List wicepremiera, ministra kultury, dziedzictwa narodowego i sportu prof. Piotra Glińskiego

Szanowny Panie,

proszę przyjąć najserdeczniejsze gratulacje oraz wyrazy uznania z okazji jubileuszu pięćdziesięciolecia pracy artystycznej.

Od pięciu dekad zachwyca Pan wyjątkowym talentem i niebanalnymi wcieleniami na deskach polskich scen. Debiutancka rola Janka w spektaklu „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale” w Teatrze Polskim w Poznaniu otworzyła w Pana życiu arcyważny, zawodowy rozdział. Na jego kartach, po dziś dzień, zapisuje się Pan jako znakomity aktor teatralny, telewizyjny i filmowy.

Wraz z imponującym dorobkiem, na pierwszym planie dostrzegamy pełną spokoju i optymizmu osobowość. Lata wstecz – jak sam Pan wspomina – cechy te kształtował dom rodzinny, z kolei występy recytatorskie czy udział w zespołach amatorskich, okazały się iskrą, która rozpaliła zamiłowanie do teatru.

Pierwsze kroki na scenach dramatycznych stawiał Pan już jako student Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi. W teatrach poznańskich grał Pan u takich mistrzów jak Adam Hanuszkiewicz, Izabella Cywińska czy w autorskich przedstawieniach Janusza Wiśniewskiego. Jednakże, od dwudziestu pięciu lat, przystanią jest Teatr Rozmaitości w Warszawie, gdzie swoimi kreacjami uświetniał Pan pamiętne spektakle „Bzik tropikalny”, „Uroczystość”, „Bachantki”, „Burza”, a także wiele innych, dowodząc swojej otwartości na różnorodne wyzwania estetyczne i inscenizacyjne. Komplementarną część drogi teatralnej stanowią gościnne występy na deskach znaczących scen, nie tylko stołecznych.

Osobne miejsce w Pańskim dossier zajmują role na dużym i małym ekranie. W tym obszarze ważnym wyzwaniem, nie tylko zawodowym, było wcielenie się w postać śp. Prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego w ekranizacji Antoniego Krauzego „Smoleńsk”. Udział w filmie, upamiętniającym jedno z najtragiczniejszych wydarzeń ojczystej historii, to twórczy  wyraz patriotycznej postawy i szacunku wobec najważniejszych wzorców osobowych  współczesnej Polski. 

Pańskie sukcesy są efektem kunsztu artystycznego, znakomitego warsztatu oraz codziennej, systematycznej pracy. Chyląc czoła przez dotychczasowymi dokonaniami, życzę zdrowia, realizacji zamierzeń oraz radości z każdego nadchodzącego dnia.

Lech Łotocki

Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi.  Przez wiele lat związany z Teatrem Polskim i Nowym w Poznaniu, gdzie współpracował z wybitnymi polskimi reżyserami. Współtworzył również Zespół Janusza Wiśniewskiego. Od 1996 roku do dziś jego artystycznym domem jest Teatr Rozmaitości w Warszawie. Stworzył prawie 200 ról w spektaklach na scenach teatrów dramatycznych, teatru polskiego radia i teatru telewizji.

Zagrał epizod w „Kordianie” w reż. Tadeusza Minca (1969). W latach 1970-1973 był członkiem zespołu Teatru Polskiego w Poznaniu, gdzie zagrał w takich spektaklach jak m.in. “Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale” w reż. Andrzeja Ziębińskiego (1971), “Wszystko w ogrodzie” w reż. Stanisław Brejdygant (1971), “Sługa dwóch panów” w reż. Krystyny Meissner (1972). W latach 1973-1988 był aktorem etatowym Teatru Nowego w Poznaniu, gdzie zagrał w wielu spektaklach, m.in. “Gigantach z gór” (1973), “Turoniu”(1977) w reż. Izabelli Cywińskiej , “Operze za trzy grosze” w reż. Raula Zermeno (1974), “Wacława dziejach” w reż. Adama Hanuszkiewicza (1974), “Czerwony kogut leci wprost do nieba” w reż. Janusza Nyczaka (1978). W 1988 roku przeniósł się do warszawskiego Teatru Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza  (1988-1991). Zagrał w autorskich przedstawieniach Janusza Wiśniewskiego - "Panopticum a la Madame Tussaud" (1982), "Koniec Europy" (1983) "Modlitwa chorego przed nocą" (1987) "Olśnienie" (1989) i "Życie jest cudem" (1992). W 1991 roku zagrał gościnnie w “Ślubie” w reż. Wojciech Szulczyńskiego. Od 1992 roku związany z zespołem Szwedzka 2/4, z którym stworzył takie spektakle jak  "Woyzeck" (1993), "Szał łowienia motyli" (1995) w reż. Wojciecha Maryańskiego, "Do Damaszku" w reż. Marcina Jarnuszkiewicza (1994) oraz "Peepshow" w reż. Henryka Baranowskiego (1995). W zespole TR Warszawa (dawnym Teatrze Rozmaitości), którego jest etatowym aktorem od 1996 roku stworzył role w takich spektaklach jak: “Bzik tropikalny” reż. Grzegorza Horst d’Albertisa (Grzegorz Jarzyna) (1997), “Testament psa” w reż. Piotra Cieplaka (1997), “Bachantki” w reż. Krzysztofa Warlikowskiego (2001), “Uroczystość” w reż. H7 (Grzegorza Jarzyny) (2001), “Obróbka” w reż. Artura Urbańskiego (2002), “Burza” w reż. Krzysztofa Warlikowskiego (2003), “Cokolwiek się zdarzy, kocham Cię” w reż. Przemysława Wojcieszka (2005), “Helena S.” w reż. Aleksandry Koniecznej (2006), “Weź, przestań” w reż. Jana Klaty (2006), “Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku” w reż. Przemysława Wojcieszka (2006), “Szewcy u bram” w reż. Jana Klaty (2007), “Solaris. Raport” w reż. Natalii Korczakowskiej (2009), “Portret Doriana Graya” w reż. Michała Borczucha (2009), “Między nami dobrze jest” w reż. Grzegorza Jarzyny (2009), “Wiarołomni” w reż. Artura Urbańskiego (2009), “Metafizyka dwugłowego cielęcia” w reż. Michała Borczucha (2010), “Nosferatu” w reż. Grzegorza Jarzyny (2011), “Miasto Snu” w reż. Krystiana Lupy (2012), “Druga kobieta” w reż. Grzegorza Jarzyny (2014), “Robert Robur” w reż. Krzysztofa Garbaczewskiego (2016), “G.E.N” w reż. Grzegorza Jarzyny, “Puppenhaus. Kuracja” w reż. Jędrzeja Piaskowskiego (2017), “Moja walka” w reż. Michała Borczucha, “Rechnitz. Opera- Anioł Zagłady” w reż. Katarzyny Kalwat (2019), “Burza: 2020” w reż. Grzegorza Jarzyny.

W swoim dorobku ma także role w takich filmach jak m.in. "Persona non grata" Krzysztofa Zanussiego (2005), "Wino truskawkowe" Dariusza Jabłońskiego (2007) czy "Heavy Mental" Sebastiana Buttnego (2013). W 1976 roku otrzymał nagrodę na I Przeglądzie Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, a w 1977 nagrodę za rolę Xawerego w "Turoniu" na III Opolskich Konfrontacjach Teatralnych.​