Powiatowa Stacja Sanitarno-
Epidemiologiczna w Kamieniu Pomorskim

W Polsce szczepienia prowadzone są w podmiotach działalności leczniczej przez lekarzy wykonujących indywidualną praktykę lekarską, indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską albo grupową praktykę lekarską lub przez pielęgniarki i położne wykonujące indywidualną praktykę, indywidualną specjalistyczną praktykę lub grupową praktykę pielęgniarek i położnych.

Osoby przebywające na obszarze  Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane do poddania się szczepieniom ochronnym przeciwko chorobom zakaźnym zgodnie z Programem Szczepień Ochronnych, jak również do poddania się szczepieniom w sytuacjach szczególnych tj. ogłoszenie stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego. W stosunku do osób małoletnich odpowiedzialność za wykonanie obowiązku poddania się szczepieniom obowiązkowym spoczywa na rodzicach lub opiekunach dziecka. Obowiązkowi poddania się szczepieniom ochronnym nie podlegają osoby przebywające w Polsce przez okres krótszy niż trzy miesiące, za wyjątkiem szczepień poekspozycyjnych.

Główny Inspektor Sanitarny, zgodnie z art. 17 ust. 11 Ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, podaje w formie komunikatu publikowanego do 31 października roku poprzedzającego program szczepień ochronnych, który zawiera szczegółowy schemat stosowania poszczególnych szczepionek oraz wskazania do szczepień obowiązkowych i zalecanych, wynikających zarówno z aktualnej sytuacji epidemiologicznej, jak i rozporządzeń.

W przypadku zagrożenia epidemicznego o wprowadzeniu obowiązku dodatkowych szczepień informują odrębne rozporządzenia Ministra Zdrowia lub wojewodów.

Obowiązkowe szczepienia ochronne finansowane z budżetu państwa wykonują wyłącznie świadczeniodawcy w ramach umów zawartych z NFZ na finansowanie tych świadczeń. W realizacji szczepień obowiązkowych i zalecanych mogą być stosowane wyłącznie preparaty szczepionkowe zarejestrowane i dostępne na rynku polskim.

1. Szczepienia obowiązkowe dzieci i młodzieży według wieku (część IA)
2. Szczepienia obowiązkowe osób narażanych w sposób szczególny na zakażenie (część IB)
3. Szczepienia zalecane (niefinansowane z budżetu Ministra Zdrowia, część II)
4. Informacje uzupełniające (część III)
5. Ogólne zasady przeprowadzania i organizacji szczepień (część IV)

Nadzór nad prawidłowością wykonywania szczepień ochronnych oraz analizę realizacji szczepień prowadzi Państwowa Inspekcja Sanitarna (art. 5 Ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej).

W celu realizacji Programu Szczepień Ochronnych ujętych w Komunikacie Głównego Inspektora Sanitarnego w sprawie zasad przeprowadzania szczepień ochronnych przeciw chorobom zakaźnym, świadczeniodawcy zgłaszają swoje zapotrzebowanie na biopreparaty do poszczególnych powiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznych. Zamówienia są tam analizowane i w uzasadnionych przypadkach weryfikowane w odniesieniu do stanu uodpornienia w poszczególnych grupach wiekowych oraz do liczby mieszkańców objętych programem szczepień z danego terenu. Po sporządzeniu zamówienia zbiorczego przekazywane jest ono do poszczególnych wojewódzkich stacji sanitarno- epidemiologicznych, gdzie dokumenty ponownie są weryfikowane i zbiorcze zapotrzebowanie przesyłane jest do Głównego Inspektoratu Sanitarnego w Warszawie.

Zamówienie preparatów szczepionkowych z Centralnej Bazy Rezerw Sanitarno-Epidemiologicznych w Zduńskiej Woli do magazynu Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Szczecinie odbywa się zgodnie z bieżącym zapotrzebowaniem na preparaty szczepionkowe.

