Narodowe
Centrum Krwi

Obie pozyskiwane są z krwi i obie mają właściwości lecznicze, ale różnice między nimi są zasadnicze.

Szczepionkę, zawierającą inaktywowane lub atentowane drobnoustroje lub jej frakcje, aplikuje się osobie zdrowej po to, by zmusić jej organizm do pobudzenia układu odpornościowego i samodzielnego wytworzenia przeciwciał przeciwko składnikom użytym do przygotowania szczepionki i aby w rezultacie mogła uniknąć choroby. Już jednorazowe podanie szczepionki wywołuje reakcję immunologiczną organizmu, dzięki czemu uzyskuje się odporność – na jakiś czas lub na całe życie. 

Surowicę tzw. odpornościową, zawierającą swoiste przeciwciała wytworzone w organizmie osób, które były zakażone i wyzdrowiały, podaje się osobie już zakażonej, aby za pomocą tych przeciwciał mogły zwalczyć chorobę w w krótszym czasie niż wytworzenie przeciwciał przez ich układ odpornościowy. Jest to odporność bierna, która niestety jest krótkotrwała.

 

Jak wytwarza się surowicę?

Najczęściej surowica otrzymywana jest z krwi zwierzęcia lub człowieka, któremu najpierw podaje się szczepionkę. Po podaniu szczepionki każdy zdrowy organizm produkuje specyficzne przeciwciała odpornościowe. To właśnie z tej krwi, ze zbawiennymi przeciwciałami, produkuje się surowicę podawaną osobom już zakażonym. Poziom wirusa/drobnoustroju w zakażonym organizmie gwałtownie rośnie a układ odpornościowy nie jest w stanie nadążyć z wytwarzaniem przeciwciał zdolnych blokować antygeny wirusa. Osoby chore nie mogłyby same wytworzyć przeciwciał w krótkim czasie, dlatego podanie im surowicy z już gotowymi przeciwciałami pomaga sprawniej pokonać chorobę.