Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. I. Pfeiffer w Wolsztynie

 

Irena Maria Pfeiffer-Henzel zapisała się w pamięci współczesnych jako dyrygentka chóralna, kompozytorka oraz pedagog i aktywna organizatorka życia muzycznego. Urodziła się 23 września 1912 roku w Szczucinie. Jej ojciec, Kazimierz był z pochodzenia Szwajcarem i sprawował urząd głównego księgowego w majątku Lubomirskich w Szczucinie. Rodzina Pfeifferów wraz z trzema córkami ( Irena miała dwie młodsze siostry- Janinę i Marię) mieszkała w tzw. dworskiej kamienicy przy rynku. Irena od dzieciństwa miała bezpośredni kontakt z muzyką. W swoim rodzinnym mieście uczyła się gry na skrzypcach oraz śpiewała w chórze. Wykształcenie zdobywała w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Krakowie, gdzie w 1931 roku zdała egzamin dojrzałości. Zdolności muzyczne rozwijała w Szkole Muzycznej im. Władysława Żeleńskiego w Krakowie kształcąc się w klasie fortepianu, by następnie po zdaniu w 1934 roku egzaminu w Państwowym Konserwatorium w Katowicach uzyskać prawo nauczania śpiewu w szkołach średnich oraz możliwość dalszego kształcenia się w kierunku muzycznym. Po otrzymaniu tych uprawnień rozpoczęła działalność pedagogiczną, choć początki nie były wcale łatwe – pani Irena zmuszona była do podjęcia pracy kontraktowej nauczycielki aż w sześciu szkołach podstawowych. Szczęśliwie sytuacja ta nie trwała długo i wkrótce otrzymała pierwszą posadę nauczycielki etatowej śpiewu w Zawodowej Szkole Dokształcającej i w Liceum SS. Urszulanek. Pracowała także w Średniej Szkole Zawodowej w Sosnowcu.

W tym czasie oprócz talentu muzycznego u Ireny Pfeiffer obserwować można piękny rozwój zdolności pedagogicznych i organizatorskich. Potrafiła zdobyć tak bardzo potrzebny w pracy z młodzieżą autorytet i obudzić w niej zamiłowanie do śpiewu i muzyki. We wszystkich bowiem szkołach, w których uczyła śpiewu, prowadziła również chóry. Rok 1935 zapisał się w jej życiorysie jako data pierwszego występu publicznego z chórem amatorskim.

 

Początek lat trzydziestych wiąże się z rozpoczęciem przez Irenę Pfeiffer działalności kompozytorskiej. Pierwszymi kompozycjami były piosenki dla dzieci oraz opracowania utworów wokalnych innych kompozytorów i ludowych pieśni na chóry żeńskie. Pracując w szkolnictwie Irena Pfeiffer odczuwała dotkliwy brak literatury pedagogicznej i stąd też powstały jej pierwsze samodzielne utwory. Były to „Piosenki Basi” - 7 piosenek na głos i fortepian, do tekstów własnych. Kolejne lata przyniosły prócz kompozycji dla dzieci również utwory na chór żeński.

W roku 1937 Irena Pfeiffer podejmuje pracę w prywatnym Gimnazjum Sióstr Urszulanek w Krakowie. Tam, jako pełna entuzjazmu nauczycielka śpiewu zaraziła gimnazjalistki swoim zapałem tak, że po roku pracy zorganizowany przez nią chór mógł wystąpić z pełnym koncertem w auli gimnazjum. Występ ten został wysoko oceniony przez władze szkolne. Zaproponowano wtedy młodej dyrygentce, by wystąpiła ze swym chórem na zjeździe chórów gimnazjalnych. Udział w nim zakończył się dużym sukcesem: w grupie chórów żeńskich zajęły wtedy Urszulanki I miejsce, zapoczątkowując Irenie Pfeiffer pasmo sukcesów na tym samym konkursie rok później.

Wybuch II wojny światowej spowodował przerwanie działalności chóru oraz zamknięcie szkół średnich. Irena Pfeiffer pozostała w szkole podstawowej Sióstr Urszulanek, prowadząc zajęcia w klasach od I do VII. Tęskniła za pracą z chórem i nie zadowalała jej dotychczasowa praca. W listopadzie 1939 roku zorganizowała amatorski chór żeński „Akord”, którego skład początkowo liczył kilkanaście osób, a później około 60. W okresie okupacji, kiedy pod karą śmierci zabroniono wszelkich zebrań, chór ten działał i wspaniale się rozwijał. Dzielna, młoda dyrygentka w pracy ze swym zespołem kierowała się żywą wiarą w lepsze jutro, nadzieją i miłością, którą starała się przelać na członków chóru. W 1941 roku „Akord” rozszerzył swą działalność organizując koncerty. W koncertach tych niejednokrotnie czynny udział brał Feliks Nowowiejski, grając na organach. Specjalnie dla tego chóru napisał też wiele utworów.