Przed każdą dostawą uzgadniane są ilości i asortyment zamówionych preparatów. Następnie preparaty odbierane są zgodnie z rozdzielnikiem przez powiatowe stacje sanitarno-epidemiologiczne i przekazywane do podmiotów działalności leczniczej. Nieodzownym elementem dystrybucji jest transport i magazynowanie preparatów szczepionkowych. W celu zapewnienia warunków zgodnych z wymaganiami producenta zapewniany jest tzw. „zimny łańcuch”, w którym na każdym poziomie uwzględnione są specyficzne wymagania. Konstrukcja „zimnego łańcucha” uwzględnia nie tylko powierzchnie magazynowe z odpowiednim wyposażeniem sprzętowym, ale również transport oraz odpowiednio przeszkolonych pracowników magazynów i osób odpowiedzialnych za transport.

Do magazynowania szczepionek wykorzystywane są specjalnie przystosowane magazyny, lodówki i zamrażarki oraz komory chłodnicze. Transport szczepionek również odbywa się specjalnie do tego celu przystosowanymi samochodami.

Optymalną temperaturą do przechowywania preparatów szczepionkowych jest temperatura od +2ºC do +8ºC. Wśród podstawowych wskazań dotyczących przechowywania szczepionek możemy wyróżnić m. in.:

• zwracanie szczególnej uwagi na zachowanie odpowiedniej temperatury przechowywania i transportu szczepionek,
• przechowywanie preparatów bez bezpośredniego narażenia na promieniowanie słoneczne,
• prowadzenie systematycznego, ciągłego monitoringu temperatury w urządzeniach chłodniczych,
• zapewnienie efektywnej dystrybucji szczepionek, nie dopuszczenie do przerwania „zimnego łańcucha”,
• przestrzeganie dat ważności szczepionek,
• przechowywanie ilości szczepionek zgodnej z możliwościami ich przechowywania, w sposób zapewniający przepływ powietrza między półkami,
• zapewnienie zasilania zastępczego dla urządzeń chłodniczych na wypadek braku dopływu energii elektrycznej,
• w miarę możliwości zapewnienie systemu powiadamiania alarmowego SMS w przypadku przekroczenia progów alarmowych w urządzeniu chłodniczym (poniżej +2,5ºC i powyżej +7,5ºC),
• dbanie o wyposażenie sprzętowe.

Należy podkreślić, iż tylko właściwa dystrybucja i systematyczny nadzór nad stosowaniem preparatów szczepionkowych, pozwoli na ich efektywne wykorzystanie i skutecznie uodpornienie populacji poddanej szczepieniom.

Skuteczność działania szczepionek zależy między innymi od zachowania prawidłowego cyklu szczepień i odstępów czasu między kolejnymi dawkami szczepień. Niezbędna jest do tego ścisła współpraca między lekarzem i pielęgniarką oraz stałe uświadamianie rodzicom celowości prowadzonych szczepień.

Zadaniem lekarza podstawowej opieki zdrowotnej jest m.in.:

• powiadamianie osoby ubezpieczonej o obowiązku poddania się szczepieniom ochronnym,
• poinformowanie o szczepieniach zalecanych,
• wpisanie do karty uodpornienia informacji na temat daty wezwania do stawienia się na obowiązkowe szczepienia ochronne,
• uaktualnianie w karcie uodpornienia adresu zamieszkania,
• prowadzenie edukacji w zakresie szczepień ochronnych.

Lista osób, które pomimo wielokrotnych wezwań nie zgłosiły się z dziećmi na szczepienie przekazywana jest wraz ze sprawozdaniem kwartalnym ze szczepień ochronnych „Nadzór nad kartami uodpornienia” właściwemu państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu.

Państwowy powiatowy inspektor sanitarny podejmuje działania przymuszające osoby uchylające się od obowiązku szczepień ochronnych do poddania szczepieniom.

W przypadku niedopełnienia w oznaczonym terminie ww. obowiązku państwowy powiatowy inspektor sanitarny wszczyna postępowanie zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. W związku z powyższym do osoby uchylającej się od obowiązkowych szczepień ochronnych:

• wysyła się pismo informujące o obowiązku przeprowadzenia zaległych szczepień ochronnych,
• wysyła się wezwanie do stawienia w punkcie szczepień celem wykonania zaległych szczepień ochronnych,
• wysyła się upomnienie wzywające do dobrowolnego wykonania obowiązku.

