- Na statuetce, którą dzisiaj Pan otrzymuje wyryte są słowa Zbigniewa Herberta „Bądź wierny”. Jestem przekonany, że mało kto utożsamia się z nimi tak mocno jak Pan – napisał w liście do laureata wicepremier, minister kultury i dziedzictwa narodowego prof. Piotr Gliński. Za działalność w sferze kultury Akademicki Klub Obywatelski im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Poznaniu przyznał Bronisławowi Wildsteinowi statuetkę „Pan Cogito”. Podczas uroczystości, która odbyła się 20 stycznia br. w Kórniku, uczestniczyła m.in. wiceminister kultury Wanda Zwinogrodzka.

„Nigdy Pan się nie poddał dając innym przykład odwagi, niezależności i determinacji w obronie ideałów”

List wicepremiera Piotra Glińskiego skierowany do laureata, podczas uroczystości, odczytała wiceminister kultury Wanda Zwinogrodzka.

Szanowny Panie,

Gratuluję wyróżnienia statuetką Pan Cogito, przyznaną przez Akademicki Klub Obywatelski za działalność w sferze kultury.

Pański dorobek w tej dziedzinie jest imponujący, tyleż obfity, co różnorodny. Najszerzej znane są dokonania publicystyczne - celne komentarze i felietony, przenikliwe analizy, erudycyjne studia i eseje, ale także osobiste świadectwa historyczno-wspomnieniowe czy niebanalne programy radiowe i telewizyjne.  Powszechny respekt budzi też Pańska nieustępliwa walka o swobodny rozwój polskiej kultury, prowadzona przeciwko rozmaitym próbom zniewolenia umysłów, najpierw przez aparat reżimu komunistycznego, potem przez propagatorów „pedagogiki wstydu” – jak sam Pan ów proceder nazwał -  i politycznej poprawności. Ta walka kosztowała niemało wyrzeczeń. W PRL miała cenę represji, aresztów i emigracji, w III RP - dotkliwych szykan w życiu publicznym i zawodowym. A jednak nigdy Pan się nie poddał dając innym przykład odwagi, niezależności i determinacji w obronie ideałów.

Wszystkie formy Pana aktywności na niwie kultury trudno wręcz wyliczyć, wszelako najcenniejszą i najtrwalszą częścią tego bogatego dorobku wydaje się twórczość literacka - pokaźna już półka, publikowanych od ponad ćwierć wieku, powieści i opowiadań: „Jak woda”, „Brat”, „O zdradzie i śmierci”, „Przyszłość z ograniczoną odpowiedzialnością”, „Mistrz”, „Dolina nicości”, „Czas niedokonany”, „Ukryty”, „Dom wybranych”. Niektóre z tych tytułów uhonorowano prestiżowymi polskimi nagrodami – im. Kościelskich, im. Józefa Mackiewicza, im. Andrzeja Kijowskiego. Wszystkie odnalazły swoich wydawców i wiernych czytelników, niekiedy wbrew staraniom samozwańczych arbitrów literackiej elegancji, którzy próbowali te książki deprecjonować lub lekceważyć.  Nie udało się. I nic dziwnego.  Pańska proza bowiem jest – w myśl wskazań Stendhala – jak zwierciadło, które przechadza się po gościńcu i odbija to, co dla przemierzających go podróżnych najbardziej dojmujące: dzisiejszą niedolę życia w atrapie europejskiej cywilizacji, wydrążonej z własnej tożsamości, wyzbytej metafizycznego ładu i moralnego porządku, które generowały jej potęgę. Pana utwory ilustrują rozpaczliwą kondycję współczesnego człowieka, który za sprawą własnej hybris, nieopanowanej żądzy panowania nad naturą i losem, zatrzasnął się w pułapce duchowej niemocy. Jest Pan pisarzem, który umiejętnie rekapituluje i uniwersalizuje tragiczne polskie - ale również żydowskie… również środkowoeuropejskie… może najlepiej powiedzieć po prostu: nasze - doświadczenie egzystencjalne minionego stulecia, zdobyte w starciu z dwoma totalitaryzmami oraz w wysiłku zmierzającym do zrozumienia ich genezy i wyrwania się spod ich toksycznego wpływu.

Na statuetce, którą dzisiaj Pan otrzymuje wyryte są słowa Zbigniewa Herberta „Bądź wierny”. Jestem przekonany, że mało kto utożsamia się z nimi tak mocno jak Pan. I też mało kto równie dobitnie zaświadczył o tej wierności dla „królestwa bez kresu i miasta popiołów”. Całym swoim życiem i całą twórczością. Nikt nie wątpi, że tak będzie Pan postępował dalej. I wielu ludzi na tej pewności wspiera swoją wiarę w niezłomność ludzkiego ducha. Proszę mi pozwolić w ich imieniu wyrazić wdzięczność i szacunek.

Pisarz, publicysta, działacz opozycji

Bronisław Wildstein urodził się w 1952 r. w Olsztynie. W latach siedemdziesiątych studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W tym czasie działał w  opozycji antykomunistycznej. Był jednym z założycieli Studenckiego Komitetu Solidarności w Krakowie, uczestniczył też w zakładaniu Solidarności i krakowskiego NZS-u. Współtwórca i autor prasy podziemnej.

W momencie wprowadzenia stanu wojennego w Polsce Wildstein przebywał na Zachodzie. Na początku lat osiemdziesiątych współzałożył i był redaktorem naczelnym wydawanego w Paryżu miesięcznika „Kontakt”. Publikował w prasie emigracyjnej i podziemnej, pracował też jako paryski korespondent Radia Wolna Europa.

Na początku lat dziewięćdziesiątych Wildstein powrócił do Polski. Został dyrektorem Radia Kraków. Następnie pracował w „Życiu Warszawy”, potem w „Życiu” – przez rok jako zastępca redaktora naczelnego. W latach 2000-2005 był publicystą „Rzeczpospolitej“, skąd został zwolniony po aferze z tzw. „listą Wildsteina“. Współpracował też m.in. z tygodnikiem „Wprost”. W latach 2006-2007 pełnił funkcję prezesa TVP.

Następnie publikował w wielu periodykach, prowadził też audycje radiowe i telewizyjne. W latach 2012-2014 pełnił funkcję redaktora naczelnego Telewizji Republika. W październiku 2015 r. Bronisław Wildstein został członkiem Narodowej Rady Rozwoju, którą powołał prezydent Andrzej Duda.

Wielokrotnie nagradzany - m.in. laureat nagrody dziennikarskiej Dariusza Fikusa, nagrody Koscielskich (za powieść „Jak woda“), nagrody Józefa Mackiewicza (za powieść „Dolina nicości”) i nagrody Andrzeja Kijowskiego (za „Przyszłość z ograniczoną odpowiedzialnością”). Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W bogatym dorobku twórczym Wildsteina znalazły się powieści: „Jak woda“ (1989), „Brat” (1992), „Mistrz” (2004), „Dolina nicości” (2008), „Czas niedokonanny“ (2011), „Ukryty“(2012); zbiory opowiadań: „O zdradzie i śmierci” (1994), „Przyszłość z ograniczoną odpowiedzialnością” (2003) oraz książki publicystyczne: „Profile wieku” (zbiór wywiadów) (2000), „Dekomunizacja, której nie było” (2000), „Długi cień PRL-u” (2005), „Moje boje z III RP i nie tylko” (2008), „Śmieszna dwuznaczność świata, który oszalał”(2009).