Polska w Argentynie

Co roku, gdy zbliża się 18 października, cofamy się pamięcią do początków Ogniska Polskiego. Wspominamy członków stowarzyszenia, jego działaczy i współpracowników, którzy powołali je do życia w 1930 roku. Minęło 91 lat, a teraźniejszość zastaje nas w bardzo różnych, a jednocześnie bardzo podobnych okolicznościach. Pandemia po raz pierwszy w historii zmusiła nas do zamknięcia drzwi przed publicznością. Od pierwszych dni kwarantanny staraliśmy się, w miarę możliwości, nadal pracować, podobnie jak pracowali - cicho i z oddaniem - nasi poprzednicy. To skłoniło nas do refleksji, że ​​w tę kolejną rocznicę musimy szczególnie pamiętać o wszystkich naszych partnerach i przyjaciołach, których nazwiska być może zostały zapomniane, ale którym zawdzięczamy wiele godzin bezinteresownej pracy na rzecz Polonii.

Pomyślmy o tych, którzy byli murarzami, malarzami, kucharzami, elektrykami, sprzątaczami, nauczycielami, muzykami, tancerzami, artystami, tłumaczami, dziennikarzami lub pełnili inne funkcje w stowarzyszeniu. Dzięki nim Ognisko Polskie stało się pierwszą polską instytucją w Buenos Aires, która miała swoją własną siedzibę. Ci, którzy mogli wesprzeć nas finansowo, wpłacali swoje datki na konto nr 77 Banku Polskiego w Buenos Aires. Część z tych darowizn od początku przeznaczona była na wygospodarowanie przestrzeni dydaktycznej, co pozwoliło stworzyć trzy sale lekcyjne i bibliotekę. W ten sposób Ognisko było nie tylko schronieniem dla wszystkich polskich imigrantów, którzy potrzebowali towarzystwa rodaków, posiłku, czy miejsca na spędzenie popołudnia z rodziną, ale także miejscem, w którym kolejne pokolenia miały szansę na kontakt z językiem ojczystym. 

Uczniowie mieli zajęcia trzy razy w tygodniu, mogli korzystać także z kursów letnich, których progam obejmował znacznie więcej niż tylko naukę języka. Tam rosła miłość do ziemi przodków i szacunek dla nowej ojczyzny, która przyjęła imigrantów w trudnych czasach. Dzieci uczyły się celebrować święta argentyńskie i polskie, razem z kombatantami I wojny światowej przygotowywały akademie na cześć Marszałka Piłsudskiego. Młodzież śpiewała, recytowała, grała i tańczyła u boku swoich nauczycieli i członków rodziny, którzy długie tygodnie poświęcali pracy nad scenografią i kostiumami.

Składamy im hołd w tę cichą rocznicę. Wszyscy pewnie zastanawiali się, jak Ognisko będzie wyglądało w przyszłości. Nikt nie wyobrażał jednak sobie, że w pewnien rocznicowy dzień nie będzie poczęstunku, śmiechu i tańca. Ale jest też coś co udało nam się zachować od tego pierwszego dnia aż do dzisiaj: praca i zaangażowanie.

W ciągu tych miesięcy izolacji zastanawialiśmy się w Ognisku Polskim, jak najlepiej powrócić do naszego normalnego, radosnego życia towarzyskiego. Mogliśmy liczyć na wsparcie i zaangażowanie członków naszego zarządu oraz naszych licznych przyjaciół i polskich instytucji. W przyszłym roku będziemy cieszyć się nową salą do nauki języka polskiego. Dzięki Ambasadzie RP w Buenos Aires, Stowarzyszeniu Wspólnota Polska, Senatowi RP i Ośrodkowi Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą mamy nowe meble, sprzęt, książki i materiały dydaktyczne, aby móc wrócić do nauczania. Nasze drzwi będą zawsze otwarte dla wszystkich, którzy chcą przeżyć przygodę odkrywania języka polskiego.

Jesteśmy dumni, że możemy kontynuować trud tak wielu osób, które poświęciły się pracy dla dobra Polonii w Buenos Aires.

Nasze modlitwy kierujemy do tych, którzy odeszli, a szczególnie do tych, którzy opuścili nas w tych miesiącach pandemii. Naszych przyjaciół nie będzie z nami, gdy znów się spotkamy, ale ich uśmiechy będą nadal w naszej pamięci. Wspomnijmy ks. Javiera Soleckiego, Leokadię Dawidziuk, Adama Pawlika, Erikę Grynkiewicz i Francisco Ślusarza.

Dziękujemy tym wszystkim, którzy nam towarzyszyli i towarzyszą od 18 października 1930 roku.

Zarząd Ogniska Polskiego