Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. K. Kurpińskiego w Międzyrzecu Podlaskim

Karol Kurpiński był synem organisty z Włoszakowic koło Leszna, gdzie przyszedł na świat w roku 1785. Od wczesnego dzieciństwa przejawiał nieprzeciętny talent i zainteresowania muzyczne. Już w wieku zaledwie 12 lat został organistą w pobliskiej Sarnowej. Jako muzyk był zupełnym samoukiem, elementarne podstawy wiedzy muzycznej zawdzięczał ojcu, który uczył go gry na skrzypcach i organach. W latach 1800-1808 był muzykiem w orkiestrze dworskiej starosty Feliksa Polanowskiego, później przeniósł się do Lwowa, gdzie nauczał gry na fortepianie.

W roku 1810 przeniósł się do Warszawy. Tam został zatrudniony przez Wojciecha Bogusławskiego w charakterze drugiego dyrygenta orkiestry Teatru Narodowego. Od tego momentu przez 30 lat nadawał ton muzycznemu życiu stolicy. Wraz z Józefem Elsnerem (pierwszym dyrygentem i późniejszym nauczycielem F. Chopina) dokonał szeregu reform rodzącej się sceny narodowej – poszerzył orkiestrę, chór, zatrudnił solistów i rozpoczął gruntowne nauczanie wszystkich wykonawców. Z tego samego okresu (grudzień 1810) pochodzą pierwsze kompozycje Kurpińskiego. W 1824 roku został dyrektorem Teatru – Opery Narodowej. Okazał się nie tylko utalentowanym kompozytorem, świetnym dyrygentem, ale również cenionym publicystą, nauczycielem i organizatorem życia muzycznego w stolicy. Był założycielem i redaktorem pierwszego polskiego pisma muzycznego „Tygodnik Muzyczny”, a także autorem podręczników, którymi posługiwano się przez cały niemal wiek XIX.

17 marca 1830 roku dyrygował orkiestrą podczas prawykonania przez dwudziestoletniego F. Chopina jego Koncertu fortepianowego f-moll. Karol Kurpiński uważany jest za najwybitniejszego polskiego twórcę i inspiratora rozwoju muzyki operowej przed Moniuszką, był także najbardziej znanym kompozytorem polskim w okresie przed Moniuszką i Chopinem – za życia sławnym i entuzjastycznie przyjmowanym. Ze względu na styl twórczości kompozytorskiej uznawany jest za reprezentanta okresu późnego klasycyzmu, pomimo iż zmarł już w połowie wieku XIX, kiedy to w całej Europie panował styl muzycznego romantyzmu. Pozostawił po sobie dzieła orkiestrowe (m.in. Koncert B-dur na klarnet i orkiestrę, liczne polonezy), kameralne, fortepianowe, pieśni (m.in. powszechnie znane: „Warszawianka” czy „Kiedy ranne wstają zorze”), a przede wszystkim sceniczne – opery („Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale” – tzw. „Nowe Krakowiaki”, uważane za czołową polską operę okresu przed Moniuszką), opery komiczne, melodramaty, balety.

W grudniu 1840 roku zdecydował się pożegnać z Teatrem Wielkim i przejść na emeryturę. Od tego momentu wycofał się z czynnego życia muzycznego. Żył jeszcze 17 lat. Zmarł 18 września 1857 roku w swoim domu przy ulicy Żelaznej. Pochowano go na cmentarzu Powązkowskim.