W dniu 5 września 2019 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej ETPCz lub Trybunał) opublikował m.in. decyzje wydane w dniu 2 czerwca 2019 roku w sprawach o następujących numerach skarg:

skarga o numerze 9068/16 – skarga uznana za niedopuszczalną;

skarga o numerze 31672/17 – skarga uznana za niedopuszczalną;

skarga o numerze 22552/12 – skarga uznana za niedopuszczalną.

W decyzji w sprawie o numerze skargi 9068/16 Trybunał uznał skargę za niedopuszczalną w zakresie zarzutu naruszenia art. 8 Konwencji.

W postępowaniu przed Trybunałem skarżący w zakresie zarzutu z art. 8 Konwencji podnosili, iż zostało naruszone ich prawo do poszanowania życia rodzinnego z uwagi na to, że jeden ze skarżących został skierowany do placówki opiekuńczo-wychowawczej, a następnie, z powodu braku postępów w resocjalizacji został przeniesiony do młodzieżowego ośrodka wychowawczego. Dodatkowo skarżący podnosili, że ingerencja władz była nadużyciem przysługującego im prawa.

Rząd odnosząc się do zarzutów argumentował, iż wszystkie procedury oraz działania były prowadzone zgodnie z prawem w oparciu o ustawę z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich. Jednocześnie podniósł, iż skarżący nie wyczerpali wszystkich możliwych środków odwoławczych w krajowym porządku prawnym.

Trybunał stwierdził, że w tym przypadku nie ma potrzeby ustalania, czy skarżący wyczerpali wszystkie możliwe drogi odwoławcze, gdyż doszedł do przekonania, że nie doszło do naruszenia praw z art. 8 Konwencji. Zachowanie jednego ze skarżących było przykładem jego demoralizacji, która została udowodniona przez sądy krajowe oraz potwierdzona przez Trybunał. Jednocześnie Trybunał przyznał, że środki, które zostały podjęte przez władze w celu zatrzymania proces demoralizacji były adekwatne, podkreślił również, że nie były one nadużyciem oraz były potrzebne w demokratycznym społeczeństwie.

Z uwagi na powyższe Trybunał uznał skargę za w sposób oczywisty nieuzasadnioną i odrzucił ją na podstawie art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji.

W decyzji w sprawie o numerze skargi 31672/17 Trybunał uznał skargę za niedopuszczalną w zakresie zarzutu naruszenia art. 2, art. 3 oraz art. 8 Konwencji, a także z art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji.

W zakresie zarzutów z art. 2 oraz art. 3 Konwencji skarżący podnosił, że od wielu lat zmaga się z pogarszającym stanem zdrowia, a od  2007 roku wystąpiły u niego nowe objawy schorzeń neurologicznych i z tego powodu wykonywanie wobec niego kary pozbawienia wolności mogłoby doprowadzić do wielu komplikacji zdrowotnych, co naruszałoby jego prawo do poszanowania życia oraz mogłoby się sprowadzać do nieludzkiego traktowania. W zakresie zarzutu z art. 8 Konwencji skarżący utrzymywał, że ze względu na brak gwarancji ze strony sądów zapewnienia odpowiedniej opieki medycznej w zakładzie penitencjarnym mogłoby dojść do naruszenia jego prawa do poszanowania życia prywatnego. Z kolei zarzut z art.1 Protokołu nr 1 do Konwencji dotyczył braku środków potrzebnych do opłacenia kosztów sądowych -  skarżący utrzymywał się z renty, a zatem wykonywana egzekucja komornicza zagrażała jego bytowi, co stanowiło naruszenie prawa do ochrony mienia.

W odpowiedzi Rząd argumentował, iż skarżący nie mógł paść ofiarą wskazanych  naruszeń, gdyż nie odbył kary pozbawienia wolności, dlatego Rząd nie mógł odpowiadać na podstawie art. 34 Konwencji.

