Łuszczyca

Łuszczyca jest chorobą niezakaźną objawiającą się przewlekłym stanem zapalnym skóry. Do typowych objawów łuszczycy należą m.in. ostro odgraniczone, łuszczące się, czerwone zmiany skórne wielkości monety, najczęściej na łokciach, kolanach, skórze głowy, dłoniach i stopach. Łuszczyca objawia się również świądem, podrażnieniem skóry, kłuciem i bólem. Rzadko zdarza się, aby objawy dotyczyły całej powierzchni skóry.

Łuszczyca jest chorobą przewlekłą i nawracającą, która dodatkowo objawia się dolegliwościami stawowymi. W Polsce problem ten dotyczy nawet 3% populacji.

Pomimo licznych i szeroko zakrojonych badań przyczyna łuszczycy pozostaje ciągle nie w pełni wyjaśniona. Dużą rolę odgrywa podłoże genetyczne oraz podłoże immunologiczne. Do istotnych środowiskowych czynników wyzwalających łuszczycę należą:

infekcje;
niektóre leki;
stres;
palenie tytoniu;
alkohol.

Łuszczycę rozpoznaje się przede wszystkim na podstawie objawów klinicznych. U około 1/3 chorych dochodzi do rozwoju łuszczycowego zapalenia stawów. Chorzy na łuszczycę mają również większe ryzyko rozwoju zaburzeń sercowo-naczyniowych, zespołu metabolicznego, cukrzycy typu II oraz depresji. Choroby współistniejące odgrywają dużą rolę w obniżaniu jakości życia chorych na łuszczycę.

Choroba ta nie bierze się ze złej higieny. Świadomość i wrażliwość społeczna w tym temacie mogą przyczynić się do polepszenia komfortu psychicznego chorych. Edukacja społeczeństwa na temat łuszczycy jest kluczowa w zwalczania mitów na temat choroby. Wiele osób dotkniętych chorobą na całym świecie doświadcza stygmatyzacji i dyskryminacji związanej z życiem prywatnym i zawodowym. Chorzy często czują się wykluczeni ze społeczeństwa.

Choroba nie jest zakaźna i nie może zostać przeniesiona przez takie zachowania jak np.

podanie ręki;
pływanie w tym samym basenie;
przebywanie w jednym pomieszczeniu z chorym;
używanie tego samego ręcznika.

Źródło: Główny Inspektorat Sanitarny