Meningokoki
Choroba charakteryzuje się szybkim narastaniem objawów zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych z często towarzyszącą wysypką plamisto-grudkową. Zdarzają się przypadki piorunujące z nagłym pogorszeniem się stanu chorego, wybroczynami i wstrząsem.
Śmiertelność wacha się od 5-15% przy dobrej diagnostyce i terapii podtrzymującej, do 25% w krajach rozwijających się (w Polsce 6-13%). Do zgonu dochodzi zwykle w 1-2 dniu od zachorowania. Ubytki neurologiczne po przebyciu choroby, najczęściej uszkodzenie słuchu, występują w 10-15% przypadków. Neisseria meningitidis może wywołać również posocznice bez lub z zajęciem opon mózgowo-rdzeniowych, a także inne choroby, które stanowią mniej niż 10% zakażeń N. meningitidis (zapalenie stawów, płuc, zatok, ucha środkowego, gałki ocznej, zapalenie wsierdzia, osierdzia, cewki moczowej i zapalenie błony śluzowej macicy).
Rezerwuarem czynnika etiologicznego SA osoby chore i zdrowi nosiciele zarazka (5-10% dorosłych, 1% dzieci i ludzi starszych). Meningokoki szerzą się drogą kropelkową lub przez bezpośredni kontakt z wydzieliną dróg oddechowych chorego. Zakażenie ośrodkowego układu nerwowego jest praktycznie zawsze krwiopochodne. Wrotami zakażenia jest jama nosowo-gardłowa.