Polska w Rosji

Agresja sowiecka została zaplanowana w tajnym protokole do sowiecko-niemieckiego „paktu o nieagresji”, w którym Hitler i Stalin porozumieli się co do ataku na Polskę i jej podziału między siebie, a także wyznaczeniu stref wpływów obu totalitarnych potęg w Europie Środkowej. Niemcy, którzy zaatakowali Polskę bez wypowiedzenia wojny, okupowali 17 września część jej obszaru, jednak ponad połowa terytorium państwa pozostawała pod kontrolą władz polskich, a żołnierze Wojska Polskiego, w szeregach którego walczyli przedstawiciele wszystkich narodowości Rzeczypospolitej (w tym Żydzi, Ukraińcy i Białorusini), stawiali zacięty opór. Wspólny atak hitlerowskich Niemiec i sowieckiej Rosji stanowił pogwałcenie norm prawa międzynarodowego, a symbolem współpracy dwóch totalitaryzmów stała się ich wspólna parada zwycięstwa 22 września 1939 roku w Brześciu nad Bugiem. Faktyczny rozbiór Polski został przypieczętowany podpisanym 28 września 1939 roku niemiecko-sowieckim „Traktatem o przyjaźni i granicach”. Komentując podpisanie tej umowy, Wiaczesław Mołotow, ówczesny szef sowieckiej dyplomacji, stwierdził 31 października 1939 r. w Radzie Najwyższej ZSRS: „Jest rzeczą nie tylko bezcelową, ale i przestępczą prowadzenie wojny o zniszczenie hitleryzmu”.

Armia Czerwona siłą zajęła część terytorium Polski, a obywatele polscy – zarówno wojskowi, jak i cywile – stali się ofiarami mordów, gwałtów, grabieży, deportacji i innych represji. W latach 1939-1945 w głąb ZSRR wywieziono ponad 1 mln osób. Na rozkaz Biura Politycznego WKP(b) wiosną 1940 roku w Katyniu i innych miejscach kaźni strzałem w tył głowy rozstrzelano  blisko 22 tysiące przedstawicieli polskich elit, wśród nich jeńców wojennych - oficerów Wojska Polskiego, także pochodzenia ukraińskiego czy żydowskiego. Represje nie ograniczały się do etnicznych Polaków, dotykały także obywateli Polski wszystkich narodowości – Białorusinów, Ukraińców, Żydów.

Armia Czerwona pozostać miała na terytorium Polski przez pół wieku. Po II wojnie światowej liczebność stacjonujących w Polsce wojsk sowieckich wynosiła ponad 300 000 żołnierzy. Ich obecność pozwoliła na zainstalowanie w Polsce marionetkowych władz oraz fałszowanie wyborów w celu przyjęcia odrzucanego przez Polaków systemu komunistycznego. Ostatni żołnierze rosyjscy opuścili Polskę we wrześniu 1993 roku.

Dopiero skruszenie „żelaznej kurtyny” i upadek sowieckiego „imperium zła” i w 1989 roku przyniosły wolność Polsce i innych krajom Europy Środkowo-Wschodniej.