Ustawę o żegludze śródlądowej dostosowano do dyrektywy europejskiej 2016/1629, która ustanawia wymagania techniczne niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa statkom pływającym po śródlądowych drogach wodnych w Polsce i państwach europejskich oraz klasyfikację śródlądowych dróg wodnych. Oznacza to podjęcie działań na rzecz podniesienia poziomu polskich standardów bezpieczeństwa w żegludze śródlądowej i ujednolicenie systemu wymagań technicznych dla statków żeglugi śródlądowej. Doprecyzowano również procedury administracyjne, aby wyeliminować ewentualne wątpliwości interpretacyjne dotyczące obowiązujących przepisów.

W związku z koniecznością wdrożenia dyrektywy wprowadzono nowe rozwiązania:

• zobowiązano ekspertów i przewodniczących technicznych komisji inspekcyjnych do składania oświadczeń o wykonywaniu swojej działalności w sposób bezstronny;
• stworzono możliwość uzyskania przez armatora prowadzącego działalność w Polsce, nowego dokumentu, tj. uzupełniającego unijnego świadectwa zdolności żeglugowej,  uprawniającego do żeglugi po śródlądowych drogach wodnych Unii Europejskiej, na których wprowadzono dodatkowe wymagania techniczne dla statków;
• ustalono nowe wymagania i procedury dotyczące uznawania instytucji klasyfikacyjnych przez Komisję Europejską; dodatkowo wskazano, że minister gospodarki morskiej i żeglugi śródlądowej będzie kontrolował przestrzeganie przepisów przez instytucje klasyfikacyjne, np. Polski Rejestr Statków;
• wprowadzono możliwość odnawiania dokumentów bezpieczeństwa uprawniających do żeglugi po polskich i europejskich śródlądowych drogach wodnych;
• na armatorów nałożono obowiązek informowania właściwych organów o zmianach danych, które są uwzględniane w unijnych świadectwach zdolności żeglugowej, co zapewni kompletność i aktualność prowadzonych rejestrów publicznych;
• wprowadzono sankcje za naruszenie przepisów wdrażających wymogi dyrektywy 2016/1629; jednocześnie wprowadzono jednolite procedury wymiaru kar za wszystkie naruszenia zawarte w znowelizowanej ustawie;
• stworzono warunki do rozszerzenia zakresu prowadzonej działalności gospodarczej przez przedsiębiorców działających w Polsce (w efekcie możliwe będzie upoważnienie ich do instalacji, naprawy, konserwacji i wymiany sprzętu nawigacyjnego w celu wydawania świadectw dotyczących np. radarowego sprzętu nawigacyjnego);
• na armatorów nałożono obowiązki informacyjne w przypadku zezłomowania statku, co zapewni aktualność prowadzonych rejestrów;
• każdy obywatel będzie miał prawo wglądu do unijnego świadectwa zdolności żeglugowej (np. będzie mógł skorzystać z niego nauczyciel organizujący rejs dla dzieci i młodzieży w celu sprawdzenia czy statek spełnia wymogi bezpieczeństwa).

Dodatkowo zmieniono dotychczasowe rozwiązania:

• założono, że wydawanie unijnych świadectw zdolności żeglugowej będzie dotyczyć  nie tylko statków żeglugi profesjonalnej, ale także statków przeznaczonych wyłącznie do uprawiania sportu lub rekreacji (powyżej 20 m długości);
• przewidziano zastąpienie wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej unijnymi świadectwami zdolności żeglugowej, a wspólnotowych tymczasowych świadectw zdolności żeglugowej – tymczasowymi unijnymi świadectwami zdolności żeglugowej;
• doprecyzowano wymagania i tryb uzyskiwania odstępstw od wymagań technicznych dla statków uprawiających żeglugę o charakterze lokalnym lub wyłącznie w Polsce;
• uszczegółowiono i zmodyfikowano procedury postępowania dotyczące uzyskiwania duplikatu dokumentu bezpieczeństwa dla statku w przypadku jego utraty lub zniszczenia;
• doprecyzowano przepisy dotyczące zamieszczania i udostępniania danych w Europejskiej bazie danych o statkach.

Znowelizowane przepisy mają wejść w życie po 14 dniach od daty ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.