W dniu 5 lutego 2020 roku Komitet Ministrów Rady Europy przyjął rezolucje końcowe, zamykające nadzór nad wykonaniem wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 13 czerwca 2019 roku w sprawie Wesołek przeciwko Polsce (skarga nr 65860/12) oraz z dnia 6 października 2015 roku w sprawie Żuk przeciwko Polsce (skarga nr 48286/11).

W wyroku w sprawie Wesołek przeciwko Polsce Trybunał stwierdził naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z uwagi na odmówienie skarżącej pełnego zwolnienia z kosztów sądowych i w rezultacie ograniczenie prawa dostępu do sądu. W ocenie Trybunału, sąd, badając sytuację finansową skarżącej, wziął pod uwagę jedynie jej dochód netto z okresu poprzedzającego wydanie nakazu zapłaty, pomijając fakt, że od tego czasu sytuacja ta znacznie się pogorszyła. Tym samym Trybunał wskazał, że sądy krajowe powinny były przypisać większą wagę okoliczności, że skarżąca nie uzyskiwała już żadnego dochodu, mając jednocześnie inne zobowiązania finansowe, co uniemożliwiało spłacenie przez nią nawet obniżonej już kwoty. W związku z tym Trybunał uznał, że opłata nałożona na skarżącą na wstępnym etapie postępowania uniemożliwiła jej dostęp do sądu celem skutecznego złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty. Doszło więc do naruszenia równowagi pomiędzy interesem Państwa, leżącym w pozyskiwaniu dochodu z opłat sądowych, a interesem skarżącej, którym jest rozpatrzenie jej sprawy przez sąd.
Stwierdzając naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji, Trybunał nakazał wypłatę skarżącej kwoty 7800 euro z tytułu poniesionej szkody niemajątkowej oraz zwrot poniesionych kosztów i wydatków.

W wyroku w sprawie Żuk przeciwko Polsce Trybunał stwierdził naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji i art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji. Sprawa skarżącej dotyczyła zakupu dwóch działek stanowiących własność Państwa. Na mocy decyzji administracyjnej z listopada 1989 roku Rada Miejska w Szczecinie przyznała mężowi skarżącej prawo do zakupu wymienionych działek. To uprawnienie zostało potwierdzone w kolejnej decyzji administracyjnej z marca 1990 roku. Niemniej jednak ostatecznie skarżącej i jej mężowi odmówiono zakupu działek uzasadniając to zmianami w Planie Zagospodarowania Przestrzennego. Skarżący wystąpili do sądu z roszczeniem o złożenie przez władze miejskie stosownego oświadczenia woli. Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo natomiast sąd II instancji uwzględnił je. Orzeczenie sądu stało się ostateczne, jednakże nie zostało wprowadzone w życie, bowiem skarżącym odmawiano zakupu spornej ziemi. W związku z powyższym, skarżąca i jej mąż wszczęli kolejne postępowanie występując z powództwem o uzgodnienie księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Powództwo to zostało jednak oddalone.   
Stwierdzając naruszenie wskazanych artykułów Konwencji, Trybunał nakazał wypłatę skarżącej kwoty 40200 euro z tytułu doznanej przez nią szkody majątkowej, powiększonej o wszelkie poniesione wydatki i koszty. Trybunał uznał, że niezgodny z Konwencją wyrok został wydany w wyniku nieodpowiedniego zastosowania prawa krajowego przez sąd powszechny, przy czym była to sytuacja o charakterze jednorazowym. Tym samym nie kwestionował prawidłowości krajowych norm prawnych i nie było konieczne wprowadzanie żadnych zmian legislacyjnych.

Komitet Ministrów Rady Europy w przyjętych w dniu 5 lutego 2020 roku rezolucjach potwierdził, iż wspomniane kwoty zostały skarżącym wypłacone. Nadto polskie władze podjęły szereg działań służących upowszechnieniu wiedzy na temat standardów Konwencji. Komitet Ministrów uznał, że Polska wdrożyła wszystkie środki indywidualne i generalne służące wykonaniu ww. wyroków.