Trybunał orzekł, że art. 34 Konwencji odnosi się do ogółu naruszeń, które mogły być spowodowane przez państwo, a wykładnia tego artykułu była już przedstawiana w sprawie mutatis mutandis, Defalque przeciwko Belgi (skarga 37330/02). W ocenie Trybunału zarzuty z art. 2, art. 3 oraz art. 8 Konwencji nie mogą zostać podniesione, gdyż skarżący nie odbył kary pozbawienia wolności, dlatego w tym przypadku nie mogło dojść do naruszenia przepisów ze strony państwa. Dodatkowo zaznaczył, że skarżący nawet w trakcie odbywania kary mógł ubiegać się o zwolnienie z zakładu karnego ze względu na stan zdrowia. Reasumując, na podstawie art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji Trybunał uznał za niedopuszczalną tę część skargi, zaś na podstawie art. 35 ust.1 Konwencji uznał również za niedopuszczalną część skargi dotyczącą naruszenia art. 1 Protokołu nr1 do Konwencji, ponieważ skarżący nie wykorzystał wszystkich możliwości odwołania się w krajowym porządku prawnym.

W decyzji w sprawie o numerze skargi 22552/12 Trybunał uznał skargę za niedopuszczalną w zakresie zarzutu naruszenia art. 6 i 7 Konwencji.

W zakresie naruszenia art. 6 Konwencji skarżący podnosił, że nie miał dostępu do rzetelnego procesu sądowego, gdyż w toku postępowania nie zostały przeprowadzone dowody, które mogły wskazywać na jego niewinność. Dodatkowo udowadniał, że ze względu na prowadzoną w tym czasie kampanię wyborczą, sąd pierwszej instancji był podatny na presję ze strony władz oraz opinii publicznej, co mogło prowadzić do naruszenia zasady domniemania niewinności. Natomiast w zakresie naruszenia art. 7 Konwencji podnosił, że został skazany w czasie, gdy jego działanie nie było traktowane jako czyn zabroniony, a ponadto jego czyn został źle zakwalifikowany jako działanie w grupie przestępczej.

W odpowiedzi na zarzuty z zakresu art.6 Konwencji Trybunał stwierdził, że kwestia przeprowadzenia określonych dowodów w postępowaniu krajowym wynika z prawa krajowego oraz właściwej oceny sądu, a skarżący miał dostęp do wiedzy, w jaki sposób złożyć wniosek dowodowy.  Ponadto, jak zauważył Trybunał, sąd odrzucił tylko te dowody, które nie były związane ze sprawą. Z uwagi na powyższe Trybunał uznał tę część skargi za nieuzasadnioną w sposób oczywisty i odrzucił ją na podstawie art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji.

Odnosząc się z kolei do zarzutu o możliwości naruszenia zasady niezależności i niezawisłości sądu Trybunał stwierdził, iż skarżący nie wyczerpał wszystkich możliwości odwoławczych w krajowym porządku prawnym i odrzucił tę część skargi na podstawie art. 35 ust. 1 i 4 Konwencji. Trybunał przypomniał, że stosowanie zasad z art.7 Konwencji zostało dokładnie omówione w orzeczeniu wydanym w sprawie Del Rio Prada przeciwko Hiszpanii (sprawa 42750/09), gdzie Trybunał przyznał rację sądom krajowym, które wydały wyroki zgodnie z ówczesnym stanem prawnym. Trybunał podkreślił również, że wykładnia, którą zastosował skarżący była stosowana przez mniejszość środowiska prawniczego. Trybunał, również odniósł się do kwestii złego zakwalifikowania czynu zabronionego, twierdząc, że w jego kompetencji nie leży kwestionowanie samych wyroków sądów, dlatego nie może decydować w tej materii.

Z uwagi na powyższe Trybunał uznał tę część skargi za w sposób oczywisty nieuzasadnioną i odrzucił ją na podstawie art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji.