W dniu 28 marca 2024 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał) opublikował decyzje w następujących sprawach przeciwko Polsce:

 

• Czarniecki przeciwko Polsce (skarga nr 26132/20) – decyzja z dnia 5 marca 2024 r. o niedopuszczalności skargi;
• Gańko przeciwko Polsce (skarga  nr 28512/20) – deklaracja jednostronna rządu i decyzja z dnia 7 marca 2024 r. o skreśleniu skargi z listy spraw;
• Słomiańska przeciwko Polsce (skarga nr 67322/14) – decyzja z dnia 7 marca 2024 r. o skreśleniu skargi z listy rozpoznawanych spraw;
• Śliwowski przeciwko Polsce (skarga nr 16858/19) – decyzja z dnia 7 marca 2024 r. o skreśleniu skargi z listy rozpoznawanych spraw;
• Turczyn przeciwko Polsce (skarga nr 1238/22) – decyzja z dnia 7 marca 2024 r. o skreśleniu skargi z listy rozpoznawanych spraw.

Skarga w sprawie  Czarniecki przeciwko Polsce (skarga nr 26132/20) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) oraz art. 8 Konwencji w związku z kontrolami osobistymi osadzonego. Trybunał zauważył, że skarżący nie poinformował o nowych faktach, w tym o złożeniu pozwu cywilnego dotyczącego tych samych zdarzeń, które stanowiły podstawę jego skargi do Trybunału. Trybunał stwierdził, że takie postępowanie stanowiło nadużycie prawa do skargi indywidualnej w rozumieniu art. 35 ust. 3 lit. a Konwencji. W związku z tym, zgodnie z art. 35 ust. 4 Konwencji, Trybunał uznał, że skarga jest niedopuszczalna.

Skarga w sprawie Gańko przeciwko Polsce (skarga  nr 28512/20) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowania administracyjnego oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji  i zobowiązał się do wypłacenia skarżącym stosownego zadośćuczynienia w wysokości 2000 euro. Uznając proponowaną wysokość zadośćuczynienia za uzasadnioną, Trybunał postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw.

Skarga w sprawie Słomiańska przeciwko Polsce (skarga nr 67322/14) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji ze względu na skonfiskowanie towarów (dopalaczy), których sprzedaż nie była wyraźnie zakazana oraz zakończenie prowadzonej działalności w wyniku interwencji państwa. Trybunał uznał, że skonfiskowanie towarów oraz brak rekompensaty nie stanowiły nieproporcjonalnej ingerencji w prawo skarżącej do spokojnego korzystania z jej mienia, ponieważ celem tych działań była ochrona zdrowia publicznego. ETPC wskazał ponadto, że konfiskata miała ograniczony zakres a skarżąca miała prawo zaskarżyć konfiskatę przed sądami administracyjnymi. W związku z tym, zgodnie z art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji, Trybunał uznał skargę za niedopuszczalną.

Skarga w sprawie Śliwowski przeciwko Polsce (skarga nr 16858/19) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności ze względu na naruszenie prawa dostępu do sądu. Skarżący nie przedstawił żadnych uwag do stanowiska Rządu RP
w zakreślonym terminie, w konsekwencji czego Trybunał uznał, iż dalsze procedowanie spawy nie jest uzasadnione i postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw.

Skarga w sprawie Turczyn przeciwko Polsce (skarga nr 1238/22) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6 Konwencji ze względu na ograniczenie dostępu do sądu. W związku z brakiem odpowiedzi skarżącego na obserwacje rządu, Trybunał zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. a, postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw.

Decyzje są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczeń na stronie ETPC (https://hudoc.echr.coe.int).