W przypadku dalszego uchylania się od obowiązku:

• wystawia się tytuł wykonawczy i wniosek do Wojewody Zachodniopomorskiego o wszczęcie egzekucji administracyjnej,
• Wojewoda Zachodniopomorski wydaje postanowienie o nałożeniu grzywny na osobę zobowiązaną celem przymuszenia do uzupełnienia brakujących szczepień ochronnych.

Zgodnie z aktualnie obowiązującymi przepisami prawa przeprowadzenie szczepienia ochronnego obejmuje kwalifikacyjne badanie lekarskie i wykonanie szczepienia.

Kwalifikacyjne badanie lekarskie do szczepień ochronnych przeprowadza wyłącznie lekarz posiadający niezbędną wiedzę z zakresu szczepień ochronnych, znajomości wskazań oraz przeciwwskazań do szczepień, a także niepożądanych odczynów poszczepiennych.

Po przeprowadzeniu kwalifikacyjnego badania lekarskiego lekarz potwierdza lub wyklucza zakwalifikowanie osoby badanej do szczepień ochronnych podpisem w karcie uodpornienia i książeczce szczepień, a wynik tego badania wpisuje w dokumentacji medycznej tej osoby.

Obowiązujące przepisy prawne nakładają na osoby przeprowadzające szczepienia ochronne obowiązek prowadzenia dokumentacji medycznej tych szczepień.

Informacje o wszystkich wykonanych szczepieniach powinny być odnotowane równolegle w dwóch podstawowych dokumentach, tj. w karcie uodpornienia i książeczce szczepień. Książeczka szczepień stanowi dokument osoby szczepionej i jest przechowywana przez tę osobę, przez jej ustawowego przedstawiciela lub faktycznego opiekuna. Natomiast karta uodpornienia stanowi ,,dokument wewnętrzny” systemu opieki zdrowotnej i jest przechowywana przez świadczeniodawcę sprawującego opiekę profilaktyczną nad daną osobą, a w przypadku osób nieubezpieczonych przez państwowego powiatowego inspektora sanitarnego. W przypadku zmiany świadczeniodawcy kartę uodpornienia przekazuje się za pokwitowaniem nowemu świadczeniodawcy.

W przypadku wykonania szczepienia ochronnego przez świadczeniodawcę niedysponującego kartą uodpornienia pacjenta należy dokonać odpowiedniego wpisu w książeczce szczepień, wydać osobie szczepionej zaświadczenie o wykonaniu szczepienia i poinformować pacjenta o obowiązku przekazania ww. zaświadczenia świadczeniodawcy.

Świadczeniodawca przechowujący karty uodpornienia i prowadzący szczepienia ochronne obowiązany jest do prowadzenia rejestru otrzymanych kart uodpornienia, rejestru przekazanych kart uodpornienia oraz rejestru zgłoszeń niepożądanych odczynów poszczepiennych.

Świadczeniodawcy przechowujący karty uodpornienia i prowadzący szczepienia obowiązani są do przesyłania państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu sprawozdań, które przekazywane są następnie państwowym wojewódzkim inspektorom sanitarnym:

• MZ-54 roczne sprawozdanie ze szczepień ochronnych,

• sprawozdania kwartalne (sprawozdanie ze zużycia szczepionek, sprawozdanie z realizacji szczepień ochronnych, nadzór nad kartami uodpornienia),

• sprawozdania kwartalne z działań podejmowanych wobec uchylających się od obowiązku szczepień ochronnych.

Wyżej wymienione sprawozdania po weryfikacji w wojewódzkich stacjach sanitarno-epidemiologicznych przekazywane są zgodnie z kompetencjami do Głównego Inspektoratu Sanitarnego i Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego - Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie.

Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Zakład Epidemiologii Państwowego Zakładu Higieny na podstawie otrzymanych sprawozdań rocznych (MZ-54) opracowuje roczny biuletyn ,,Szczepienia Ochronne w Polsce”, który stanowi oficjalne źródło informacji o realizacji szczepień w Polsce. Czytaj więcej...

Uodpornienie sztuczne oznacza działanie mające na celu wytworzenie odporności przez organizm w wyniku procesów wynikających z interwencji medycznej o charakterze profilaktycznym lub leczniczym.

Mechanizmy uodpornienia sztucznego obejmują cztery grupy interwencji:

• uodpornienie czynne – rozwijające się w wyniku szczepienia;
• uodpornienie bierne – rozwijające się w wyniku podania immunoglobulin pozajelitowo;
• uodpornienie bierno-czynne – rozwijające się po podaniu immunoglobulin i szczepionki;
• uodpornienie adoptywne – rozwijające się w wyniku podania swoistych limfocytów T.

Uodpornienie czynne
polega na wprowadzeniu do organizmu szczepionki, tj. preparatu zawierającego antygeny drobnoustrojów chorobotwórczych. W wyniku tego dochodzi do stymulacji odpowiedzi immunologicznej, humoralnej (wytwarzania swoistych przeciwciał) i komórkowej.

Sztuczne uodpornienie bierne
polega na wprowadzeniu do organizmu preparatu zawierającego gotowe przeciwciała pochodzenia ludzkiego lub zwierzęcego.

Sztuczne uodpornienie bierno-czynne
polega na wprowadzeniu do organizmu jednocześnie, lecz w oddzielnych iniekcjach, szczepionki i preparatu do uodpornienia biernego, najczęściej immunoglobuliny.

Przeciwwskazania do szczepień możemy podzielić na ogólne i specyficzne.

Nie wykonuje się szczepień żywymi i zabitymi szczepionkami w:

• ostrych stanach chorobowych,
• zaostrzeniu przewlekłego procesu chorobowego,
• przypadku wystąpienia nasilonej reakcji uczuleniowej na substancje znajdujące się w szczepionce (np. produkty podłoży bakteriologicznych, antybiotyki, czynniki konserwujące, adsorbenty).

Szczepienia powinny być odroczone do momentu ustąpienia ostrych objawów chorobowych, w chorobach przewlekłych niezwłocznie podjęte w okresie stabilizacji przewlekłego procesu chorobowego.

Stany stanowiące przeciwwskazanie do stosowania szczepionek żywych to ciężkie wrodzone i nabyte niedobory odporności, białaczki, chłoniaki, uogólniony proces nowotworowy, chemioterapia, radioterapia, wysokie dawki sterydów, przeszczepy szpiku oraz transplantacje narządów.

Leczenie immunosupresyjne - leki cytostatyczne, kortykosterydy i radioterapia są okresowym przeciwwskazaniem do szczepień żywymi szczepionkami.

Sytuacje kliniczne, w których istnieją przeciwwskazania do wykonywania wielu (ale nie wszystkich) szczepień, to:

• reakcje anafilaktyczne w wywiadzie,
• zakażenie wirusem HIV,
• stan po przeszczepie szpiku,
• zaburzenia odporności,
• ciąża.

Brak jest przeciwwskazań do jednoczasowego podania różnych szczepionek. Muszą one być podane w różne miejsca i nie mogą być mieszane w jednej strzykawce. Szczepionki żywe, nie podane w tym samym czasie, powinny być aplikowane po minimum 4 tygodniach przerwy z powodu możliwości interferencji odpowiedzi immunologicznej. Podanie żywej i zabitej szczepionki nie wymaga zachowania tego odstępu. Dotyczy to również żywych szczepionek doustnych.

Odstęp między kolejnymi dawki tej samej szczepionki powinien być zgodny ze wskazaniami producenta.

Niepożądany odczyn poszczepienny (NOP) stanowi każde zaburzenie stanu zdrowia, jakie występuje po szczepieniu.

