Patron szkoły
IGNACY JAN PADEREWSKI (1860-1941)
Urodził się 6 listopada 1860 r. w Kuryłówce na Podolu,
zmarł 29 czerwca 1941 r. w Nowym Jorku.
Pianista, kompozytor, polityk.
Ignacy Jan Paderewski od dziecka wykazywał zdolności muzyczne. Gry na fortepianie uczył go początkowo domowy nauczyciel. Mając zaledwie 12 lat, przyszły pianista wyjeżdża do Warszawy; studiuje w konserwatorium u J. Śliwińskiego, R Strobla, J. Janothy, P Schlözera I G. Roguskiego. Po otrzymaniu dyplomu w 1878 r. przez krótki czas prowadził klasę fortepianu w tej szkole, po czym udaje się do Berlina na dalsze studia (kontrapunkt u F. Kiela; kompozycja u H. Urbana). Pod kierunkiem T. Leszetyckiego pracuje w Wiedniu nad doskonaleniem swej techniki pianistycznej.
Poznawszy się w Warszawie z Tytusem Chałubińskim, za jego namową przyjechał w 1883 r. po raz pierwszy do Zakopanego i rozpoczął zbieranie melodii góralskich w Zakopanem, w Tatrach i na Podhalu. Zainspirowany przez Chałubińskiego zaczął wtedy komponować „Album Tatrzański” na fortepian na 4 ręce, w którym wykorzystał fragmenty nut podhalańskich, grywanych przez Bartusia Obrochtę. W tymże roku koncertował w zakopiańskim Dworze Tatrzańskim i w „Adasiówce”, prezentując m.in. pierwsze części „Albumu Tatrzańskiego” (ukończonego rok później). W 1884 r. grał w Zakopanem wspólnie ze skrzypkiem Władysławem Górskim, a także solo w Dworze Tatrzańskim oraz na otwarciu willi Heleny Modrzejewskiej – „Modrzejowa”. Grał także w październiku 1889r., gdy przyjechał do Zakopanego na wieść o ciężkiej chorobie Chałubińskiego i koncertował w domu doktora. Dla Modrzejewskiej skomponował w Zakopanem „Krakowiaka Fantastycznego”, zaś dla Chałubińskiego – słynnego „Menueta”.
Pierwszym sukcesem estradowym Paderewskiego stał się koncert w Wiedniu w 1887 r. I był to początek legendarnej wprost kariery wirtuozowskiej. Tournée po Ameryce w 1891 roku rozsławiło szeroko nazwisko polskiego pianisty. W 1897 r. poparł ideę Kazimierza Dłuskiego, chcącego wznieść pod Tatrami nowoczesne sanatorium przeciwgruźlicze i był jednym z głównych akcjonariuszy spółki, która doprowadziła w 1902 r. do wybudowania takiego sanatorium w Kościelisku. Tam też Paderewski przebywał na wypoczynku w 1903r. Wspierał finansowo również zakopiański Dom Zdrowia Bratniej Pomocy, a w 1913 r. był jednym z sygnatariuszy odezwy, apelującej o finansowe wsparcie budowy murowanego gmachu Muzeum Tatrzańskiego i sam takiej pomocy udzielał.
W czasie I Wojny Światowej rozwija intensywną działalność patriotyczno-społeczną. W 1918 r. w Komitecie Narodowym Polskim w Paryżu był jednym z orędowników przyznania Polsce spornych terytoriów pogranicznych Spisza i Orawy, ale w 1919 r., gdy został premierem i ministrem spraw zagranicznych pierwszego rządu polskiego, nie podjął żadnych działań dla odzyskania zagarniętych przez Czechosłowację terenów.
Okres międzywojenny spędził za granicą, w Ameryce i Szwajcarii (Morges), którą opuścił w 1940 r.
Sława genialnego pianisty, znakomitego kompozytora, wielkiego działacza-patrioty, człowieka o niezwykłej, fascynującej osobowości przynosiła niezliczone honory, zaszczyty i odznaczenia; 10 uniwersytetów Europy i Ameryki obdarowało go tytułem Doctora Honoris Causa
Ważniejsze kompozycje:
Koncert fortepianowy a-moll (1888 r.)
Fantazja polska na fortepian i orkiestrę (1883 r.)
Symfonia h-moll (1907 r.)
opera „Manru” (1900 r.)
Tańce polskie
Chants du Voyageur
Album de Mai
Wariacje i fuga a-moll
Wariacje i fuga es-moll
Album Tatrzański (1884 r.)
pieśni do słów Asnyka, Mickiewicza, Catulle’a Mendés
Literatura:
A.Piber – Droga do sławy. Ignacy Paderewski w latach 1860-1902, Warszawa 1982
L.Długołęcka, M.Pinkwart – Zakopane – przewodnik historyczny, Warszawa 1994
L.Długołęcka, M.Pinkwart – Zakopane od A do Z, Warszawa 1994.
T. Chylińska, St. Haraschin, B. Schäffer – Przewodnik koncertowy, Warszawa 1973