzyszeniu Lotników Polskich. Jesienią 1981 r. został członkiem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie; w latach 1983-1984 był wiceprezesem, a od 1984 r. – prezesem Instytutu (w ostatnich latach honorowym). Był także członkiem Skarbu Narodowego i Zarządu Powierników Polskiej Fundacji Kulturalnej. Za długoletnią działalność społeczną Mieczysław Stachiewicz został odznaczony Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Był autorem książek: „Wspomnienia wojenne” (Warszawa 2003) oraz „Moje pierwsze dziewięćdziesiąt lat” (Warszawa 2008).

W 2017 r., postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej, pułkownik Mieczysław Stachiewicz otrzymał Order Orła Białego, nadany w uznaniu znamienitych zasług dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za pielęgnowanie pamięci o najnowszej historii Polski oraz działalność na rzecz środowisk polonijnych.

Pułkownik Mieczysław Stachiewicz dobrze zasłużył się Rzeczypospolitej. Cześć Jego pamięci!