Celem Konwencji jest podkreślenie, że zachowanie dziedzictwa kulturowego i zrównoważone korzystanie z niego wiążą się z rozwojem społecznym i podniesieniem jakości życia. Konwencja przewiduje, że każdy człowiek odpowiada – indywidualnie lub wspólnie z innymi – za poszanowanie dziedzictwa kulturowego innych ludzi oraz za poszanowanie swego własnego dziedzictwa kulturowego, a co za tym idzie, wspólnego dziedzictwa Europy.

Konwencja ramowa definiuje ogólne cele oraz wskazuje obszary działania i kierunki, w których jej strony zgadzają się zmierzać, natomiast nie zawiera zobowiązań do realizacji określonych zadań. Pozwala na dochodzenie do celów przez zastosowanie alternatywnych rozwiązań, wynikających z sytuacji w danym państwie, tradycji prawnych oraz prowadzonej polityki.

O Konwencji – rys historyczny

Rada Europy, mając na względzie doświadczenia konfliktów, jakie miały miejsce w Europie w ostatnim dziesięcioleciu XX wieku, dostrzegała potrzebę uzupełnienia dotychczas przyjętych konwencji odnoszących się do poszczególnych zagadnień ochrony dziedzictwa kulturowego, tj. Konwencji o ochronie dziedzictwa architektonicznego Europy, sporządzonej w Grenadzie dnia 3 października 1985 r. oraz Europejskiej konwencji o ochronie dziedzictwa archeologicznego (poprawionej), sporządzonej w La Valetta dnia 16 stycznia 1992 r. Postanowiono, że najbardziej optymalną formą takiego uzupełnienia będzie przyjęcie nowej konwencji, obejmującej w sposób ramowy wszystkie aspekty dziedzictwa kulturowego. Konwencja ta została otwarta do podpisu 27 października 2005 r. w Faro.

Konwencja weszła w życie 1 czerwca 2011 r. - pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia wyrażenia zgody przez dziesięć państw członkowskich Rady Europy na związanie się Konwencją. Obecnie, wraz z Polską, Konwencję podpisało 28, a ratyfikowało już 21 państw.