W dniu 13 listopada 2019 roku Komitet Ministrów Rady Europy przyjął rezolucję końcową zamykającą nadzór nad wykonaniem wyroku Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 26 kwietnia 2018 roku w sprawie przeciwko Polsce o numerze skargi 78352/14.

Wyrok dotyczył opieki medycznej w jednostce penitencjarnej. Na około rok przed osadzeniem skarżący uległ wypadkowi motorowemu, w wyniku którego nastąpił u niego między innymi zanik mięśni, a także uszkodzenie nerwów. Wbrew zaleceniom lekarza skarżącemu nie zapewniono w czasie osadzenia rehabilitacji a jedynie leczenie przeciwzapalne. Skarżący wystąpił z powództwem odszkodowawczym przeciwko Skarbowi Państwa, które zostało częściowo uwzględnione (co do kwoty 23000 zł). Uwzględniając powództwo sąd zasądził jednocześnie od skarżącego zwrot kosztów sądowych w łącznej kwocie 14118 zł obejmującej koszty zastępstwa (3186 zł) oraz opłatę sądową (10932 zł). Przedmiotowy wyrok zaskarżyła strona pozwana i w rezultacie wniesionej przez nią apelacji sąd odwoławczy zmienił częściowo wyrok redukując przyznane skarżącemu przez sąd I instancji odszkodowanie do kwoty 13000 zł.

W skardze do Trybunału skarżący zarzucił naruszenie art. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z uwagi na niezapewnienie mu właściwej opieki medycznej, a także art. 1 Protokołu dodatkowego nr 1 z uwagi na fakt, iż zasądzone od niego koszty sądowe przewyższyły wysokość odszkodowania.

Trybunał przychylił się do zarzutów. W odniesieniu do pierwszego z nich wskazał, że  fakt pozbawienia skarżącego bezwzględnie zalecanej w jego przypadku opieki medycznej skutkujący pogorszeniem zdrowia powodował upokorzenie oraz cierpienie wykraczające poza niedogodność związaną z odbywaniem kary pozbawienia wolności. Co się zaś tyczy drugiego z podniesionych zarzutów Trybunał zauważył, że w sprawie skarżącego doszło do ingerencji w jego prawo poszanowania własności i o ile ingerencja ta była przewidziana prawem, a także służyła uzasadnionemu prawnie celowi, nie była proporcjonalna. Powództwo przeciwko Skarbowi Państwa mające swoje źródło w naruszeniu jednego z postanowień konwencyjnych spowodowało bowiem zasądzenie kosztów przekraczających wysokość odszkodowania. Trybunał nie przychylił się do podnoszonych przez rząd argumentów dotyczących zbyt wygórowanego żądania skarżącego od którego naliczono stosowną opłatę sądową. Wskazał, że powództwo w kontekście rozstrzygnięcia sądu krajowego było zasadne, zaś dochodzona kwota odszkodowania biorąc pod uwagę okoliczności sprawy nie była nadmierna.
W konserwacji Trybunał stwierdził naruszenie wymienionych przepisów Konwencji. Tytułem słusznego zadośćuczynienia przyznał skarżącemu kwotę 3500 euro, zaś tytułem zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem kwotę 1800 euro.
Komitet Ministrów Rady Europy w przyjętej rezolucji potwierdził, iż powyższa kwota została skarżącemu wypłacona.
Środki generalne przyjęte przez rząd w odniesieniu do leczenia osadzonych w więzieniach i aresztach śledczych zostały przedstawione w raporcie z działań podejmowanych w celu wykonania wyroków z grupy spraw o numerze skargi 23052/05 i in. przeciwko Polsce. Komitet Ministrów przyjął rezolucję kończącą nadzór nad wykonaniem powyższych wyroków w dniu 21 września 2016 roku.

Ponadto polskie władze podjęły szereg działań służących upowszechnieniu wyroku w sprawie o numerze skargi 78352/14. Wyrok został przetłumaczony na język polski i opublikowany na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości. Informacje o wyroku znalazły się również w publikowanych na stronie Ministerstwa aktualnościach i przesyłanym do sądów, prokuratur oraz jednostek służby więziennej newsletterze.

Z uwagi na powyższe działania Komitet Ministrów uznał, że Rząd Rzeczpospolitej Polskiej wdrożył wszystkie środki indywidualne i generalne służące wykonaniu wyroku w sprawie o numerze skargi 78352/14.