Jerzy Targalski, ps. Józef Darski, urodził się 28 lipca 1952 roku w Łodzi. Ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego (1976) i filologii starożytnego wschodu w Instytucie Orientalistycznym UW (1977). W latach 1976–79 był studentem studium doktoranckiego w Instytucie Historycznym UW, zaś w latach 1980-81 pracownikiem naukowym IH UW.

Tytuł doktora uzyskał w 2007 roku na Akademii Humanistycznej w Pułtusku, na podstawie pracy pt. „Mechanizmy demontażu komunizmu w Jugosławii na przykładzie Słowenii i Serbii (1986–1991)”.

W latach 1974-79 należał do PZPR, jednak od 1976 r. współpracował z Komitetem Obrony Robotników. Za udział w zbiórkach pieniędzy dla represjonowanych robotników i kolportaż niezależnych wydawnictw - m.in. „Biuletynu Informacyjnego” Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR” i „Głosu” - został zwolniony z pracy na UW. Od 1977 r. współpracował z „Głosem” i Wydawnictwem „Krąg” zajmując się tematyką Wschodu. Współtworzył niezależne czasopisma „Niepodległość” oraz „Obóz”.

W 1980 r. został przywrócony do pracy na UW i został członkiem NSZZ „Solidarność” na Wydziale Historycznym uniwersytetu. Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywał się, w tym czasie, od stycznia do maja 1982 r., wydawał pismo podziemne „Fakty”. W latach 1982–84 był członkiem Komitetu Wykonawczego podziemnej organizacji Liberalno-Demokratyczna Partia „Niepodległość”. Od 1983 przebywał na emigracji we Francji. Współpracował z „Kontaktem”, „RWE” i „Kulturą”.

Do Polski wrócił w 1997 r. W latach 1998-2000 był dyrektorem i redaktorem naczelnym PAI-Pressu w Polskiej Agencji Informacyjnej (PAI), w 2000 r. został dyrektorem PAI-Internet. Z PAI zwolniono go w kwietniu 2001 r. Został wówczas wykładowcą w Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego. 15 lipca 2006 został wybrany do Zarządu Polskiego Radia SA, skąd odwołano go 10 stycznia 2009 r.

Zajmował się problematyką przemian ustrojowych w Europie Środkowej i Wschodniej na przełomie lat 80. i 90. – szczególnie rolą odgrywaną w tych przemianach przez służby specjalne. Opublikował m.in. „Tajni współpracownicy policji politycznej w państwach postkomunistycznych” (1992), „Ukraina. Historia, współczesność, konflikty narodowe” (1993), „Białoruś. Historia, współczesność, konflikty narodowe” (1993), „Rumunia. Historia, współczesność, konflikty narodowe” (1993), „Estonia. Historia, współczesność, konflikty narodowe” (1995).

Wspólnie z Dorotą Kanią i Maciejem Maroszem napisał książki „Resortowe dzieci. Media” (2013), „Resortowe dzieci. Służby” (2015) i „Resortowe dzieci. Politycy” (2016). „Resortowe dzieci. Służby” zdobyły Główną Nagrodę Wolności Słowa w konkursie Stowarzyszenia dziennikarzy Polskich w 2015 roku.

W 2020 r. został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Źródło: PAP