Patron szkoły
Z pochodzenia warszawiak, mieszkał i ostatnie dni życia spędził w Katowicach.Pochodził z muzykalnej rodziny – ojciec jego był profesorem Konserwatorium Warszawskiego. Młody Różycki studiował pod kierunkiem A. Michałowskiego (fortepian), G. Rogulskiego i M. Biernackiego (teoria), Z. Noskowskiego (kompozycja).
W 1904 roku skończył z odznaczeniem Konserwatorium Warszawskie, po czym udał się na dalsze studia do Berlina. Przez 3 lata był słuchaczem tzw. Meisterschule w Królewskiej Akademii Muzycznej; pracował pod kierunkiem E. Humperdincka. W 1905 roku L. Różycki wraz z K. Szymanowskim, G. Fitelbergiem i A. Szeluto zorganizował „spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich”, której zadaniem było wydawanie i propagowanie nowej muzyki (grupa tych twórców zyskała potem miano „Młodej Polski w muzyce”). W latach 1907-11 Różycki przebywał we Lwowie na stanowisku dyrygenta operowego i profesora fortepianu w tamtejszym konserwatorium.
Po krótkim pobycie w Warszawie udał się za granicę: mieszkał w Paryżu, później – do 1918 – w Berlinie. Po powrocie do kraju, przez 10 lat zajmował się wyłącznie kompozycją. W1930 roku został mianowany profesorem Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Równocześnie prowadził ożywioną działalność publicystyczną i organizacyjną (utworzył Sekcję Współczesnych Kompozytorów Polskich).
Po II wojnie, spędzonej w Warszawie, osiadł w Katowicach jako dziekan Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej.Stylistycznie twórczość Różyckiego jest niejednolita; nie wykształcił odrębnego języka. Cechy i właściwości jego muzyki to: płynność i wyrazistość melodyki (na ogół diatonicznej), plastyczność charakterystyki muzycznej, przewaga faktury homofonicznej, efektowna i barwna instrumentacja; harmonika pozostaje w ramach systemu funkcyjnego, sięga wprawdzie niekiedy po zdobycze impresjonistów. Częstym źródłem inspiracji były dla Różyckiego tematy literackie i plastyczne.
Źródło: Przewodnik Koncertowy