Wygląd:

Wyglądem przypomina roladę o barwie bursztynowej. Krojony jest w plastry o grubości 1,5 cm.

Kształt:

Najczęściej przybiera kształt brytfanki lub innego naczynia, w którym jest pieczony. Na przekroju przypomina elipsę.

Rozmiar:

Wielkość siekańca zależy od użytego naczynia.

Barwa:

Bursztynowa z nalotem złocistym, na przekroju lekko brunatna. Barwa zależy od ilości dodanego mięsa.

Konsystencja:

Konsystencja stała, zwięzła.

Smak:

Siekaniec jest soczysty z lekką goryczką pochodzący od prażonej kaszy gryczanej.

Tradycja:

Słupiański siekaniec dworski przygotowywany jest od kilkudziesięciu lat na terenie Słupi oraz jej okolic. Wieś Słupia położona w zachodniej części powiatu jędrzejowskiego ma charakter rolniczy i słynie z uprawy gryki. Słupiańskie gospodynie już przed wiekami doskonale znały wiele sposobów na przyrządzanie kaszy, która stanowiła podstawę pożywienia w każdym gospodarstwie. Dlatego w miarę dostępności innych produktów przygotowywano na bazie kaszy gryczanej różnego rodzaju potrawy, między innymi siekańca dworskiego. Według relacji mieszkańców Słupi, potrawa ta wywodzi się ze słupskiego dworu i sporządzana jest według skrzętnie zapisanych przepisów przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Jak wspominają najstarsze mieszkanki gminy, siekańca najczęściej spożywano w okresie Świąt Bożego Narodzenia: „Dawniej w moim domu była to potrawa wyłącznie na święta Bożego Narodzenia. Mięso wieprzowe, najlepiej karczek, bułka kajzerka, żółtka, mąka, śmietana, sól, masło i pieprz. Kasza musi być uprażona w dwóch szklankach wody na sypko. Mięso drobno posiekane lub zmielone. Składniki wszystkie dodawać powoli ciągle wyrabiając masę” (Wywiad etnograficzny z mieszkańcami Słupi).