Patron Szkoły
Tadeusz Baird Kompozytor i pedagog. Urodzony 26 lipca 1928 roku w Grodzisku Mazowieckim, zmarł 2 września 1981 roku w Warszawie.
Studia w badaniu badania w czasie okupacji u Bolesława Woytowicza i Kazimierza Sikorskiego. Kontynuował je po wojnie w latach 1947 - 1951 u Piotra Rytla i Piotra Perkowskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Dodatkowa gra na fortepianie u Tadeusza Wituskiego i przez trzy lata muzykologię na Uniwersytecie Warszawskim. Był jednym z inicjatorów i obchodzonym od 1956 roku Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej "Warszawska Jesień". Od roku 1974 wykładał kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. W 1977 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego i zdobył katedrę zwierzęcia. Od roku 1976 był członkiem polskiej sekcji SIMC a od roku 1979 - członkiem Akademie der Künste w Berlinie.
Tadeusz Baird jest laureatem wielu narodowych nagród i opłat:
• 1951 r. Nagroda Państwowa
• 1952 r. Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1954)
• 1959 r. I miejsce na Międzynarodowym Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu za Cztery eseje na orkiestrę• 1962 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki
• 1963 I miejsce na Międzynarodowyj Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu za Wariacje bez tematu na orkiestrę
symfoniczną
• Nagrody Muzyczne Miasta Kolonii
• 1964 Nagroda Państwowa II stopnia
• 1966 I miejsce na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu za Cztery dialogi na obój i orkiestrę kameralną
• Nagroda Związku Kompozytorów Polskich
• 1968 Nagroda im. Stanisława Staszica Siergieja Kusewickiego
• 1970 Nagroda Państwowa
• 1971 Nagroda Fundacji Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku
• 1974 Order Sztandaru Pracy II klasy
• Prix Arthur Honegger
• Honorowe obywatelstwo Drezna
• 1975 Nagroda Ministra Kultury i Sztuki i stopnia
• 1978 Medal im. Stanisława Staszica Jeana Sibeliusa
• 1979 Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Nagroda Prezesa Rady Ministrów I stopnia
• 1981 Order Sztandaru Pracy I klasy (pośmiertnie)
Tadeusz Baird wyróżnia się wśród współczesnych kompozytorów polskich szczególnym szacunkiem dla tradycji. Przejawia się on w niezwykle subtelnym nawiązywaniu do muzyki minionych epok, spośród których Baird upodobał sobie zwłaszcza romantyzm, barok i renesans. Kompozytor stosuje archaizację brzmienia, wykorzystuje dawne zwroty melodyczne, ale oddziaływuje również w sferach mniej uchwytnych - emocji, wrażeń, ekspresji. Pieczołowicie dba o piękno współbrzmień, z ogromnym smakiem zestawia dźwiękowe barwy. Nie rezygnuje jednak z nowoczesnego języka kompozytorskiego, lecz umiejętnie łączy go z elementami tradycji. A cała muzyka Bairda jest przeniknięta niezwykle silnie pierwiastkiem lirycznym, który przejawia się najwyraźniej w rozwiniętej melodyce jego utworów. One są w najpiękniejszym tego słowa znaczeniu śpiewne. Jest utwór Tadeusza Bairda, w którym wszystkie wymienione cechy jego muzyki występują równocześnie i w całej okazałości. Są to przejmująco piękne 4 Sonety miłosne do słów Williama Szekspira w przekładzie Macieja Słomczyńskiego na baryton i orkiestrę, napisane w 1956 roku. Niewiele jest dzisiaj muzyki tak głęboko lirycznej, niezwykle ekspresyjnej, wreszcie tak intensywnie subiektywnej.
Wybrane utwory kompozytora • 1949 Koncert na fortepian i orkiestrę• 1950 Symfonia nr 1• 1952 Colas Breugnon (suita w dawnym stylu na orkiestrę
smyczkową z fletem)Symfonia nr 2 (Sinfonia quasi una fantasia)• 1953 Suita liryczna (4 pieśni na sopran z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej do słów Juliana
Tuwima)
• 1954 Ballada o żołnierskim kubku (na baryton, głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę do słów Stanisława Strumph-Wojtkiewicza)• 1956 Cztery sonety miłosne do słów Williama Szekspira (na baryton, orkiestrę smyczkową i klawesyn) (wersja I)
Cassazione per orchestra
• 1957 Kwartet smyczkowy
• 1958 Cztery eseje na orkiestrę• 1958–1959 Ekspresje na skrzypce i orkiestrę
• 1959 Egzorta (do tekstów starohebrajskich na recytatora, chór mieszany i orkiestrę)• 1961–1962 Wariacje bez tematu na orkiestrę symfoniczną
• 1964 Cztery dialogi na obój i orkiestrę kameralną
• 1966 Jutro – dramat muzyczny w jednym akcie do libretta Jerzego Sity według Tomorrow Josepha Conrada• 1968 Sinfonia breve
• 1969 Cztery sonety miłosne na baryton, smyczki i klawesyn do słów Williama Szekspira
(wersja II)
III symfonia• 1970 Goethe-Briefe (kantata do fragmentów listów Goethego i Charlotty von Stein na baryton, chór mieszany i orkiestrę)• 1971 Play na kwartet smyczkowy• 1972 Psychodrama na orkiestrę• 1973 Koncert na obój i orkiestrę Elegeia
na orkiestrę• 1975 Concerto lugubre na altówkę i orkiestrę• 1977 Sceny na wiolonczelę, harfę i orkiestrę
• 1978 Wariacje w formie ronda na kwartet smyczkowy
• 1980 Canzona na orkiestrę
• 1981 Głosy z oddali – trzy pieśni do słów Jarosława Iwaszkiewicza