Początki straży
26.11.2020
Pierwsze decyzje w sprawie zorganizowania straży pożarnej w Nowym Sączu, początkowo zwanej strażą ogniową, sięgają lat 70-tych XIX wieku. Bezpośrednim powodem tych działań były częste i groźne pożary nawiedzające miasto.
Za datę powołania Miejskiej Zawodowej Straży Pożarnej przyjmuje się dzień 15 września 1874 roku.
Po jednym z najgroźniejszych pożarów jakie nawiedziły miasto Nowy Sącz w 1874 roku „potrzeba życia” spowodowała, iż podjęto decyzję o powołaniu „płatnej” straży pożarnej.
Dnia 30 lipca 1874 na posiedzeniu Rada Miasta Nowego Sącza na wniosek Burmistrza podjęła następujące uchwały :
1/ w celu zreorganizowania Straży Ogniowej powołuje się Komisję z grona Rady Miasta, do której wybrani zostali: dr Klemensiewicz, dr Olszewski i p. Ickner. Celem tej komisji jest wypracowanie odpowiedniego projektu.
2/ Rada miasta uznaje, iż nieodzownym jest sprawienie sikawki strażackiej.
Jak wynika z zachowanych sprawozdań i zapisów uchwał Rady Miejskiej z 1874 roku :
„Straż ogniowa ma być kosztem gminy miasta utrzymywana i zorganizowana w następujący sposób :
1 Naczelnik straży ogniowej z płacą roczną 400 zł reńskich,
1 Starszy pompier z płacą miesięczną 15 zł r,
14 pompierów z płacą miesięczną po 12 zł r (…)
Naczelnik straży ogniowej tudzież starszy pompier i 14 pompierów mają mieć, pierwszy osobne a reszta koszarowe umieszczenia i mają tam być (...) opatrywani w bieliznę,
w przyodziewę i w obuwie na koszt gminy. Prócz tej straży ma być jeszcze ochotnicza straż pożarowa zorganizowaną…”
Wykonując Uchwałą Rady Miasta postanowiono zakupiono sikawkę „z całym urządzeniem” z fabryki W. Knausta w Wiedniu za 1707 zł. r oraz narzędzia i przyrządy za 3168,80 zł reńskich.
sikawka ręczna
W dniu 22 czerwca 1892 roku na posiedzeniu Rady Miejskiej został uchwalony „Regulamin Ogniowy dla Miasta Nowego Sącza”, który w swych zapisał regulował zagadnienia : zapobiegania pożarom, rewizyi ogniowej, czyszczenia kominów, straży dziennej i nocnej, narzędzi i rekwizytów pożarnych, pogotowia pożarnego, gaszenia pożarów, zasad funkcjonowania straży, postępowania po pożarze, postępowania karnego.
Do roku 1894 strażnica mieściła się w Rynku – w Ratuszu, gdzie pełniona była służba wartownicza na wieży. Po roku 1894, w którym to spalił się Ratusz, jeszcze przez trzy lata przetrzymywano zaprzęgi miejskie i przybory ogniowe w ruinach spalonego Ratusza.
W latach 1897 – 1912 miejska straż pożarna miała siedzibę w obiektach tymczasowych, których stan techniczny był fatalny. Trudności z wybudowaniem nowej strażnicy wynikały z faktu iż gmina Nowy Sącz nie dysponowała w centrum miasta miejscem na ten cel, a według Rady Miejskiej „strażnica winna być zbudowana w miarę możliwości, w samym środku miasta”.
Zaprzęg konny Miejskiej Straży Pożarnej w Nowym Sączu
W lipcu 1913 roku Rada Miasta Nowego Sącza postanawia wykupić na potrzeby nowej siedziby straży pożarnej realność (nieruchomość) przy ul.Grybowskiej, w samym centrum miasta. Za kwotę 67.000 koron wykupiono realność tzw. „Wydrychiewiczówkę” czyli nieruchomość z placem o pow. 3170 m2 oraz z : budynkiem mogącym pomieścić w sobie sypialnie dla 13-14 strażaków i mieszkanie dla instruktora (komendanta), obiektami wozowni i stajni po zaprzęgach konnych.
Nieruchomości ta do chwili obecnej znajduje się w zarządzie sądeckiej straży pożarnej. Obecnie mieści się tam siedziba Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej Nr 1 w Nowym Sączu.