Europa Karpat

Europa Karpat to cykl międzynarodowych konferencji i forum dialogu obejmującego swoim zasięgiem kraje na których terytorium znajdują się Karpaty, oraz państwa z nimi sąsiadujące. Ma związek z projektem „Zielone Karpaty”, którego celem był rozwój współpracy polsko-słowacko-ukraińskiej.

Inicjatywa powstała z inspiracji ówczesnego wojewody województwa podkarpackiego na przełomie 1999–2000 roku.

Bodźcem do jej powstania była potrzeba równomiernego rozwoju regionów Europy Środkowo-Wschodniej (w tym polskich województw), ale także na konieczność wdrażania polityki „równowagi ekonomii i ekologii”.

Głównymi wyzwaniami na terenach górskich i podgórskich wszystkich państw karpackich są rosnące niedobory wody pitnej oraz ogromne szkody powodziowe. Szczególnie narażonymi w Polsce są województwa położone w dorzeczu Wisły.

Sama idea inicjatywy ma związek z Ramową Konwencją o ochronie i zrównoważonym rozwoju Karpat przygotowaną 22 maja 2003 roku w Kijowie, która ostatecznie stała się podstawowym dokumentem konstytuującym współpracę w regionie karpackim.

Sygnatariuszami Konwencji były: Republika Czeska, Polska, Rumunia, Serbia, Słowacja, Ukraina i Węgry, a w propozycji działań wzorowano się na Konwencji alpejskiej.

Sygnatariusze uznali Karpaty za unikatowy obszar Europy i przyjęli model zrównoważonego rozwoju Karpat, który wymaga wymaga współpracy międzynarodowej niezależnie od przebiegu granic państwowych z powodu uniwersalnego charakteru interesów mieszkańców miast i wsi karpackich.

Celem inicjatywy stało się również podniesienie potencjału rozwojowego regionu w warunkach przezwyciężania skutków komunizmu oraz potencjalnego rozszerzenia Unii Europejskiej o państwa Środkowej Europy. W Konwencji karpackiej określono zasięg regionu, jednak jego granice miały swobodnie wyznaczać państwa-sygnatariusze (niezależnie od kryteriów historycznych, geograficznych lub ekonomicznych). Planowany region mógł obejmować zarówno góry, jak i pogórza, niziny oraz kotliny.

Sygnatariusze zobowiązali się na obszarze regionu do ochrony różnorodności biologicznej, krajobrazowej i kulturowej oraz prowadzenia skoordynowanej polityki planowania przestrzennego.

Za najważniejsze uznano: rozwój infrastruktury i usług, zasady użytkowania zasobów naturalnych, ochrony środowiska, prowadzenia gospodarki rolnej i leśnej, ochronę dziedzictwa kulturowego i uznanie dla wiedzy ludowej.

Zakończenie etapu budowania współpracy karpackiej miało miejsce w listopadzie 2007 roku w Warszawie na spotkaniu zorganizowanym przez ówczesnego przewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa Sejmu RP poseł Marek Kuchciński dla parlamentarzystów państw karpackich.

Więcej na: europakarpat.org