­­­W dniu 12 stycznia 2023 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka opublikował decyzje z dnia 8 grudnia 2022 r.  w następujących sprawach przeciwko Polsce:

• Bacza i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 18470/20 i 6 innych skarg) - decyzja o skreśleniu skarg z listy spraw w związku z zawarciem ugód pomiędzy Rządem a skarżącymi;
• Dąbrowski i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 2811/20 i 8 innych skarg) - decyzja o skreśleniu skarg z listy spraw w związku z zawarciem ugód pomiędzy Rządem a skarżącymi;
• K.G. przeciwko Polsce (skarga nr 6513/21) - decyzja o skreśleniu skargi z listy na podstawie art. 37 ust. 1 lit. a Konwencji, w związku z brakiem odpowiedzi skarżącej na obserwacje Rządu;
• Kubicki i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 29544/19 i 5 innych skarg) - decyzja o skreśleniu skarg z listy w związku z deklaracjami jednostronnymi Rządu;
• M.H. przeciwko Polsce (skarga nr 80683/17) - decyzja skreśleniu skargi z listy spraw w związku z zawarciem ugody pomiędzy Rządem a skarżącym;
• Opalski i Inni przeciwko Polsce (skarga nr 54391/19 i 5 innych skarg) - decyzja o skreśleniu skarg z listy spraw w związku z zawarciem ugód pomiędzy Rządem a skarżącymi.

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, sprawa Bacza przeciwko Polsce została rozpoznana razem z 6 innymi skargami. Wszystkie skargi dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowań sądowych w sprawach cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak albo nieadekwatną wysokość sum pieniężnych zasądzanych z tego tytułu. Rząd złożył deklaracje w celu rozwiązania kwestii podniesionych w przedmiotowych skargach. W każdej ze spraw Rząd przyznał, że miało miejsce naruszenie art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji i zaoferował wypłatę skarżącym kwot w wysokości od 910 euro do 11115 euro z tytułu szkód materialnych i niematerialnych oraz kosztów i wydatków. Z uwagi na zgodę skarżących na warunki deklaracji złożonych przez Rząd, Trybunał uznał, iż sprawy należy traktować jako rozstrzygnięte między stronami poprzez zawarcie ugody. W związku z powyższym, stwierdzając, że dalsze badanie skarg nie jest uzasadnione, skreślił skargi z listy spraw zgodnie z art.  39 Konwencji.

Decyzja w sprawie Dąbrowski i Inni przeciwko Polsce dotyczyła łącznie 9 skarg. We wszystkich sprawach skarżący podnieśli zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowań cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak lub nieadekwatną wysokość zadośćuczynień zasądzanych z tego tytułu. Rząd złożył deklaracje w celu rozwiązania kwestii podniesionych w przedmiotowych skargach. Zwrócił się ponadto do Trybunału o wykreślenie skarg z listy zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. W każdej sprawie Rząd przyznał, że miało miejsce naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji z powodu nadmiernej długości postępowania, jak również naruszenie art. 13 Konwencji z powodu braku skutecznego środka odwoławczego i zaoferował wypłatę skarżącym zadośćuczynień w wysokości od 1530 euro do 3090 euro. W związku ze zgodą skarżących na warunki przedstawione w deklaracjach Trybunał skreślił skargi z listy zgodnie z art. 39 Konwencji.

Z uwagi na podobny przedmiot skarg  sprawa Kubicki przeciwko Polsce została rozpoznana z 5 innymi skargami. Wszystkie sprawy dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowań cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego. Rząd złożył jednostronne deklaracje w celu rozwiązania kwestii podniesionych w przedmiotowych skargach. Zwrócił się ponadto do Trybunału o wykreślenie skarg z listy zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. W każdej sprawie Rząd przyznał, że miało miejsce naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji z powodu nadmiernej długości postępowania, jak również naruszenie art. 13 Konwencji z powodu braku skutecznego środka odwoławczego i zaoferował wypłatę skarżącym zadośćuczynień w wysokości od 735 euro do 3360 euro. Trybunał wskazał, że istnieje jasne i obszerne orzecznictwo, dotyczące skarg związanych z nadmierną długością postępowań cywilnych i karnych oraz brakiem skutecznego środka odwoławczego. Pomimo że Trybunał nie otrzymał od skarżących odpowiedzi akceptujących warunki deklaracji jednostronnych, uwzględniając przyznanie naruszeń zawarte w deklaracjach Rządu, jak również proponowane kwoty zadośćuczynienia - które są zgodne z kwotami zasądzonymi w podobnych sprawach - Trybunał uznał, że dalsze rozpatrywanie skarg nie jest uzasadnione i skorzystał z prawa do wykreślenia skarg z listy spraw.

W sprawie M.H. przeciwko Polsce skarżący zarzucił naruszenie art. 8 Konwencji w związku z długością i wynikiem postępowania wszczętego przez skarżącego na mocy Konwencji haskiej dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę. W sprawie tej strony zawarły ugodę na mocy, której Rząd zobowiązał się do wypłacenia skarżącemu kwoty 9000 euro tytułem zadośćuczynienia.  Skarga została skreślona z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

Decyzja w sprawie Opalski i Inni przeciwko Polsce dotyczyła 6 skarg.  We wszystkich sprawach skarżący podnieśli zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na przewlekłość postępowań cywilnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak lub nieadekwatną wysokość zadośćuczynień zasądzanych z tego tytułu. Rząd złożył deklaracje w celu rozwiązania kwestii podniesionych w przedmiotowych skargach. Zwrócił się ponadto do Trybunału o wykreślenie skarg z listy zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. W każdej sprawie Rząd przyznał, że miało miejsce naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji z powodu nadmiernej długości postępowania, jak również naruszenie art. 13 Konwencji z powodu braku skutecznego środka odwoławczego i zaoferował wypłatę skarżącym zadośćuczynień w wysokości od 2340 euro do  9200 euro. W związku ze zgodą skarżących na warunki przedstawione w deklaracjach Trybunał skreślił skargi z listy zgodnie z art. 39 Konwencji.

Decyzje są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału  (https://hudoc.echr.coe.int).