MALARIA

Malaria jest obecnie jedną z trzech najważniejszych, oprócz AIDS i gruźlicy, chorób zakaźnych w świecie. Liczbę nowych zachorowań szacuje się na 300-500 milionów rocznie. Z powodu malarii umiera około 1,5-2,7 milionów ludzi każdego roku. Ocenia się, iż aktualnie 40-45% ludności ziemi żyje na terenach zagrożonych malarią w ponad 100 krajach świata.

Na zachorowanie najbardziej narażone są dzieci do 5 roku życia i kobiety ciężarne mieszkające na terenach endemicznych dla malarii oraz osoby nie odporne (nie posiadające swoistych przeciwciał), podróżujące m.in. z Europy do krajów endemicznego lub epidemicznego występowania malarii.

Liczbę przypadków malarii zawlekanych do Europy ocenia się na około 10.000 rocznie. W Afryce malaria jest główną przyczyną zgonów około 20% wszystkich dzieci w wieku poniżej 5 roku życia. We wschodniej i południowej Afryce wskaźnik śmiertelności z powodu tej choroby, w okresie 1990-1998, wzrósł prawie dwukrotnie w porównaniu z latami 1982-1989. Przyczyną tego stanu jest m.in. wzrost oporności Plasmodium – czynnika etiologicznego malarii, na chlorochinę. W krajach, gdzie malaria występuje endemicznie, 25–50% chorych leczonych ambulatoryjnie i 20-50% hospitalizowanych, stanowią pacjenci chorzy na malarię. Organizacja Narodów Zjednoczonych wydała rezolucję, w której określa lata 2001-2010 dekadą wykorzeniania malarii w krajach rozwijających się, szczególnie w Afryce. Głównym celem działania jest zmniejszenie o 2/3 wskaźnika śmiertelności z powodu malarii wśród dzieci. Liczba zachorowań na malarię w Polsce nie przekracza 50 przypadków rocznie. Jednocześnie od 1963 r. są to jedynie przypadki malarii importowanej z rejonów endemicznych, przywlekane przez osoby powracające z podróży służbowych lub turystycznych. W Polsce istnieją trzy główne ośrodki medyczne zajmujące się m.in. badaniami nad lekoopornością zarodźców malarii. Są to:

Krajowy Ośrodek Medycyny Tropikalnej Międzywydziałowego Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej AMG w Gdyni (powołany w 2001 r.),
Akademia Medyczna w Poznaniu,
Akademia Medyczna w Warszawie.

Krajowy Ośrodek Medycyny Tropikalnej w Gdyni współpracuje m.in. z CDC w Atlancie (USA) oraz Instytutem Higieny i Medycyny Tropikalnej w Lizbonie (Portugalia) w zakresie programów badawczych nad mutacjami genowymi odpowiedzialnymi za lekooporność zarodźców malarii, zwłaszcza na terenie Afryki. Instytut rozwija także współpracę z innymi medycznymi placówkami w Europie, w ramach Trop Net Europ, Ameryce Północnej oraz Afryce. Z inicjatywy polskich misjonarzy i lekarzy Krajowego Ośrodka Medycyny Tropikalnej utworzony został w Angoli ośrodek medyczno – badawczy, gdzie m. in. realizowany jest program zwalczania malarii wśród dzieci i kobiet w ciąży, częściowo finansowany przez fundację Medical and Mobility Mission Association z Australii. Materiał badawczy z Angoli jest opracowywany pod kątem oznaczania lekooporności Plasmodium faliciparum na stosowane tam leki, co realizowane jest w ramach projektów Komitetu Badań Naukowych. Poza tym współpracujące ze sobą polskie ośrodki medycyny tropikalnej uczestniczą pośrednio w programach zwalczania malarii, gruźlicy i AIDS, wysyłając swoich pracowników do realizacji programów, prowadzonych przez organizacje międzynarodowe lub placówki misyjne.

Źródło: https://www.gov.pl/web/gis/malaria