W Polsce od 1995 r. wprowadzony jest system ścisłego monitorowania niepożądanych odczynów poszczepiennych. Podstawą prawną do zgłaszania odczynów poszczepiennych jest ustawa z dnia 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz.U. z 2018r. poz. 151 z poźn. zm.). Zgodnie z art. 21 lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje wystąpienie niepożądanego odczynu poszczepiennego, ma obowiązek w ciągu 24 godzin od powzięcia podejrzenia jego wystąpienia zgłoszenia takiego przypadku do państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla miejsca powzięcia podejrzenia jego wystąpienia.

Klasyfikacja niepożądanych odczynów poszczepiennych określona jest w załączniku do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie niepożądanych odczynów poszczepiennych oraz kryteriów ich rozpoznawania ( Dz.U. Nr 254, poz.1711) i odnosi się do stopnia ich nasilenia.

Świadczeniodawcy przechowujący karty uodpornienia i prowadzący sczepienia ochronne informacje o wystąpieniu niepożądanego odczynu poszczepiennego odnotowują w: książeczce szczepień, karcie uodpornienia, dokumentacji medycznej osoby szczepionej i rejestrze niepożądanych odczynów poszczepiennych. Państwowy powiatowy inspektor sanitarny sprawdza prawidłowość wypełnienia formularza zgłoszenia i przesyła jego kopie właściwemu państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu, Narodowemu Instytutowi Zdrowia Publicznego - Państwowemu Zakładowi Higieny oraz Prezesowi Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
(Departament Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych).

W przypadku  wystąpienia ciężkiego lub poważnego niepożądanego odczynu poszczepiennego u dwóch lub więcej osób zaszczepionych tą samą szczepionką, państwowy powiatowy inspektor sanitarny niezwłocznie powiadamia o tym fakcie państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego, który informuje również o wystąpieniu NOP Głównego Inspektora Sanitarnego oraz Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego

Pojęcie odporności zbiorowiskowej albo populacyjnej powstało na bazie obserwacji, że obecność w populacji osób uodpornionych przeciwko danej chorobie zakaźnej zmniejsza prawdopodobieństwo zachorowania na tę chorobę, również osób nieuodpornionych w tej populacji.

Istotą odporności zbiorowiskowej jest zmniejszenie się szans zachorowania osobnika nie uodpornionego wraz ze wzrostem proporcji uodpornionych w danej populacji. Pojęcie to ma zastosowanie do chorób szerzących się drogą zakażenia jednych osobników przez drugich, czyli do chorób zaraźliwych.

W miarę wzrostu ilości zaszczepionych lub przechorowujących wzrasta liczba uodpornionych i maleje liczba osób podatnych.

W populacjach otwartych, w których przybywa nowych osobników, np. rodzą się dzieci, można oczekiwać cyklicznych wzrostów i spadków zachorowań. Przykładem są cykliczne wzrosty i spadki zachorowań na choroby wieku dziecięcego.

Zgodnie z art. 20 Ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi w celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych wśród pracowników narażonych na działanie biologicznych czynników chorobotwórczych, po uzyskaniu ich zgody, przeprowadza się zalecane szczepienia ochronne wskazane na danym stanowisku pracy. Koszty przeprowadzania tych szczepień oraz zakupu szczepionek ponosi pracodawca. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wykaz rodzajów czynności zawodowych oraz zalecanych szczepień ochronnych wymaganych u pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy lub podwładnych podejmujących pracę, zatrudnionych lub wyznaczonych do wykonywania tych czynności, mając na względzie ochronę zdrowia pracowników, funkcjonariuszy i żołnierzy narażonych na działanie biologicznych czynników chorobotwórczych w trakcie wykonywania czynności zawodowych. Stanowiska pracy oraz szczepienia wskazane na danym stanowisku pracy określone są w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 stycznia 2012 r. w sprawie wykazu rodzajów czynności zawodowych oraz zalecanych szczepień ochronnych wymaganych u pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy lub podwładnych podejmujących pracę, zatrudnionych lub wyznaczonych do wykonywania tych czynności.