Polska w Angoli

W Luandzie, w tym zwłaszcza w pobliżu banków i bankomatów, hoteli, restauracji i dyskotek oraz na plażach i głównych szlakach komunikacyjnych, może dochodzić do kradzieży i napadów rabunkowych z bronią w ręku. Odradzamy noszenie przy sobie dużych sum pieniędzy, biżuterii, laptopów oraz innych drogocennych przedmiotów. Należy unikać spacerów po zmroku, a podróżując samochodem, zalecamy zamykanie  okien i blokowanie drzwi.

Poważnym niebezpieczeństwem w głębi kraju są miny - pozostałość z okresu działań wojennych. Nie wolno zbaczać z regularnie uczęszczanych dróg. Nie wszystkie pola minowe są wyraźnie oznaczone (warto zasięgnąć opinii mieszkańców).

1. Na jakim dokumencie podróży można przekroczyć granicę?

• paszport - TAK
• paszport tymaczsowy - NIE
• dowód osobisty - NIE

2. Jaka jest wymagana minimalna ważność dokumentu podróży?

Zgodnie z angolskimi przepisami wymagana ważność paszportu to minimum 6 miesięcy od momentu wjazdu, ale zdarzają się sytuacje, w których na granicy żądany jest dokument ważny przynajmniej rok.

3. Czy trzeba wyrobić wizę?

Obywatele RP podróżujący do Angoli w celach turystycznych, których pobyt nie przekroczy 30 dni (90 dni w ciągu roku), są zwolnieni z obowiązku wizowego w celu wjazdu do Angoli. 

Władze angolskie wymagają od obywateli RP podróżujących w innych celach niż turystycznych, wizy pobytowej lub wizy na przejazd tranzytem. Wizę pobytową oraz wizę tranzytową można otrzymać w Ambasadzie Angoli w Warszawie (http://embangola.pl/) lub w innych placówkach dyplomatycznych i konsularnych tego kraju.

Pobyt w Angoli bez ważnej wizy jest karany wysoką grzywną, a w  przypadku kontroli i nakazem natychmiastowego opuszczenia kraju.

4. Czy są inne, dodatkowe wymogi dotyczące wjazdu?

Wymagany jest dowód szczepienia przeciw żółtej febrze - należy go okazać straży granicznej przy wjeździe do kraju (tzw. żółta książeczka).

Brak wymogów wjazdowych związanych z COVID-19.

5. Czy jest wymagana pisemna zgoda rodziców/opiekunów prawnych na podróż dziecka z osobą trzecią? 

Tak, zgoda powinna być poświadczona przez notariusza i przetłumaczona przez tłumacza przysięgłego na język portugalski. 

6. Zasady pobytu

W przypadku pobytu dłuższego niż 30 dni wymagana jest odpowiednia wiza, o którą trzeba z wyprzedeniem wystąpić w Ambasadzie Angoli w Warszawie. 

Zaleca się wykupienie polisy, by uzyskać refundację poniesionych wydatków - najlepiej takiej, która obejmuje też koszty transportu medycznego chorego.  Polisy polskich i zagranicznych towarzystw ubezpieczeniowych nie są uznawane. Można wykupić miejscowe ubezpieczenie medyczne.

Wymagany jest dowód szczepienia przeciw żółtej febrze - należy go okazać straży granicznej przy wjeździe do kraju (tzw. żółta książeczka).

Angola leży w strefie tropikalnej, w której występują liczne zagrożenia zdrowotne. Największym z nich jest malaria, występująca w zasadzie na terytorium całego kraju i we wszystkich porach roku.

W Angoli odnotowuje się dość wysoką zachorowalność na cholerę, żółtaczkę, śpiączkę, gruźlicę, polio i trąd. Rośnie liczba nosicieli wirusa HIV i osób chorych na AIDS. Zatrucia pokarmowe zdarzają się często. Zaleca się spożywanie wyłącznie napojów sprzedawanych w zamkniętych butelkach lub w puszkach.

Pomoc medyczną na odpowiednim poziomie świadczą jedynie prywatne kliniki. Cena wizyty u lekarza to 50-100 USD, dzienny pobyt w szpitalu kosztuje od 500 do ponad 2000 USD. Prywatne szpitale i ośrodki zdrowia żądają wniesienia opłaty przed podjęciem leczenia. Publiczna pomoc medyczna jest świadczona wyłącznie obywatelom Angoli. Nie istnieje pogotowie ratunkowe.

Przed decyzją o podróży, zapoznaj się z działem „bezpieczeństwo”.

Podróżowanie po kraju jest trudne i często ryzykowne. Mimo rozbudowy infrastruktury drogowej, zwłaszcza pomiędzy Luandą a stolicami niektórych prowincji, jakość dróg, zwłaszcza poza dużymi miastami jest dość niska. Najlepiej podróżować samochodem terenowym. Nadal wiele dróg jest zniszczonych, a podczas pory deszczowej wiele z nich jest nieprzejezdnych. Usługi serwisowe są rzadkie i na niskim poziomie. Jeśli to możliwe, zaleca się podróż przynajmniej dwoma samochodami.

