W dniu 24 kwietnia 2019 roku Komitet Ministrów Rady Europy przyjął rezolucję końcową zamykającą nadzór nad wykonaniem wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 12 lipca 2018 roku w sprawie o numerze skargi 11757/15, wyroku z dnia 12 lipca 2017 roku w sprawie o numerze skargi 47580/13, wyroku z dnia 19 lipca 2018 roku w sprawie o numerze skargi 52683/15 oraz wyroku z dnia 5 lipca 2018 roku w sprawie o numerze skargi 43924/12.  

W sprawie o numerze skargi 11757/15 Trybunał uznał naruszenia artykułu 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Skarżący przez okres kilku miesięcy przebywał w przeludnionej celi, co było w ocenie Trybunału równoznaczne z nieludzkim i poniżającym traktowaniem. ETPCz stwierdził, że nie można było w tym przypadku mówić o „krótkim, okazjonalnym i niewielkim” zmniejszeniu przestrzeni osobistej więźnia. Skarżącemu tytułem zadośćuczynienia została przyznana kwota 1.800 euro.
Środki generalne podjęte w celu rozwiązania problemu osadzenia w warunkach przeludnienia zostały przedstawione w raporcie z działań dotyczącym wykonania wyroku Trybunału z dnia 17 maja 2016 roku w sprawie Ojczyk przeciwko Polsce (skarga nr 66850/12).
Dodatkowo zauważyć należy wprowadzenie do sądów instytucji koordynatorów ds. współpracy międzynarodowej i praw człowieka w sprawach karnych i cywilnych, których zadaniem jest udzielanie sędziom, asesorom, referendarzom i asystentom informacji na temat standardów konwencyjnych.
Wyrok został przetłumaczony na język polski i umieszczony na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości. Informacje na temat wyroku zostały rozesłane do właściwych sądów oraz znalazły się w newsletterze Departamentu Współpracy Międzynarodowej i Praw Człowieka MS. Ponadto, przeprowadzono w tym zakresie szeroko zakrojony program szkoleń dla sędziów.

W sprawie o numerze skargi 47580/13 Trybunał również stwierdził naruszenie artykułu 3 Konwencji. Skarżący przez okres około 2 lat przebywał w warunkach niespełniających standardów konwencyjnych. Sąd krajowy przyznał mu 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z przeludnieniem celi, w której skarżący był osadzony. Skarżący na chwilę wydania rezolucji pozostawał osadzony w jednostce penitencjarnej. Został przeniesiony do celi spełniającej standardy konwencyjne.
Skarżący nie złożył wniosku o zadośćuczynienie. W związku z tym Trybunał uznał, że nie było potrzeby przyznania mu jakiejkolwiek kwoty z tego tytułu.
Zastosowane środki generalne były tożsame z wymienionymi w sprawie powyżej.

Sprawa o numerze skargi 52683/15 dotyczyła naruszenia artykułu 5 ust. 3 Konwencji w związku ze zbyt długim stosowaniem tymczasowego aresztowania wobec skarżącego. Trybunał podkreślił, że przedłużanie tymczasowego aresztowania przez sądy krajowe nie było należycie uzasadnione. Z tego powodu skarżącemu przyznano zadośćuczynienie w kwocie 2.500 euro. Środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania przestał być stosowany wobec skarżącego w maju 2016 roku.
Szczegółowe informacje na temat środków generalnych podjętych w celu rozwiązania problemu nadmiernej długości tymczasowego aresztowania zostały przedstawione w raporcie z działania dotyczącym wykonania wyroku w sprawie Porowski przeciwko Polsce (skarga nr 34458/03).
Ponadto wyrok został przetłumaczony na język polski i opublikowany na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości. Informacje o wyroku zostały upowszechnione wśród odpowiednich sądów oraz umieszczone w newsletterze. Przeprowadzone zostały także stosowne szkolenia w tym zakresie wśród sędziów.

Trybunał również w sprawie o numerze skargi 43924/12 stwierdził naruszenie artykułu 5 ust. 3 Konwencji. Skarżącemu przyznano 5.200 euro zadośćuczynienia w związku ze zbyt długim stosowaniem tymczasowego aresztowania. Trybunał podkreślił, że sądy krajowe nie wykazały, aby obawa przed utrudnianiem przez skarżącego postępowania była uzasadniona. Ponadto zauważył, że skarżący ostatecznie został skazany na karę o 3 miesiące krótszą niż okres tymczasowego aresztowania i że nie rozważono zastosowania innych, mniej rygorystycznych środków zapobiegawczych.
Zastosowane środki generalne były tożsame z wymienionymi w sprawie powyżej.

Komitet Ministrów przyjmując rezolucję potwierdził wykonanie wszystkich wyżej wymienionych wyroków.