W dniu 22 lutego 2024 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał) opublikował następujące decyzje w sprawach przeciwko Polsce:

• Adamczyk i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 20431/22 i in.) – ugody i decyzja  z dnia 1 lutego 2024 r. o skreśleniu skarg z listy spraw;
• Czerski przeciwko Polsce (skarga nr 50170/14) – decyzja z dnia 30 stycznia 2024 roku o skreśleniu skargi z listy spraw;
• Iwankiewicz i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 40408/20 i in.) – deklaracje jednostronne rządu i decyzja z dnia 1 lutego 2024 r. o skreśleniu skarg z listy;
• Kraj przeciwko Polsce (skarga nr 26109/20) – decyzja z dnia 1 lutego 2024 r.  o skreśleniu skargi z listy spraw;
• Nagórny przeciwko Polsce (skarga nr 13402/19) – decyzja z dnia 30 stycznia 2024 r. o niedopuszczalności skargi;
• Maksymiuk przeciwko Polsce (skarga nr 10768/20)  - decyzja z dnia 1 lutego 2024 r.  o skreśleniu skargi z listy spraw.

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał objął decyzją Adamczyk i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 20431/22 i in.) sprawy ze skarg: p. Elżbiety Adamczyk (skarga nr 20431/22),
p. Jarosława Konarskiego, p. Piotra Konarskiego i p. Grażyny Konarskiej (skarga nr 23537/22), p. Ramony Nawrot (skarga nr 23793/22). Wszystkie skargi dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) ze względu na przewlekłość postępowań cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji i zobowiązał się do wypłacenia skarżącym stosownego zadośćuczynienia w wysokości od 1475 do 7005 euro. W związku ze zgodą skarżących na zaproponowane warunki Trybunał uznał, że sprawy należy traktować jako rozstrzygnięte w drodze ugody i skreślił skargi z listy zgodnie z art. 39 Konwencji.  

 

Skarga w sprawie Czerski przeciwko Polsce (skarga nr 50170/14) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 i 3 Konwencji. Skarżący kwestionował rzetelność prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego z uwagi na to, że na etapie postępowania sądowego nie miał on możliwości przesłuchania lub spowodowania przesłuchania współoskarżonego (G.C.), którego wyjaśnienia były decydujące dla jego skazania. Trybunał zauważył, że w części dotyczącej skazania za posiadanie kokainy skarga jest bezzasadna, ponieważ ta część oskarżenia opierała się na dowodach materialnych znalezionych na jego posesji, a nie na zeznaniach współoskarżonego. Trybunał uznał, że biorąc pod uwagę rzetelność postępowania jako całości, niezależnie od trudności, jakie sprawiło obronie dopuszczenie przedsądowych wyjaśnień G. C. i związanego z tym ryzyka, czynniki równoważące były wystarczające, aby zrekompensować dopuszczenie ich jako dowodu. W związku z tym, skarga została uznana za niedopuszczalną w rozumieniu art. 35 ust. 3 lit. a i odrzucona zgodnie z art. 35 ust. 4 Konwencji.

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał objął decyzją sprawie Iwankiewicz i  Inni przeciwko Polsce (skarga nr 40408/20 i in.) sprawy ze skarg: p. Kazimierza Iwankiewicza (skarga nr 40408/20), ERAMIT Sp. z o.o. (skarga nr 26911/22), p. Jolanty Zboińskiej (skarga nr 30607/22), p. Adama Zimnego (skarga nr 30919/22). Wszystkie skargi dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowania cywilnego oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji  i zobowiązał się do wypłacenia skarżącym stosownego zadośćuczynienia w wysokości od 2340 do 7020 euro, które w ocenie Trybunału było wystarczające. W konsekwencji, Trybunał postanowił skreślić ww. skargi z listy rozpoznawanych spraw.

 

Skarga w sprawie Kraj przeciwko Polsce (skarga nr 26109/20) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 3 i art. 8 Konwencji w związku z kontrolami osobistymi, którym skarżący był poddawany w trakcie osadzenia w jednostce penitencjarnej. W związku z brakiem odpowiedzi skarżącego na obserwacje Rządu, Trybunał uznał, że dalsze rozpoznawanie sprawy nie jest uzasadnione i skreślił skargę z listy spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. a Konwencji.

 

Skarga w sprawie Nagórny przeciwko Polsce (skarga nr 13402/19) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji w związku z odmową zwrotu nadpłaconych składek podatkowych. Trybunał stwierdził, że skarga jest niedopuszczalna ze względu na brak wyczerpania krajowych środków odwoławczych.

 

W sprawie Maksymiuk przeciwko Polsce (skarga nr 10768/20) skarżący zarzucił naruszenie art. 3 i art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w związku z przeprowadzanymi wobec skarżącego kontrolami osobistymi. Skarżący nie przedstawił żadnych uwag do stanowiska Rządu RP w zakreślonym terminie, w konsekwencji czego Trybunał uznał, iż dalsze procedowanie spawy nie jest uzasadnione i postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw.

 

Decyzje są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int). Decyzja w sprawie Czerski p. Polsce (skarga nr 50170/14) została przetłumaczona na język polski i zamieszczona w bazie orzeczeń Europejskiego Trybunału Praw Człowieka na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości.