Polska w Argentynie

Film w reżyserii Sol Janik i Elíasa Gismondi powstał na bazie publikacji autorstwa Jacka Piątkowskiego "Bohaterowie życia codziennego: polscy imigranci w Argentynie po zakończeniu II wojny światowej" - zbioru wspomnień przedstawicieli ostatniej fali polskiej emigracji do Argentyny i ich potomków, którzy przybyli do portu w Buenos Aires po 1945 r.

Publikacja dostępna jest dla wszystkich zainteresowanych po polsku i po hiszpańsku.

Projekt, sfinansowany przez Ambasadę RP w Buenos Aires z środków Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP przeznaczonych na współpracę z Polonią i Polakami za granicą, opiera się na wywiadach przeprowadzonych przez Ambasadę RP w Buenos Aires, Fundację Ośrodka KARTA i Bibliotekę Polską im. I. Domeyki.  

Jakie to musiało być niewiarygodnie trudne. Pewnego dnia spakować walizkę, wsiąść na statek i przypłynąć do Argentyny. Przespać kilka nocy w Hotelu de Inmigrantes w Buenos Aires, a potem zacząć nowe życie. Znaleźć dom, pracę, przyjaciół. Nauczyć się hiszpańskiego. Posłać dzieci do szkoły. Zrozumieć Argentynę i Argentyńczyków, ich mentalność, kulturę. Pójść po zakupy i ugotować obiad, który już nigdy nie smakował tak samo jak w Polsce.

- Jacek Piątkowski, pomysłodawca i główny redaktor publikacji. Fragment wstępu.

Setki tysięcy Polaków o zakończeniu II wojny światowej dowiedziało się będąc daleko od swoich domów. Wysłuchali tej wiadomości jako żołnierze w obozach wojskowych we Włoszech i w Wielkiej Brytanii, jako więźniowie wyzwolonych obozów koncentracyjnych i jenieckich na terenie Niemiec i Austrii czy jako uchodźcy w obozach dla cywilów m.in. w Afryce. Data 8 maja 1945 roku dla jednych wyznaczała kres tułaczki, dla innych - jej kolejny etap. Polacy przebywający poza granicami swojego kraju stanęli przed jedną z najważniejszych w życiu decyzji - wracać czy nie wracać? Polska, którą opuszczali w czasie wojny, była innym krajem, niż ta w 1945 roku. Udział w wojnie miał wysoką cenę (...). Przedwojenni mieszkańcy wschodnich województw Polski zastanawiali się, gdzie mogliby zamieszkać po powrocie, skoro ich domy zostały na terenach wcielonych do ZSRR. Żołnierze obawiali się represji, które spotykały ich współtowarzyszy broni po powrocie do kraju. Większość rozważała, czy może odbudować przerwane przez wojnę życie w kraju zniszczonym praktycznie do fundamentów.

- Joanna Łuba, historyczka i badaczka emigracji. Fragment publikacji.