W dniu 4 czerwca 2020 roku Komitet Ministrów Rady Europy przyjął rezolucję końcową, zamykającą nadzór nad wykonaniem trzech orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, tj. wyroku z dnia 6 czerwca 2019 roku w sprawie Tyrka przeciwko Polsce (skarga nr 37734/14), wyroku z dnia 13 czerwca 2019 roku w sprawie Jarmuż przeciwko Polsce (skarga nr 63696/12) i wyroku z dnia 16 maja 2019 roku w sprawie Ziaja przeciwko Polsce (skarga nr 45751/10). We wszystkich wymienionych sprawach, Europejski Trybunał Praw Człowieka stwierdził naruszenie przez Polskę art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z uwagi na przewlekłość postępowania przed sądami krajowymi.

W sprawie Tyrka przeciwko Polsce długość postępowania w sprawie przywrócenia skarżącej renty z tytułu niezdolności do pracy wyniosła dziewięć lat. Trybunał zwrócił uwagę, że chociaż skarżąca przyczyniła się do wydłużenia łącznego czasu trwania postępowania, to przy ocenie rozsądności tego czasu należy uwzględnić to, że postępowanie miało dla niej szczególne znaczenie. Zaznaczył, że aktywność procesowa skarżącej nie zwalnia sądu krajowego z merytorycznego rozpoznawania przedmiotu sporu. Ponadto przypomniał, że to państwa odpowiadają za opóźnienia powstałe wskutek postępowania ich organów sądowych, a także za te związane z przedstawianiem opinii przez biegłych. W związku z tym skarżąca nie może ponosić pełnej odpowiedzialności za przewlekłość postępowania. W rezultacie Trybunał nakazał wypłatę skarżącej kwoty 2500 euro z tytułu szkody niemajątkowej. Skarżąca nie wystąpiła z roszczeniem o zwrot kosztów i wydatków.

Sprawa Jarmuż przeciwko Polsce dotyczyła przewlekłości postępowania karnego, które trwało pięć lat i dwa miesiące, w trzech instancjach. Trybunał podzielił zdanie Rządu, że sprawa, do której odnosił się zarzut przewlekłości, była złożona i sądy krajowe oceniały obszerny materiał dowodowy. Nie zgodził się jednak, że decyzja o przekazaniu sprawy do innego sądu lub o zawieszeniu postępowania była konieczna. Trybunał wskazał ponadto, że przez znaczny okres czasu władze krajowe skupiały się na środkach technicznych i administracyjnych, a nie na merytorycznym rozpoznaniu sprawy karnej prowadzonej przeciwko skarżącemu. Podjęte ostatecznie przez sąd wysiłki w celu zakończenia postępowania w opinii Trybunału nie rekompensują wcześniejszych opóźnień. Trybunał orzekł więc o naruszeniu art. 6 ust. 1 Konwencji. Skarżący nie wystąpił o przyznanie zadośćuczynienia.

W sprawie Ziaja przeciwko Polsce zarzut przewlekłości dotyczył postępowania, w ramach którego skarżąca wnioskowała o ustanowienie służebności. Toczyło się ono trzynaście lat, w dwóch instancjach. Trybunał uznał, że w przedmiotowym postępowaniu nie występowały skomplikowane okoliczności faktyczne ani prawne mogące uzasadniać zaistniałe opóźnienia. Wskazał, że główną przyczyną przewlekłości była nieterminowość pracy biegłych, przy czym nie podejmowano żadnych prób ich zdyscyplinowania. Ponadto, praktyka, zgodnie z którą sąd przesyłał akta sprawy do każdego z biegłych po kolei skutkowała tym, że nie mogli oni niezwłocznie rozpocząć swoich prac i punktualność ich działań zależna była od punktualności poprzednika. Ponadto w pierwszej instancji sprawę rozpoznawano trzykrotnie na skutek orzeczeń sądu o przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania. W rezultacie Trybunał uznał, że zaistniała zwłoka w rozpoznaniu sprawy nie może być uzasadniona i przyznał skarżącej kwotę 10000 euro z tytułu szkody niemajątkowej.

Komitet Ministrów Rady Europy w przyjętej rezolucji potwierdził, iż  ww. kwoty zostały skarżącym wypłacone. Nadto polskie władze podjęły szereg działań, służących upowszechnieniu wiedzy na temat standardów wynikających z art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Z tych powodów Komitet Ministrów uznał, że Polska wdrożyła wszystkie środki indywidualne i generalne służące wykonaniu ww. wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Jednocześnie zauważono, że problematyka długości postępowań cywilnych i karnych oraz skuteczność środków krajowych w tym zakresie jest nadal nadzorowana przez Komitet w sprawach Bąk, Majewski i Rutkowski.