18 lipca 2024 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka („Trybunał”) opublikował decyzje z 27 czerwca 2024 r. w poniższych sprawach:

- Pędrak przeciwko Polsce (skarga nr 32654/18).

- Liwski przeciwko Polsce (skarga nr 25092/17).

 

W sprawie Pędrak przeciwko Polsce (skarga nr 32654/18), skarga dotyczyła zarzutu naruszenia art. 5  (prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego) i art. 6 ust. 1 (prawo do rzetelnego procesu sądowego) Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności („Konwencja”), w związku z umieszczeniem skarżącego w szpitalu psychiatrycznym wbrew jego woli.

Rząd przyznał, że doszło w sprawie do naruszenia Konwencji i zobowiązał się do wypłacenia skarżącemu stosownego zadośćuczynienia w wysokości 6 000 euro. W związku z zawarciem ugody przez strony, zgodnie z art. 39 Konwencji Trybunał postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw.

 

W sprawie Liwski przeciwko Polsce (skarga nr 25092/17), skarga dotyczyła zarzutu naruszenia art. 6  (prawo do rzetelnego procesu sądowego) i art. 8 (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) Konwencji, w odniesieniu do prawa do kontaktu z dzieckiem i długości związanego z tym postępowania sądowego.

Rząd przyznał, że doszło w sprawie do naruszenia art. 6 Konwencji i zaproponował skarżącemu wypłatę stosownego zadośćuczynienia w wysokości 2 250 euro, w związku z czym zwrócił się do Trybunału o skreślenie skargi z listy spraw zgodnie z artykułem 37 ust. 1 lit. c Konwencji. W ocenie skarżącego kwota zaproponowana w jednostronnej deklaracji była zbyt niska.

Trybunał zauważył, że art. 37 ust. 1 lit. c umożliwia mu skreślenie sprawy z listy, jeżeli z jakiegokolwiek innego powodu ustalonego przez Trybunał, dalsze rozpatrywanie skargi nie jest już uzasadnione. W związku z czym Trybunał może skreślić skargę na podstawie art. 37 ust. 1 lit. c w oparciu o jednostronną deklarację pozwanego Rządu, nawet jeśli skarżący życzy sobie kontynuowania rozpatrywania sprawy (zob. w szczególności wyrok w sprawie Tahsin Acar przeciwko Turcji (zastrzeżenia wstępne) [WI], nr 26307/95, §§ 75-77, ECHR 2003-VI). Trybunał ustanowił jasne i obszerne orzecznictwo dotyczące skarg odnoszących się do nadmiernej długości postępowań cywilnych (zob. na przykład Rutkowski i Inni przeciwko Polsce, nr 72287/10 i 2 inne, 7 lipca 2015 r.). Trybunał zważając na deklarację Rządu, jak również na proponowaną kwotę zadośćuczynienia, która pozostaje w zgodzie z kwotami przyznawanymi w podobnych sprawach, uznał, że dalsze rozpatrywanie skargi w części objętej jednostronną deklaracją Rządu nie już uzasadnione.

Skarżący podniósł również zarzut naruszenia art. 8 Konwencji. Trybunał uznał, że skarga w tym zakresie nie ujawnia żadnych oznak naruszenia praw i wolności zapisanych w Konwencji lub jej Protokołach. W związku z czym, ta część skargi została przez Trybunał odrzucona zgodnie z art. 35 ust. 4 Konwencji.

Trybunał przyjął do wiadomości warunki deklaracji jednostronnej Rządu w zakresie, w jakim dotyczą one skargi na podstawie art. 6 Konwencji, wobec czego postanowił skreślić tę część skargi z listy spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. Pozostałą część skargi Trybunał uznał za niedopuszczalną.

Decyzje są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int).