W dniu 30 września 2021 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał lub ETPCz) opublikował sześć decyzji z dnia 9 września 2021 roku dnia w sprawach:

• Babiński przeciwko Polsce (skarga nr 10635/20);
• Czeredys przeciwko Polsce (skarga nr 26589/19);
• Fiećko przeciwko Polsce (skarga nr 30197/20);
• Matyszczuk przeciwko Polsce (skarga nr 26065/19);
• Półtorak przeciwko Polsce (skarga nr 25106/19);
• Słowiński przeciwko Polsce (skarga nr 26413/19).

W sprawie Babiński przeciwko Polsce (skarga nr 10635/20) skarżący zarzucił naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) w związku z długością stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania. Skarżący został aresztowany w grudniu 2015 roku pod zarzutem uprowadzenia i nielegalnego posiadania broni. Tymczasowe aresztowanie stosowano wobec niego przez okres ponad 5 lat.
Trybunał otrzymał podpisane przez strony oświadczenia o ugodzie, na mocy których skarżący zgodził się na zrzeczenie się wszelkich dalszych roszczeń przeciwko Polsce w odniesieniu do faktów stanowiących podstawę skargi, a Rząd zobowiązał się do zapłaty kwoty 6500 euro. W związku z zawartą przez strony ugodą Trybunał skreślił skargę z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał rozpoznał sprawę Czeredys przeciwko Polsce (skarga nr 26589/19) łącznie z 6 innymi skargami. Wszystkie sprawy dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowań karnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak lub nieadekwatną wysokość zadośćuczynień zasądzanych z tego tytułu.
Rząd złożył deklaracje jednostronne w celu rozwiązania kwestii podniesionych w przedmiotowych skargach. Zwrócił się ponadto do Trybunału o wykreślenie skarg z listy zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. W każdej sprawie Rząd przyznał, że miało miejsce naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji z powodu nadmiernej długości postępowania, jak również naruszenie art. 13 Konwencji z powodu braku skutecznego środka odwoławczego i zaoferował wypłatę skarżącym zadośćuczynień w wysokości od 2115 euro do 7410 euro.
W następstwie zgody skarżących na warunki złożonych przez Rząd deklaracji, Trybunał uznał, że sprawy powinny być traktowane jako rozstrzygnięte w drodze zawartej pomiędzy stronami ugody i skreślił skargi z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

W sprawie Fiećko przeciwko Polsce (skarga nr 30197/20) skarżący zarzucił naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji w związku z nadmierną długością stosowania tymczasowego aresztowania. W momencie zakomunikowania skargi Rządowi wobec skarżącego stosowano tymczasowe aresztowanie przez ponad 4 lata.
Trybunał otrzymał podpisane przez strony oświadczenia o ugodzie, na mocy których skarżący zgodził się na zrzeczenie się wszelkich dalszych roszczeń przeciwko Polsce w odniesieniu do faktów stanowiących podstawę skargi, a Rząd zobowiązał się do zapłaty kwoty 6500 euro. W związku z zawartą przez strony ugodą Trybunał skreślił skargę z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

Z uwagi na podobny przedmiot skarg, Trybunał rozpoznał sprawę Matyszczuk przeciwko Polsce (skarga nr 26065/19) łącznie z dwiema innymi skargami. Wszystkie skargi dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowań karnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak lub nieadekwatną wysokość zadośćuczynień zasądzanych z tego tytułu.
Rząd złożył deklaracje jednostronne w celu rozwiązania kwestii podniesionych w przedmiotowych skargach. Zwrócił się ponadto do Trybunału o wykreślenie skarg z listy zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. W każdej sprawie Rząd przyznał, że miało miejsce naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji z powodu nadmiernej długości postępowania, jak również naruszenie art. 13 Konwencji z powodu braku skutecznego środka odwoławczego i zaoferował wypłatę skarżącym zadośćuczynień w wysokości od 3325 euro do 7155 euro.
Trybunał wskazał, że istnieje jasne i obszerne orzecznictwo dotyczące skarg związanych z nadmierną długością postępowań cywilnych i karnych oraz brakiem skutecznego środka odwoławczego. Pomimo że Trybunał nie otrzymał od skarżących odpowiedzi akceptujących warunki deklaracji jednostronnych, uwzględniając przyznanie naruszeń zawarte w deklaracjach Rządu, jak również proponowane kwoty zadośćuczynienia - które są zgodne z kwotami zasądzonymi w podobnych sprawach - Trybunał uznał, że dalsze rozpatrywanie skarg nie jest uzasadnione i skorzystał z prawa do wykreślenia skarg z listy spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji.

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał rozpoznał sprawę Półtorak przeciwko Polsce (skarga nr 25106/19) łącznie z 4 innymi skargami. Wszystkie skargi dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowań cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak lub nieadekwatną wysokość zadośćuczynień zasądzanych z tego tytułu.
Rząd złożył deklaracje jednostronne w celu rozwiązania kwestii podniesionych w przedmiotowych skargach. Zwrócił się ponadto do Trybunału o wykreślenie skarg z listy zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. W każdej sprawie Rząd przyznał, że miało miejsce naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji z powodu nadmiernej długości postępowania, jak również naruszenie art. 13 Konwencji z powodu braku skutecznego środka odwoławczego i zaoferował wypłatę skarżącym zadośćuczynień w wysokości od 1200 euro do 8673 euro.
W następstwie zgody skarżących na warunki złożonych przez Rząd deklaracji, Trybunał uznał, że sprawy powinny być traktowane jako rozstrzygnięte w drodze zawartej pomiędzy stronami ugody i skreślił skargi z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał rozpoznał sprawę Słowiński przeciwko Polsce (skarga nr 26413/19). łącznie z 4 innymi skargami. Wszystkie skargi dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowań cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak lub nieadekwatną wysokość zadośćuczynień zasądzanych z tego tytułu.
Rząd złożył deklaracje jednostronne w celu rozwiązania kwestii podniesionych w przedmiotowych skargach. Zwrócił się ponadto do Trybunału o wykreślenie skarg z listy zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. W każdej sprawie Rząd przyznał, że miało miejsce naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji z powodu nadmiernej długości postępowania, jak również naruszenie art. 13 Konwencji z powodu braku skutecznego środka odwoławczego i zaoferował wypłatę skarżącym zadośćuczynień w wysokości od 1980 euro do 2964 euro.
Trybunał wskazał, że istnieje jasne i obszerne orzecznictwo dotyczące skarg związanych z nadmierną długością postępowań cywilnych i karnych oraz brakiem skutecznego środka odwoławczego. Pomimo że Trybunał nie otrzymał od skarżących odpowiedzi akceptujących warunki deklaracji jednostronnych, uwzględniając przyznanie naruszeń zawarte w deklaracjach Rządu, jak również proponowane kwoty zadośćuczynienia - które są zgodne z kwotami zasądzonymi w podobnych sprawach - Trybunał uznał, że dalsze rozpatrywanie skarg nie jest uzasadnione i skorzystał z prawa do wykreślenia skarg z listy spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji

Orzeczenia są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int).