W dniu 11 kwietnia 2024 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka opublikował następujące decyzje z 21 marca 2024 r. w sprawach przeciwko Polsce:

• Branowitzer przeciwko Polsce (skarga nr 6618/23) – decyzja o skreśleniu skargi z listy rozpoznawanych spraw;
• Fatla przeciwko Polsce (skarga nr 3442/22) –  decyzja z dnia 21 marca 2024 r. o skreśleniu skargi z listy spraw;
• Godula i Meroń przeciwko Polsce (skargi nr 47251/22 i 52114/22) – ugody i decyzja z dnia 21 marca 2024 r. ;
• Maćkowiak przeciwko Polsce (skarga nr 55044/22) – deklaracja jednostronna rządu i decyzja o skreśleniu skargi z listy rozpoznawanych spraw;
• Majdrowicz-Dmitrzak i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 256/22 i in.) – deklaracje jednostronne i decyzja o skreśleniu z listy rozpoznawanych spraw;
• Rzychoń i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 42954/20 i in.) – ugody i decyzja z dnia 21 marca 2024 r. o skreśleniu skarg z listy spraw;
• Skrzypacz przeciwko Polsce (skarga nr 9455/22) – ugoda i decyzja z dnia 21 marca 2024 r. o skreśleniu skargi z listy spraw;
• Sobczyński i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 44352/20 i in.) – ugody i decyzja z dnia z dnia 21 marca 2024 r. o skreśleniu skarg z listy;
• Suszyński przeciwko Polsce (skarga nr 9513/21) – deklaracja jednostronna i decyzja z dnia 21 marca 2024 r. o skreśleniu skargi z listy;
• Żurkowski przeciwko Polsce (skarga nr 46378/22) – decyzja z dnia 21 marca 2024 r. o niedopuszczalności skargi.

 

Skarga w sprawie Branowitzer przeciwko Polsce (nr 6618/23) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowania cywilnego oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji i zobowiązał się do wypłacenia skarżącej stosownego zadośćuczynienia w wysokości 3 900 euro. W związku z takim stanem rzeczy, Trybunał postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw w rozumieniu art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji.

 

Skarga w sprawie Fatla przeciwko Polsce (skarga nr 3442/22) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) ze względu na przewlekłość postępowania cywilnego oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym. Trybunał postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. a, ponieważ skarżący zmarł, a spadkobierca skarżącego nie wyraził zainteresowania kontynuowaniem postępowania.

W sprawie Godula i Meroń przeciwko Polsce (skargi nr 47251/22 i 52114/22) skarżący podnieśli zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 (prawo do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie) oraz art. 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji w związku ze zbyt długo trwającymi – w ich ocenie – postępowaniami karnymi. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia tych przepisów w sprawach skarżących i zawarł z nimi ugody na następujące kwoty: 2270 euro dla pierwszego skarżącego i 1880 euro dla drugiego skarżącego.

 

Skarga sprawie Maćkowiak przeciwko Polsce (nr 55044/22) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowania karnego oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji i zobowiązał się do wypłacenia skarżącemu stosownego zadośćuczynienia w wysokości 5 190 euro.  W związku z takim stanem rzeczy Trybunał postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw w rozumieniu art. 37 ust. 1 lit. c.

 

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał objął decyzją  Majdrowicz-Dmitrzak i Inni przeciwko Polsce sprawy ze skarg: p. Magdaleny Majdrowicz-Dmitrzak (skarga nr 256/22), p. Beaty Pietrowicz (skarga nr 6610/22), p. Wojciecha i Ewy Figiel (skarga nr 6726/22). Wszystkie skargi dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowań cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznych środków odwoławczych w prawie krajowym.

Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji w związku
z zaistniałą przewlekłością postępowań i brakiem skutecznych środków odwoławczych
w prawie krajowym oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącym słusznego zadośćuczynienia w wysokości od 2 340 do 4 530 euro. W związku z jednostronną deklaracją pozwanego rządu, Trybunał postanowił skreślić ww. skargi z listy rozpoznawanych spraw w rozumieniu art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji.

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał objął decyzją w sprawie Rzychoń i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 42954/20 i in.) następujące skargi: p. Macieja Rzychonia (skarga nr 42954/20), p. Sławomira Tuernera (skarga nr 45344/20), p. Grzegorza Owczarczyka (skarga nr 18915/21). Wszystkie skargi dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowań cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji i zobowiązał się do wypłacenia skarżącym stosownego zadośćuczynienia w wysokości od 1390 do 3000 euro. W związku z zawarciem ugody przez strony, Trybunał postanowił skreślić ww. skargi z listy rozpoznawanych spraw.

Skarga w sprawie Skrzypacz przeciwko Polsce (skarga nr 9455/22) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji ze względu na nadmierny czas stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania. W związku z zawarciem ugody przez strony oraz zobowiązaniem rządu do wypłacenia skarżącemu zadośćuczynienia w wysokości 5 900 euro, Trybunał postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw.

Skarżący w objętych decyzją Sobczyński i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 44352/20 i 6 innych) skargach podnieśli zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 (prawo do rozpoznania sprawy
w rozsądnym terminie) oraz art. 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji w związku ze zbyt długo trwającymi – w ich ocenie – postępowaniami karnymi. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia tych przepisów w sprawach skarżących i zawarł z nimi ugody na następujące kwoty:

­- w sprawie Sobczyński, Pazio i Piecuch przeciwko Polsce (nr 44352/20) – 8795 euro dla pierwszego skarżącego, 4190 euro dla drugiego skarżącego i 7610 euro dla trzeciego skarżącego,

- w sprawie Giza przeciwko Polsce (nr 45567/20) – 4380 euro,

- w sprawie Pietrzak przeciwko Polsce (nr 713/21) – 3900 euro,

- w sprawie Andrzejewski przeciwko Polsce (nr 5613/21) – 2650 euro

- w sprawie Orłowski przeciwko Polsce (nr 8946/21) – 2650 euro,

- w sprawie Pierzchała przeciwko Polsce (nr 21431/21) – 3950 euro,

- w sprawie Ojczyk przeciwko Polsce (nr 21949/21) – 2900 euro.

 

Skarga w sprawie Suszyński przeciwko Polsce (skarga nr 9513/21) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowania cywilnego oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji i zobowiązał się do wypłacenia skarżącemu słusznego zadośćuczynienia w wysokości 6 880 euro. W związku z jednostronną deklaracją pozwanego rządu, Trybunał postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji.

Skarga w sprawie Żurkowski przeciwko Polsce (nr 46378/22) dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowania karnego oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym. Trybunał zauważył, że postępowanie krajowe obejmujące dwie instancje trwało łącznie 3 lata, 11 miesięcy i 13 dni i zostało prawomocnie zakończone. Nie doszło w nim do opóźnień, za wystąpienie których odpowiedzialne byłyby polskie władze. W konsekwencji Trybunał uznał skargę za niedopuszczalną zgodnie z art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji.

 

Decyzje są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int)