W dniu 25 września 2019 roku Komitet Ministrów Rady Europy podczas 1355 posiedzenia  przyjął rezolucję końcową zamykającą nadzór nad wykonaniem wyroku z dnia 11 stycznia 2018 roku w sprawie o nr skargi 9919/11.

Wyrok w niniejszej sprawie dotyczył zarzutu naruszenia art. 6 ust. 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja). Skarżący podniósł, że w uzasadnieniu postanowienia w przedmiocie zażalenia na przedłużenie stosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania sąd użył sformułowania przesądzającego o popełnieniu zarzucanych mu czynów, co stanowiło w ocenie skarżącego naruszenie przysługującego mu domniemania niewinności.

Trybunał nie uznał argumentów Rządu wskazujących na incydentalność kwestionowanego sformułowania w świetle całokształtu pozostałych, użytych przez sąd sformułowań, a także jego nieistotność w świetle zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia, częściowo uwzględniającego odwołanie skarżącego i skracającego okres tymczasowego aresztowania. Podkreślił w tym kontekście szczególne znaczenie doboru słów używanych przez sędziów w ich stwierdzeniach dotyczących osoby, która nie została jeszcze osądzona i skazana za określone przestępstwo.

Trybunał poprzestał na samym stwierdzeniu naruszenia Konwencji i nie przyznał skarżącemu słusznego zadośćuczynienia. Jak wskazał, z uwagi na okoliczności sprawy, szkoda niemajątkowa doznana przez skarżącego została dostatecznie naprawiona poprzez stwierdzenie naruszenia art. 6 ust. 2 Konwencji.

 Z uwag na fakt, że nie została przyznana kwota pieniężna tytułem słusznego zadośćuczynienia, a samo stwierdzenie naruszenia Konwencji przez Trybunał stanowiło środek indywidualny w niniejszej sprawie, uwzględniając dodatkowo pod uwagę fakt przetłumaczenia niniejszego wyroku na język polski, upowszechnienia go oraz wykorzystania podczas szkoleń skierowanych do sędziów, a także fakt, że przedmiotowy przypadek naruszenia Konwencji był odosobnionym przypadkiem, Komitet Ministrów Rady Europy w przyjętej rezolucji uznał, że Rząd Rzeczypospolitej Polskiej wdrożył wszystkie środki wymagane na podstawie art. 46 ust. 1 Konwencji i zamknął nadzór nad wykonywaniem tego wyroku.