We wniosku o stwierdzenie nieważności podniesiono, że polski system prawny nie zna procedury „wznowienia decyzji”. Organ nadzorczy, po przeprowadzeniu szczegółowej analizy badanego rozstrzygnięcia uznał, że decyzja z roku 1983 r. w części narusza zasadę powagi rzeczy osądzonej, tj. ponownie wpisuje do rejestru zabytków tę część obszaru Kazimierza Dolnego, która została do tego rejestru już wpisana na mocy decyzji z 1966 r. W pozostałym zakresie natomiast, na mocy rozstrzygnięcia z 1983 r. do tego rejestru został wpisany obszar nieuwzględniony poprzednią decyzją.

W związku z tym, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego orzekł, że decyzja Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie z dnia 24 stycznia 1983 r. została wydana z naruszeniem prawa jako dotycząca sprawy rozstrzygniętej już inną decyzją ostateczną, w części odnoszącej się do obszaru, który został wpisany do rejestru zabytków na mocy decyzji z 1966 r. Jednocześnie, Minister odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z roku 1983 w tej części, gdyż w toku postępowania ustalono, że od dnia jej doręczenia upłynęło 10 lat.

W pozostałej części Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie uznając, że nie jest ona dotknięta najcięższymi wadami, wymienionymi w art. 156 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Decyzja Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie jest ostateczna ani prawomocna. Stronom przysługuje prawo do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenia sprawy zakończonej tą decyzją lub skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.