Na prezentowanych fotografiach Paweł Bielec utrwalił w bardzo krótkim czasie trzy bez mała epoki: koniec międzywojnia z wyczuwalnym niepokojem i mobilizacją społeczeństwa przed nadchodzącą wojną, okres okupacji niemieckiej i czas wyzwolenia Krakowa przez Armię Czerwoną. Na zdjęciach nie zobaczymy grozy wojny. Ukazane są przede wszystkim twarze krakowian, ale także okupantów niemieckich i następujących po nich – żołnierzy radzieckich, którzy oswobodzili Kraków, ciągnąc na Berlin.

W Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego na stałej wystawie eksponowany jest słynny portret 19-letniego Karola Wojtyły autorstwa Pawła Bielca. Pochodzi on z tableau wykonanego dla zespołu aktorskiego, w którym wtedy występował Wojtyła. Kiedy został wybrany na papieża, portret ten stał się sławny na całym świecie.

Paweł Bielec

Urodzony w Dynowie na Podkarpaciu, od młodości fascynował się fotografią. W wieku 26 lat otworzył we Lwowie swój pierwszy zakład fotograficzny. W 1938r. Bielec przeniósł się do Krakowa, gdzie na parterze kamienicy przy ul. Karmelickiej 50 urządził atelier fotograficzne. Wysoki poziom artystyczny fotografii, dobre usytuowanie i niekonwencjonalne jak na owe czasy metody reklamowe sprawiły, że zakład cieszył się ogromną popularnością wśród krakowian, zwłaszcza wśród młodzieży szkolnej i miejscowych elit. Atelier nie zaprzestało działalności podczas okupacji i przetrwało do dziś. W 1993 r. zakład FOTO-BIELEC został przeniesiony na plac Inwalidów, a od 2009 r. pełni również funkcję galerii sztuki. W archiwum studia znajduje się około miliona skatalogowanych klisz, na których utrwalono portrety wybitnych krakowian: artystów, pisarzy, naukowców oraz ważne wydarzenia z historii Krakowa. Fotograf dobrze zapisał się w pamięci Jana Pawła II. Kiedy w 1993 r. delegacja władz miejskich Krakowa zawiozła papieżowi jego portret, wykonany przez Pawła Bielca, z okazji nadania mu złotego medalu Cracoviae Merenti, wspomniał on: „Pamiętam, taki ciemno­włosy pan z czarnym wąsikiem robił mi to zdjęcie, a do zakładu szło się po schodkach…”