Powiatowa Stacja Sanitarno-
Epidemiologiczna w Zgorzelcu

Radon – co powinniśmy o nim wiedzieć

Całkowita dawka skuteczna otrzymywana przez statystycznego mieszkańca Polski to 3,86 mSv w ciągu roku, z czego około jedna trzecia tej wartości pochodzi od naturalnego źródła promienio­wania jakim jest narażenie na radon i produk­ty jego rozpadu. Występowanie radonu związane jest z naturalnymi szeregami promieniotwórczymi spontanicznych przemian jądrowych nuklidów znajdujących się w skorupie ziemskiej. Spośród czterech naturalnych izotopów, dominuje izotop ²²²Rn, powszechnie zwany radonem, którego okres półrozpadu wynosi 3,82 dni. Radon jest w normalnych warunkach gazem, co w połączeniu z dostatecznie długim okresem półrozpadu sprawia, że jego atomy mogą wydostać się ze skorupy ziemskiej do atmosfery i hydrosfery, dzięki czemu jest on stałym składnikiem powietrza atmosferycznego. To, co czyni go tak niebezpiecznym to fakt, że tworzy szereg krótkożyciowych pochodnych, które z powietrzem są wdychane do płuc i emitują niebezpieczne dla organizmu promieniowanie alfa.

Promieniowanie jonizujące pochodzące od radonu i jego pochodnych, w zależności od położenia geograficznego, stanowi ok. 40-55% całkowitej efektywnej dawki rocznej, jaką otrzymuje człowiek, dlatego też jest to ważny problem z punktu widzenia ochrony radiologicznej. Radon jest uznawany przez Międzynarodową Agencję Badań nad Rakiem (IARC) jako czynnik rakotwórczy klasy 1. Z zebranych na dużą skalę badań epidemiologicznych uzyskano dowody, że istnieje liniowy związek między długoterminową ekspozycją na radon i ryzykiem występowania raka płuc. 

RADON – podstawowe informacje

Radon (²²²Rn) jest promieniotwórczym pierwiastkiem chemicznym, należącym do grupy gazów szlachetnych. Występuje naturalnie w środowisku. Powstaje jako produkt rozpadu radu, który pochodzi z obecnego w przyrodzie uranu. Radon w czasie rozpadu emituje promieniowanie alfa oraz w niewielkim stopniu promieniowanie beta. Emitowane promieniowanie ma małą przenikliwość lecz dużą zdolność jonizacji.

Ponieważ radon jest gazem, może wydostać się ze skorupy ziemskiej do atmosfery wchodząc w skład powietrza atmosferycznego.

Na zewnątrz radon szybko rozcieńcza się do bardzo niskich stężeń, natomiast jego stężenie jest wyższe w pomieszczeniach i na obszarach o minimalnej wentylacji, przy czym najwyższy poziom występuje w miejscach takich jak kopalnie, jaskinie i stacje uzdatniania wody.

W budynkach, takich jak domy, szkoły, biura, poziom radonu może się znacznie różnić.

Stężenie radonu w budynkach zależy od:

• geologii lokalnej (zawartość uranu w podłożu i przepuszczalność leżących poniżej skał i gleb),
• dostępnej drogi przejścia radonu z gruntu do budynku,
• migracji radonu z materiałów budowlanych (materiały budowlane pochodzenia mineralnego),
• szybkości wymiany powietrza wewnątrz i na zewnątrz, która zależy od konstrukcji budynku, nawyków wentylacyjnych mieszkańców oraz szczelności budynku.

Poziom radonu jest zwykle wyższy w podziemiach, piwnicach i pomieszczeniach mieszkalnych mających kontakt z gruntem. Jednak znaczne stężenie radonu można znaleźć również nad parterem.

Szacuje się, że około 80% czasu spędzamy w budynkach, zarówno mieszkalnych, jak i innych przeznaczonych na pobyt ludzi, jak na przykład miejsca naszej pracy lub nauki. W takich pomieszczeniach radon może osiągać podwyższone stężenie, co nie jest obojętne dla naszego zdrowia.

Wewnątrz budynku radon przemieszcza się wykorzystując kanały wodno-kanalizacyjne, a budynkach z wielkiej płyty szczeliny pomiędzy płytami. Wpływ na stężenie radonu w budynkach mają parametry budynku, szczególnie rodzaj podpiwniczenia (wylewka betonowa, płytki ceramiczne, ziemia) oraz szybkość wentylacji pomieszczeń.

Transport radonu odbywa się najaktywniej w sąsiedztwie:

• uskoków,
• skał szczelinowych,
• poprzez połączone ze sobą systemy szczelin i pęknięć.

Radon naturalnie uwalniany z podłoża, dostaje się do budynku wraz z powietrzem zasysanym z gruntu poprzez:

• szczeliny w fundamentach,
• pęknięcia w murach i podłodze,
• małe pory w ścianach z pustaków,
• studzienki kanalizacyjne lub ścieki,
• nieszczelności wokół rur wodno- kanalizacyjnych,
• przewody elektryczne,
• złącza konstrukcyjne, połączenia ściana - podłoga.

Istnieją sprawdzone i trwałe metody zapobiegania nadmiernemu gromadzeniu radonu w nowych budynkach i ograniczania stężenia radonu w istniejących mieszkaniach.

Sposoby zmniejszania poziomu radonu w istniejących budynkach obejmują:

• zwiększenie wentylacji podpodłogowej,
• instalacja systemu ścieku radonowego w piwnicy lub pod litą podłogą,
• unikanie przedostawania się radonu z piwnicy do pomieszczeń mieszkalnych,
• uszczelnianie podłóg i ścian,
• poprawa wentylacji budynku, zwłaszcza w kontekście oszczędzania energii.

Pasywne systemy łagodzenia mogą zmniejszyć poziom radonu w pomieszczeniach o ponad 50%.

Zgodnie z obowiązującym obecnie ustawodawstwem poziom odniesienia dla średniorocznego stężenia promieniotwórczego radonu w pomieszczeniach wynosi 300 Bq/m3.

Promieniowanie jonizujące jest czynnikiem kancerogennym. Radon jest uznawany przez Międzynarodową Agencję Badań nad Rakiem (IARC) jako czynnik rakotwórczy klasy 1. Przeprowadzone na dużą skalę badania epidemiologiczne potwierdziły, że istnieje liniowy związek między długoterminową ekspozycją na radon i ryzykiem występowania raka płuc. Według raportu WHO ekspozycja na radon jest drugą najważniejszą, po paleniu papierosów, przyczyną indukowania raka płuc.

 

 

Materiały edukacyjno-informacyjne zostały zamieszczone w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Głównego Inspektoratu Sanitarnego pod adresem:

https://www.gov.pl/web/gis/radon2

Ponadto materiały informacyjne o radonie dostępne są także na stronie Państwowej Agencji Atomistyki pod linkiem:

https://www.gov.pl/web/poznajradon