Aktor został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Andrzeja Dudę Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla kultury polskiej. Order przekazał rodzinie zmarłego doradca Prezydenta RP Tadeusz Deszkiewicz.

List Wicepremiera, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Wraz ze śmiercią Emila Karewicza kultura polska utraciła jeden z najbardziej wyrazistych i wszechstronnych talentów artystycznych. Odszedł wybitny aktor, ceniony malarz, a zarazem szlachetny człowiek, pozostawiając uczucie pustki, wypełnione pamięcią o owocach bogatego dorobku artystycznego.

Emil Karewicz w teatrach Gdańska, Łodzi, Warszawy zachwycał znakomitym przygotowaniem oraz jakością interpretacji. Z łatwością poruszał się w ramach szerokiego aktorskiego emploi, od ról dramatycznych jako Franciszek w „Zbójcach” Friedricha Schillera, czy Oktawiusz w „Juliuszu Cezarze” Williama Shakespeare’a, po komediowe oraz rodzajowe jak Bryndas w „Cudzie mniemanym, czyli Krakowiakach i góralach” Wojciecha Bogusławskiego, Jenialkiewicz w „Wielkim człowieku do małych interesów” Aleksandra Fredry, czy Stomil w „Tangu” Stanisława Mrożka. Na scenie po raz ostatni jego kunszt oraz warsztat można było podziwiać w roli Kalmity w „Chłopcach” Stanisława Grochowiaka z 2005 roku.

Popularność i uznanie szerokiej publiczności przyniosły przekonujące postaci stworzone na małym i wielkim ekranie, na czele z Hermannem Brunnerem w serialu „Stawka większa niż życie”, pozostającym dla kolejnych pokoleń synonimem bohatera negatywnego. Na dużym ekranie Artysta stworzył charyzmatyczne kreacje w tak cenionych obrazach jak „Kanał” Andrzeja Wajdy, „Cień” Jerzego Kawalerowicza, „Baza ludzi umarłych” Czesława Petelskiego, „Krzyżacy” Aleksandra Forda, gdzie w sugestywny sposób wcielił się w postać króla Władysława Jagiełły.

Swój artystyczny talent wyrażał także poprzez malarstwo. Jego prace świadczą o szczególnej wrażliwości oraz wnikliwości w postrzeganiu świata i ludzi.

Na naszą pamięć zasługują wszelkie podejmowane przez Emila Karewicza formy aktywności oraz inicjatywy. Nie można także zapomnieć o Jego niezwykłej i cenionej działalności społecznej, a zwłaszcza, pełnionej z wielkim zaangażowaniem, funkcji ambasadora Domu Artystów Weteranów w Skolimowie.

Jestem przekonany, że wszechstronna działalność Emila Karewicza pozostanie wzorem spełnionego życia i wykorzystania talentu dla dobra ojczystego kraju, sztuki oraz rodzimej kultury.

Bliskim i Przyjaciołom Artysty składam najserdeczniejsze wyrazy współczucia.

Cześć Jego pamięci!

Wicepremier, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego
prof. dr hab. Piotr Gliński

---

Emil Karewicz

Urodził się 13 marca 1923 roku w Wilnie. W czasie II wojny światowej przeszedł szlak z 2 Armią WP do Berlina. Niedługo po wojnie debiutował na scenie rolą kelnera w „Klubie kawalerów” Michała Bałuckiego w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1948). W filmach grał od 1950 roku. Pierwszym z jego udziałem była „Warszawska premiera” Jana Rybkowskiego.

W 1956 r. wystąpił w „Kanale” Andrzeja Wajdy, wcielając się w postać porucznika „Mądrego”, zastępcy „Zadry”, oraz w „Cieniu” Jerzego Kawalerowicza jako prowokator Jasiczka, a w roku 1958 w „Bazie ludzi umarłych” Czesława Petelskiego, gdzie zagrał Tadka „Warszawiaka”. W 1960 r. zagrał króla Władysława Jagiełłę w „Krzyżakach” Aleksandra Forda.

Wielką popularność przyniosła Emilowi Karewiczowi rola Hermanna Brunnera, przeciwnika Hansa Klossa, granego przez Stanisława Mikulskiego w serialu „Stawka większa niż życie”, realizowanym w latach 1967-1968 (reż. Janusz Morgenstern, Andrzej Konic). Wystąpił też m.in. w filmach „Wszyscy i nikt” Konrada Nałęckiego (1977), „...Droga daleka przed nami...” Władysława Ślesickiego (1979), „Ojciec królowej” Wojciecha Solarza (1979), a także w serialach „Bank nie z tej ziemi”, „M jak miłość”. W 2012 r., razem ze Stanisławem Mikulskim, powrócił na ekran w nowej opowieści o Klossie i Brunnerze - w filmie „Hans Kloss. Stawka większa niż śmierć” w reżyserii Patryka Vegi.

Emil Karewicz, oprócz gry w Teatrze Wybrzeże, występował również na deskach innych teatrów, m.in. Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi (1949-1960, gdzie grał m.in. w sztukach reżyserowanych przez Iwo Galla), Teatru Nowego w Łodzi (1960-1962, współpraca m.in. z Kazimierzem Dejmkiem), Teatru im. Stefana Jaracza w Warszawie (1962-1965) oraz w warszawskim Teatrze Dramatycznym (1965-1967) i Teatrze Nowym (1974-1983). Ponadto wystąpił w wielu spektaklach telewizyjnych, m.in. w: „Makbecie” w reż. Andrzeja Wajdy (1969), „Fauście” w reż. Grzegorza Królikiewicza (1976) i „Kilku scenach z życia Glebowa” w reż. Tomasza Zygadły (1984).

Był ambasadorem Domu Artystów Weteranów w Skolimowie.