List Wicepremiera, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Ze smutkiem przyjąłem wiadomość o śmierci Lecha Raczaka – wybitnego reżysera, dramatopisarza i pedagoga, legendy polskiego teatru niezależnego. Lech Raczak zostanie zapamiętany nie tylko jako ceniony artysta, ale także człowiek o charyzmatycznej osobowości. Swojej odwagi nie raz dowodził w okresie PRL-u, kiedy wraz z współtworzonym przez siebie Teatrem Ósmego Dnia realizował spektakle, odbierane jako ostry sprzeciw wobec komunistycznej władzy. Do legendy przeszły tak wybitne przedstawienia jak „Jednym tchem” na podstawie tekstów Stanisława Barańczaka, „Wizja lokalna” według Alberta Camusa, czy składające się na tryptyk „Przecena dla wszystkich”, „Ach, jakże godnie żyliśmy” oraz „Więcej niż jedno życie”. Artystyczny opór wobec ówczesnej rzeczywistości przypłacił wymuszoną emigracją.

Po powrocie do kraju i odejściu z Teatru Ósmego Dnia nadal miał duży udział w rozwoju poznańskiej kultury. Przez trzy lata pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Polskiego, od 1993 do 2012 roku był dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Malta.

Jego nowatorskie rozwiązania teatralne cieszyły się uznaniem w środowisku twórczym, o czym świadczy współpraca z wieloma instytucjami oraz zespołami w Polsce a także we Włoszech. Reżyserował miedzy innymi w warszawskim Teatrze Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza, Miejskim Teatrze Miniatura w Gdańsku, Wrocławskim Teatrze Współczesnym oraz Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy, który stał się jego artystyczną przystanią.

Lech Raczak pozostawił po sobie również wiele tekstów poświęconych sztuce scenicznej. Większość z nich została opublikowana w trzytomowej edycji Pism teatralnych.

Wieloletnie doświadczenie i autorytet wykorzystywał w pracy pedagogicznej.

Wszystkim bliskim i przyjaciołom Lecha Raczaka składam najserdeczniejsze wyrazy współczucia.

Cześć Jego pamięci!

 

Wicepremier, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego

prof. dr hab. Piotr Gliński