Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał lub ETPC) opublikował 5 grudnia 2024 r. decyzję z 14 listopada 2024 r. w sprawie Sidor przeciwko Polsce (nr skargi 55853/15). Skarga dotyczyła zarzutu naruszenia art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja), ze względu na naruszenie prawa do ochrony własności. Skarżąca i jej mąż byli właścicielami działek gruntu w Lublinie, które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z dnia 17 marca 2005 r. zostały przeznaczone pod budowę drogi ekspresowej. Zdaniem skarżącej długość postępowania wywłaszczeniowego i ograniczenia w korzystaniu z jej gruntu stanowiły nieuzasadnione naruszenie jej prawa do spokojnego korzystania z jej własności. W sprawie tej Rząd zgłosił wstępne zastrzeżenia, w szczególności dotyczące braku znaczącej niekorzystnej sytuacji skarżących i niewyczerpania krajowych środków odwoławczych. Trybunał jednomyślnie podjął decyzję o niedopuszczalności skargi i odrzucił ją na podstawie art. 35 ust. 1, 3(a) i 4 Konwencji ze względu na wniesienie jej po terminie oraz uznanie jej za w sposób oczywisty nieuzasadnioną. Zdaniem Trybunału, skarżąca nie przedstawiła żadnych informacji ani dowodów uzasadniających argument, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obowiązujący w latach 2005-2011 miał na nich niekorzystny wpływ. Dodatkowo zauważył, że skarżąca nie wykorzystała szerokich możliwości przedstawienia wszystkich argumentów, które byłyby istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W dalszej kolejności Trybunał zwrócił uwagę, że w okresie następującym bezpośrednio po wywłaszczeniu skarżący otrzymali od władz bezpłatne tymczasowe zakwaterowanie. W zakresie, w jakim skarżąca zarzucała wysokość wypłaconego im odszkodowania, Trybunał zauważył, że zostało ono ustalone na podstawie opinii biegłego i zweryfikowane przez sądy administracyjne. Ponadto, jak wskazał sąd krajowy, skarżący mogli poddać opinię biegłego weryfikacji przez stowarzyszenie zawodowe biegłego - środek odwoławczy wyraźnie przewidziany przez prawo i wskazany jako skuteczny przez sąd krajowy w dniu 9 grudnia 2015 r., ale nie wykorzystany przez skarżącą w przedmiotowej sprawie. W odniesieniu do opóźnienia w uzyskaniu odszkodowania, Trybunał zauważa, że płatność została dokonana w terminie, którego nie można uznać za nadmiernie opóźniony. W przedmiotowej sprawie Trybunał nie dopatrzył się arbitralności i stwierdził, że zachowano właściwą równowagę między wymogami interesu publicznego a wymogami ochrony praw podstawowych jednostki oraz że obciążenie skarżących nie było ani nieproporcjonalne, ani nadmierne.