Polska w Watykanie

„Wiecie, że urodziłem się w roku 1920, w maju, w tym czasie, kiedy bolszewicy szli na Warszawę. I dlatego noszę w sobie od urodzenia wielki dług w stosunku do tych, którzy wówczas podjęli walkę z najeźdźcą i zwyciężyli, płacąc za to swoim życiem”. Te słowa wypowiedział Jan Paweł II, gdy podczas VII pielgrzymki do Ojczyzny w 1999 roku, nawiedził w Radzyminie Cmentarz Żołnierzy Polskich, którzy polegli podczas Bitwy Warszawskiej 1920 roku.
Ta najważniejsza bitwa wojny polsko-bolszewickiej, uznawana za 18 decydującą bitwę w dziejach świata, rozegrała się dokładnie 100 lat temu, w dniach 13-25 sierpnia, na przedpolach Warszawy i nad Wisłą i Narwią. 
Dzięki temu historycznemu zwycięstwu, Polska nie tylko ocaliła swoją niepodległość, odzyskaną dwa lata wcześniej po okresie zaborów, ale także uchroniła Europę i świat przed zalewem komunistycznej rewolucji. Ocaliła chrześcijańską cywilizację. Bo rozkaz sowieckiego marszałka Michaiła Tuchaczewskiego brzmiał jednoznacznie: „Przez trupa Białej Polski prowadzi droga ku ogólnoświatowej pożodze. Na naszych bagnetach przyniesiemy szczęście i pokój masom pracującym. Na zachód marsz!”. Po zdławieniu Polski, Armia Czerwona jednym frontem kierować się miała ku Niemcom, a drugim - przez Karpaty - ku Czechosłowacji, Węgrom, Italii…
Bitwa Warszawska określana jest mianem Cudu nad Wisłą. Bo gdy wydawało się, iż nic nie jest w stanie powstrzymać bolszewickiej nawałnicy, i armia polska znajdowała się w odwrocie, Naczelny Wódz Józef Piłsudski, śmiałym manewrem ofensywnym znad rzeki Wieprz rozbił bolszewików. A dokładnie 15 sierpnia, w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, ofensywa sowiecka została na przedpolach Warszawy, pod Ossowem i Radzyminem, powstrzymana.
Patriotyczny zryw stał się udziałem całego społeczeństwa. Szeregi armii zasilili ochotnicy: młodzież, inteligencja, ziemianie, chłopi i robotnicy, na których tak liczyła propaganda komunistyczna. Obok Polaków do walki o wolność Europy stanęli także żołnierze formacji ukraińskich, białoruskich i rosyjskich oraz ochotnicy ze Stanów Zjednoczonych Ameryki i Francji. To zwycięstwo miało jeszcze jeden spektakularny wymiar, dało krajom bałtyckim: Estonii, Łotwie i Litwie niepodległość.
„Myśl nasza kieruje się dzisiaj ku tym wszystkim, którzy pod Radzyminem i w wielu innych miejscach tej historycznej bitwy oddali swoje życie, broniąc Ojczyzny i jej zagrożonej wolności. Myślimy o żołnierzach, oficerach, myślimy o Wodzu, o wszystkich, którym zawdzięczamy to zwycięstwo po ludzku. Wspominamy, między innymi bohaterskiego kapłana Ignacego Skorupkę, który zginął niedaleko stąd, pod Ossowem. Dusze wszystkich poległych polecamy Miłosierdziu Bożemu” – powiedział Jan Paweł II w Warszawie, w 1999 r. Jakże symbolicznego znaczenia nabierają te słowa właśnie w tym roku, gdy obchodzimy dwie wielkie rocznice: 100-lecie Bitwy Warszawskiej i 100-lecie urodzin Karola Wojtyły - Świętego Jana Pawła II.
Janusz Kotański
Ambasador Rzeczypospolitej Polskiej przy Stolicy Apostolskiej