Marburg Gorączka krwotoczna
Gorączka krwotoczna Marburg to szczególnie niebezpieczna wirusowa gorączka krwotoczna występująca w Afryce Subsaharyjskiej, opisana po raz pierwszy w 1967 r. po zawleczeniu do Niemiec i Jugosławii, z pierwotnym ogniskiem endemicznym w Ugandzie. Czynnikiem etiologicznym jest wirus Marburg należący do rodziny Filoviridae. Rezerwuar oraz droga zakażenia nie są jednoznacznie określone. Prawdopodobnie rezerwuarem wirusów mogą być niektóre gatunki małp, z których zakażenie przenosi się na człowieka drogą kontaktu bezpośredniego, zdarzają się też zakażenia laboratoryjne. Chory człowiek staje się wtórnym źródłem rozprzestrzeniania gorączki krwotocznej.
Okres wylęgania wynosi 5-10 dni (średnio 7 dni). Choroba rozpoczyna się nagle ogólnym osłabieniem, bólami głowy, bólami mięśni i wysoką gorączką z dreszczami. Po 5 dniach od wystąpienia pierwszych objawów na tułowiu pojawia się plamisto-grudkowa wysypka, a równolegle z nią objawy nieżytu górnych dróg oddechowych oraz zawroty głowy, nudności, wymioty, bóle brzucha i uporczywe wodniste biegunki.
Stan chorego gwałtownie pogarsza się, obserwowany jest szybko postępujący spadek masy ciała, skrajne wyczerpanie, uszkodzenie wątroby z żółtaczką, zapalenie trzustki, powikłania ze strony układu nerwowego (delirium, zaburzenia świadomości). Ostatecznie rozwija się niewydolność wielonarządowa prowadząca do wstrząsu z objawami skazy krwotocznej (wybroczyny na skórze i błonach śluzowych oraz masywne krwotoki narządowe, głównie do przewodu pokarmowego i płuc). Śmiertelność jest wysoka, przekracza 50%. Chory człowiek jest wysoce zakaźny dla otoczenia.
źródło
Opracowanie: Oddział Epidemiologii