Gorączka krwotoczna Lassa
Gorączkę krwotoczną Lassa wywołuje wirus należący do rodziny Arenaviridae, którego rezerwuarem są gryzonie z rodzaju Mastomys występujące w Afryce.
Wirus może dostać się do organizmu drogą oddechową, bądź też pokarmową. Do zakażenia człowieka dochodzi poprzez kontakt uszkodzonej skóry lub błon śluzowych z krwią, wydzielinami i wydalinami zakażonego zwierzęcia lub człowieka. Choroba może się szerzyć również drogą płciową.
Gorączka krwotoczna Lassa występuje endemicznie w Afryce zachodniej (m.in. Nigeria, Liberia, Gana, Kamerun, Benin, Sierra Leone), ale z uwagi na szczególną zakaźność oraz łatwość przenoszenia stwarza istotne zagrożenie zawleczenia do wszystkich innych krajów świata. W związku z istnieniem zwierzęcego rezerwuaru wirusa, istotnie większe ryzyko zachorowania dotyczy osób przebywających na terenach wiejskich i leśnych Afryki Zachodniej.
Gorączka Lassa może przebiegać bezobjawowo lub skąpoobjawowo. W pozostałych przypadkach po okresie inkubacji trwającym około 7–15 dni, pojawiają się ostre objawy, wynikające z uszkodzenia wielu narządów. Dochodzi m.in. do pogorszenia stanu ogólnego, gorączki, bólów głowy, gardła, mięśni. Pojawiają się bóle brzucha, wymioty, biegunka, bóle w klatce piersiowej. Na migdałkach pojawiają się biało-żółte naloty, pęcherzyki oraz owrzodzenia. Mogą wystąpić również objawy krwotoczne. Około 15% osób chorych hospitalizowanych umiera, pomimo zastosowanej terapii. Szybkie podanie leków antywirusowych jest skuteczne. Głównym środkiem zapobiegawczym jest przestrzeganie podstawowych zasad higieny.
Nie istnieje szczepionka przeciwko gorączce Lassa. Duża zakaźność wirusa wymusza zastosowanie szczególnych zasad postępowania m.in.:
- stosowanie środków ochrony osobistej przez osoby mające kontakt z osobami podejrzanymi o zachorowanie lub chorymi,
- zapewnienie szczególnego sposobu postępowania z pacjentem,
- objęcie nadzorem epidemiologicznym osób mających kontakt z osobą chorą.