Polska w Watykanie

«Pan w ludzie swoim ma upodobanie» (Psalm 149:4), śpiewaliśmy, tak brzmiał refren zmiennego śpiewu. Tę prawdę powtarzał lud Izraela: «Pan w ludzie swoim ma upodobanie». W ciężkich chwilach powtarzali «Bóg kocha»; należy czekać na chwilę, kiedy ta miłość się pojawi. Kiedy Bóg wysłał, na znak swej miłości, profetę, Bożego człowieka, lud zareagował słowami: “Pan nawiedził swój lud” (Wj 4,31), ponieważ go kocha, dlatego go nawiedził. To samo mówiły tłumy, które podążały za Jezusem, widząc to, co czynił: «Bóg nawiedził lud swój» (Łk 7,16).
Dziś możemy powiedzieć: sto lat temu Pan nawiedził swój lud. Wysłał człowieka, przygotował go do pełnienia posługi biskupa i do kierowania Kościołem. Wspominając Świętego Jana Pawła II pamiętajmy: «Pan w ludzie swoim ma upodobanie», «Pan nawiedził swój lud»; wysłał pasterza.
Jakie były, powiedzmy, “rysy”, dobrego pasterza, które możemy odnaleźć w św. Janie Pawle II?  Jest ich wiele! Ale wspomnijmy jedynie o trzech. Ponieważ Jezuici wszystko sprowadzają do trzech rzeczy, wspomnijmy o trzech. Była to modlitwa, bliskość z ludem oraz  umiłowanie sprawiedliwości.

Św. Jan Paweł II był Bożym człowiekiem, ponieważ się modlił, dużo się modlił. Ale jak to możliwe, że ktoś, kto ma tak dużo obowiązków, kto zarządza Kościołem… ma tyle czasu na modlitwę? On doskonale wiedział, że pierwszym zadaniem biskupa jest modlitwa. Tego mu nie nakazał Sobór Watykański II, o tym mówił Święty Piotr i apostołowie kiedy powołali diakonów. Wtedy powiedzieli: «My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa» (Dz 6,4). Pierwszym obowiązkiem biskupa jest modlitwa.  On o tym wiedział i tak czynił. Jest przykładem biskupa, który się modli i uważa to za swój główny obowiązek. Nauczył nas, że kiedy biskup wieczorem robi rachunek sumienia, to musi zadać sobie pytanie: ile godzin dziś spędziłem na modlitwie? Człowiek modlitwy.
Druga cecha, to bycie  blisko innych. Był człowiekiem, który nie oddalał się od ludu, wręcz przeciwnie, wychodził do niego; objechał cały świat, chcąc odwiedzić swój lud, szukając swojego ludu, aby lud poczuł jego bliskość. Bliskość jest jedną z cech Boga wobec Swojego ludu. Pamiętajmy, co Bóg mówi do narodu Izraela: «Spójrz jaki naród ma Boga tak blisko jak wy»? (Pwt 4, 7). Ta bliskość Boga z ludem zacieśnia się jeszcze bardziej w Jezusie Chrystusie, staje się silniejsza w Jezusie. Pasterz musi być  blisko ludu, jeśli nie jest blisko, nie jest pasterzem. Jest hierarchą,  administratorem, może i dobrym, ale nie jest pasterzem. Bliskość z ludem. Jan Paweł II dał nam przykład jak ma wyglądać ta bliskość, był blisko i wielkich, i małych, blisko tych, którzy byli w zasięgu ręki i tych, którzy znajdowali się daleko. Zawsze czuć było jego bliskość.
Trzecią cechą było umiłowanie sprawiedliwości. Pełnej sprawiedliwości. Był człowiekiem pragnącym sprawiedliwości społecznej, sprawiedliwości, która przepędza wojny. Ale pełnej sprawiedliwości! Dlatego św. Jan Paweł II  był człowiekiem miłosierdzia, gdyż sprawiedliwość i miłosierdzie idą w parze, nie można ich rozdzielić. Sprawiedliwość jest sprawiedliwością, a miłosierdzie jest miłosierdziem, ale one są nierozłączne.   Mówiąc o człowieku sprawiedliwym i miłosiernym, pomyślmy, jak wiele św. Jan Paweł II zrobił, aby ludzie zrozumieli, czym jest Boże miłosierdzie. Pomyślmy ile uczynił dla wzmocnienia kultu Świętej Faustyny, której wspomnienie liturgiczne od dzisiaj będzie dla całego Kościoła. On czuł, że sprawiedliwość Boża ma twarz miłosierdzia, postawę miłosierdzia. I to jest dar, który nam zostawił: sprawiedliwość-miłosierdzie i miłosierdzie sprawiedliwe.
Prośmy go, aby wstawiał się za nami i udzielił nam łaski modlitwy, łaski bliskości, i łaski sprawiedliwości-miłosierdzia i miłosierdzia-sprawiedliwości.