Polska w Rosji

W związku z faktem, że w Federacji Rosyjskiej obchodzona była rocznica „wyzwolenia Warszawy”, Ambasada RP przypomina, że w dniu 17 stycznia 1945 roku wojska sowieckie wkroczyły do kompletnie zrujnowanej i wyludnionej stolicy Polski. W Polsce współczesnej należnym szacunkiem i czcią otoczone są liczne przykłady bohaterskiej walki z okupantem niemieckim – obrona stolicy we wrześniu 1939 roku, Powstanie w Getcie Warszawskim w kwietniu 1943 roku i Powstanie Warszawskie w sierpniu 1944 roku.

 

Przypominamy również o symbolicznym znaczeniu daty 17 września 1939 roku. W wyniku agresji sowieckiej na Polskę 17 września 1939 roku, Polska utraciła 52% swojego przedwojennego terytorium. Prawie wszyscy wzięci wówczas do niewoli sowieckiej oficerowie Wojska Polskiego oraz liczni przedstawiciele polskich elit (ok. 22 tys. osób) na mocy decyzji najwyższych władz ZSRR zostali rozstrzelani wiosną 1940 r. w Katyniu, Twerze, Charkowie i w innych miejscach kaźni. Tylko w latach 1940-41 deportowanych zostało w głąb Związku Sowieckiego co najmniej 320 tys. obywateli RP. W okresie od stycznia 1944 do końca lat czterdziestych na ziemiach należących do II Rzeczypospolitej represjonowanych było 85-100 tysięcy Polaków. Drastycznym przejawem represji sowieckich już po zakończeniu okupacji niemieckiej było podstępne uwięzienie w marcu 1945 r. przez sowieckie organy bezpieczeństwa wicepremiera RP oraz piętnastu innych przywódców Polskiego Państwa Podziemnego. Ich pokazowy proces odbył się w Moskwie w czerwcu 1945 roku. Wybory w powojennej Polsce były fałszowane przy aktywnym udziale NKWD, w szczególności w 1947 roku. Szanujemy krew przelaną w walce z nazizmem, ale w 1945 reżim Stalina oznaczał dla Polski terror, zbrodnie i dekady komunistycznych opresji.

 

W sferze ekonomicznej Polska została zmuszona do przyjęcia niewydolnego i nieefektywnego systemu gospodarczego. ZSRR przeprowadził po wojnie (osobiste rozporządzenia J. Stalina) systemową grabież zakładów przemysłowych w Polsce i na ziemiach niemieckich przekazanych Polsce. Trudne do oszacowania są również znaczne straty kulturalne wyrządzone Polsce przez ZSRR. Część polskich miast została rozgrabiona po zakończeniu działań zbrojnych. Radzieckie NKWD prowadziło rabunek polskich dzieł sztuki, których część z naruszeniem prawa międzynarodowego do dziś znajduje się w Rosji.

 

Od chwili odzyskania przez Polskę pełnej suwerenności w 1989 r. nie został zlikwidowany ani jeden cmentarz żołnierzy rosyjskich i sowieckich. Wszystkie zostały urządzone i są remontowane na koszt państwa polskiego, w zgodzie z polskim ustawodawstwem i konwencjami międzynarodowymi. Polska zawsze z należytym poszanowaniem i czcią otaczała mogiły wszystkich żołnierzy, jeńców wojennych oraz internowanych poległych na swoim terytorium, bez rozróżniania ich narodowości i wyznania. Należy jednak podkreślić różnicę pomiędzy cmentarzami poległych żołnierzy oraz tzw. pomnikami wdzięczności, przy których nie znajdują się szczątki poległych żołnierzy. Pomniki symboliczne były z reguły wystawiane z inicjatywy partii komunistycznej bądź komendantur Północnej Grupy Wojsk Armii Sowieckiej stacjonującej na terytorium Polski w latach 1945-1993, a nie przez władze polskie. Pomniki te przypominają o indoktrynacji ideologicznej oraz gloryfikują komunistyczną zależność, od której Polska uwolniła się w 1989 r.