 

Po wojnie Kraków stał się miastem, w którym skoncentrowało się życie kulturalne kraju. Tam też w dalszym ciągu „Akord” pracował pod kierunkiem Ireny Pfeiffer. Wysoki poziom chóru znalazł uznanie w oczach wybitnych osobistości świata muzycznego, będących w Krakowie, między innymi Jana Maklakiewicza, Artura Malawskiego, Stanisława Wiechowicza. We wrześniu 1946 roku Irena Pfeiffer obejmuje kierownictwo chóru męskiego Krakowskiego Towarzystwa Śpiewaczego „Echo”. Wkrótce też rezygnuje z prowadzenia chóru „Akord”. Praca z męskim zespołem zostaje uwieńczona wieloma sukcesami. Otrzymał on między innymi cenną nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Podczas rozdania tych nagród zaproponowano Irenie Pfeiffer kierownictwo muzyczne oraz stanowisko dyrygenta Zespołu Pieśni i Tańca Mazowsze. Dyrygentka była jednak tak mocno związana ze środowiskiem krakowskim, że propozycję odrzuciła.

Swój czas Irena Pfeiffer poświęcała nie tylko na pracę z chórem. W roku 1946 uczyła się prywatnie kompozycji u Artura Malawskiego, a następnie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie rozpoczęła studia na Wydziale Teorii Kompozycji i Dyrygentury. Kompozycję studiowała u prof. Artura Malawskiego, a dyrygenturę u prof. Waleriana Bierdiajewa. W roku 1952 zakończyła studia uzyskując dyplom magisterski z dyrygentury oraz kompozycji. Po zakończeniu studiów została przejęta do Związku Kompozytorów Polskich.

W okresie studiów i w pierwszych latach po ich ukończeniu w twórczości Ireny Pfeiffer przeważały większe formy muzyczne, muzyka orkiestrowa, wokalno- instrumentalna, muzyka kameralna. Z upływem lat szeroka działalność pedagogiczna, ciągła praca z chórami, spotykanie się na co dzień z problemem braku literatury chóralnej i pedagogicznej sprawiły, że Irena Pfeiffer zrezygnowała z twórczości symfonicznej. Jej działalność kompozytorska skupiła się głównie na twórczości pedagogicznej, muzyce chóralnej (głównie dla zespołów amatorskich) i muzyce sakralnej. Pasją Ireny Pfeiffer było pisanie muzyki do poetyckich utworów Karola Wojtyły. Wynikało to między innymi z wielkiej miłości do Papieża, który zawsze ją pamiętał, cenił i w sposób szczególny wyróżniał, zapraszając do Watykanu i korespondując z nią.

Od 1955 roku Irena Pfeiffer podjęła pracę w Państwowym Liceum Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Krakowie. Założyła tam i prowadziła orkiestrę symfoniczną oraz chór żeński. Z zespołami tymi występowała na koncertach w wielu miastach Polski, zdobywając zasłużone uznanie. Następne lata przyniosły również pracę z kolejnym chórem męskim „Bard”. Chórem tym Irena Pfeiffer kierowała przez 11 lat do lutego 1981 roku, zdobywając wiele prestiżowych nagród na zagranicznych festiwalach.

 

W ciągu swojego niezwykle pracowitego życia Irena Pfeiffer prowadziła dziesięć chórów szkolnych i orkiestrę symfoniczną, oraz dwanaście chórów amatorskich, z których do najlepszych należą chór żeński „Akord” i chóry męskie „Echo” i „Bard”. Za osiągnięcia twórcze Irena Pfeiffer otrzymała na konkursach chóralnych 30 nagród w tym 19 pierwszych, a na konkursach kompozytorskich 12 nagród i wyróżnienia. Do osobistych osiągnięć należą między innymi: Złota Odznaka Honorowa Związku Chórów i Orkiestr, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, papieski order Pro ecclesiae et Pontifice, a także czterokrotnie nagrody Ministerstwa Kultury i Sztuki.

Wyczerpana licznymi obowiązkami i pracą, wypełnianą zawsze niezwykle sumiennie, Irena Pfeiffer doznała wylewu do mózgu, który stał się przyczyną późniejszego zgonu. Przed śmiercią opiekowały się nią siostry albertynki. Irena Pfeiffer zmarła 6 lipca 1996 roku w Krakowie. Została pochowana w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Rakowickim.