Głównym środkiem komunikacji między Luandą a stolicami prowincji nadal są samoloty.

Na niektórych trasach alternatywą są połączenia autobusowe, choć należy liczyć się z możliwością przeładowanych autobusów, bądź ryzykiem awarii. Nie istnieje pasażerski transport morski.

Obowiązuje ruch prawostronny. W przypadku pobytu ponad 3-miesięcznego obowiązkowe jest posiadanie miejscowego prawa jazdy, które otrzymuje się na podstawie polskiego prawa jazdy (procedura jest długotrwała). Funkcjonariusze policji bardzo rzadko honorują międzynarodowe prawo jazdy i żądają od cudzoziemców okazania dokumentu miejscowego, podobnie jak firmy wynajmujące samochody. Angolskie prawo jazdy nowego typu jest ważne na obszarze państw Afryki Południowej należących do Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC).

Ubezpieczenie OC jest obowiązkowe.

Nie powinno się podróżować po zmroku. Należy zachować szczególną uwagę podczas poruszania się po Luandzie o każdej porze dnia ze względu na bardzo niebezpieczną jazdę motocykli (motocykliści nie przestrzegają znaków drogowych i świateł!) oraz wymuszanie pierwszeństwa. 

Osoby dorosłe mogą wwieźć do Angoli 10 tys. USD, a małoletni poniżej 18 roku życia - do 5 tys. USD. Przy wyjeździe rezydenci mogą wywieźć do 10 tys. USD, a cudzoziemcy przebywający w Angoli na pobyt czasowy do 5 tys. USD. W przypadku większej kwoty konieczna jest deklaracja przy wwozie, a przy wywozie - zezwolenie z banku/zgłoszenie w urzędzie celnym. Można przywozić i wywozić do 50 tys. AOA.

Przepisy celne zbliżone są do standardów międzynarodowych. Nie wolno wywozić kamieni szlachetnych, kości słoniowej, wyrobów ze skóry krokodyla i węża oraz skorup żółwi. W przypadku wywozu wyrobów rękodzieła artystycznego z drewna, obrazów i innych dzieł sztuki wymagana jest zgoda Ministerstwa Kultury (na wyrobie zostaje przyklejony specjalny znaczek z pieczątką). Niektóre sklepy z pamiątkami sprzedają wyroby z naklejkami zezwalającymi na wywóz.

Ograniczenia co do przywozu mieszczą się w standardach międzynarodowych (broń, narkotyki, itp.). Zwolnienia z cła dotyczą tylko rzeczy osobistych w ilościach niehandlowych.

Angola należy do najdroższych krajów świata. Ceny wielu towarów i usług są zaskakująco wysokie (dotyczy to zwłaszcza restauracji, hoteli, wynajmu domów lub mieszkań). Przykładowo, w Luandzie i na prowincji przeciętne miejsce hotelowe kosztuje dziennie około 150-200 USD (jeśli uda się je znaleźć), a na posiłek trzeba przewidzieć min. 50 USD na osobę. 

Płatności kartami kredytowymi, zwłaszcza w Luandzie, są dostępne, choć nie we wszystkich punktach usługowych oraz bankomatach akceptowane są karty wystawione poza Angolą.

Należy stosować się do zakazu fotografowania budynków rządowych i wojskowych, który bywa przenoszony na całą sferę obiektów publicznych. Sugerujemy zapytać o zgodę na zrobienie zdjęcia, aby uniknąć konfiskaty kamery, aparatu lub filmu przez służby odpowiedzialne za ochronę. 

Zaleca się stałe noszenie przy sobie dowodu tożsamości, np. poświadczonej urzędowo (w Ambasadzie) fotokopii paszportu z ważną wizą. Paszport należy przechowywać w bezpiecznym miejscu.

Podstawowym środkiem komunikacji miejskiej są prywatne mikrobusy (kolor niebieski), zwane myląco taksówkami. Mikrobusy te bywają przepełnione, często w fatalnym stanie technicznym i nieostrożnie prowadzone. W Luandzie istnieje także ograniczony transport autobusowy. Klasyczne taksówki istnieją, jednakże kontakt z nimi jest utrudniony.

 W Luandzie i w innych miastach występują trudności z zaopatrzeniem w wodę, energię elektryczną i paliwa. Hotele i zamożniejsze domy prywatne mają własne zbiorniki na wodę i agregaty prądotwórcze.

Telefonia komórkowa jest rozpowszechniona. Korzystanie z telefonu komórkowego zarejestrowanego w Polsce (roaming) jest możliwe, choć drogie.

Język urzędowy - portugalski - jest powszechnie używany. Znajomość innych języków obcych jest znikoma. W regionach graniczących z Demokratyczną Republiką Konga dość popularny jest język francuski.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych dokłada wszelkich starań, aby informacje dla podróżujących publikowane na stronach MSZ były rzetelne, wyczerpujące i aktualne. Jednocześnie podkreślamy, że publikowane przez MSZ treści należy traktować wyłącznie jako rekomendacje, które nie mogą stanowić podstawy do jakichkolwiek roszczeń. Należy pamiętać, że MSZ nie ma prawnych możliwości zakazania wyjazdu do jakiegokolwiek państwa.